Το ημερολόγιο του αγώνα όπως το κατέγραψε ο Βολιώτης δρομέας
Αν ένας μαραθώνιος είναι μεγάλη πρόκληση για έναν δρομέα μεγάλων αποστάσεων, φανταστείτε τι σημαίνει να καταφέρει κάποιος να τερματίσει έχοντας καλύψει απόσταση έξι μαραθωνίων.
Ο Βολιώτης υπεραθλητής, Μπάμπης Δοδοντζίδης, συμμετείχε στο “ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ 2024” καταφέρνοντας να καλύψει την απόσταση των 246 χιλιομέτρων σε 34 ώρες και 49 λεπτά.
Το “ημερολόγιο” του αγώνα που δημοσίευσε ο ίδιος είναι μία μικρή αποτύπωση της δυσκολίας του εγχειρήματος και των ψυχικών δυνάμεων που πρέπει να έχει ένας αθλητής για να νικήσει την εγκατάλειψη.
Αναλυτικά τα όσα περιγράφει ο ίδιος για τον αγώνα:
«”ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ 2024″
μια σύντομη αφήγηση αυτής της απίστευτης εμπειρίας που έζησα μέσα από αυτόν τον εμβληματικό αγώνα.
Τεράστιο ευχαριστώ στον ένα και μοναδικό coach Greg Amvrazis πρωτομάστορα αυτής της επιτυχίας!
Τεράστιο ευχαριστώ επίσης στους παρακάτω τύπους:
Vforunner Kayman (κατά κόσμον Κατσινάρης Βάιος)
οι οποίοι ήταν εκεί από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό και με στήριξαν ακούραστα μέρα-νύχτα.
Δεν θα είχε βγει ο αγώνας χωρίς αυτούς!
Τεράστιο ευχαριστώ στον Στέφανο Χαλκιά για τις 9 ώρες συντροφιάς. Όσοι τρέχουμε ξέρουμε πόσο πολύτιμο είναι να τρέχεις με παρέα.
Παρακάτω η αφήγηση για όποιον του αρέσει να διαβάζει τέτοιες ιστορίες.
Σπάρταθλον 2024
Έπειτα από 3 χρόνια στο κυνήγι των κριτηρίων και της κλήρωσης, ήρθε η στιγμή της συμμετοχής και να’ μαστε, μαζί με τον Στέφανο, το πρωί του Σαββάτου στην γραμμή της αφετηρίας, κάτω από τον ιερό βράχο.
Ξεκινάμε το ταξίδι με αισιοδοξία αλλά και άγχος λόγω της προβλεπόμενης ζέστης. Τα πρώτα 40χλμ κύλησαν ομαλά όπως αναμενόταν. Αρνητικό στοιχείο σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής η κίνηση των αθλητών μέσα από πολυσύχναστους δρόμους με επιβαρυμένη κυκλοφορία.
Στο επόμενο 40άρι η διαδρομή ομορφάινει γίνεται παραθαλάσια,όμως η ζέστη πλέον έχει αρχίσει να δείχνει τα δόντια της.
Φτάνουμε Κόρινθο στο 80 εμφανώς ταλαιπωρημένοι. Χρειαζόμαστε σέρβις.
Αναλαμβάνουν οι φοβεροί supporters να μας αναστήσουν.
Αλλαγή ρούχα και παπούτσια, φαγητό και μασάζ από τους φυσιοθεραπευτές του σταθμού. Φεύγω από τον Σταθμό καινούριος! Ο Στέφανος ξεκίνησε νωρίτερα.
Διαπιστώνω αμέσως ότι ο χρόνος στον σταθμό μόνο χαμένος δεν πήγε αφού μπορώ και τρέχω άνετα με ρυθμό κοντά στο 6. Πολύ σύντομα προσπερνάω τον Στέφανο. Του συστήνω να κάνει οπωσδήποτε μασάζ στον επόμενο σταθμό. Από εκείνη την στιγμή δεν ξανασυναντηθήκαμε. Η διαδρομή είναι πλέον ήσυχη μέσα από μικρούς δρόμους. Σιγά σιγά αρχίζει να πέφρει το σούρουπο και να δροσίζει. Επόμενος μεγάλος σταθμός η Αρχαία Νεμέα στο 122. Είμαστε στα μισά του αγώνα. Ξέρω όμως ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Το στομάχι έχει ήδη αρχίσει να κλείνει. Πάμε πλέον για το 4ο 40άρι σπάζοντάς το σε μοκρότερους στόχους ανά 10χλμ. Η ομάδα, σε κάθε σταθμό που υπάρχει δυνατότητα support, κάνει τα πάντα για να με κρατήσει σε όσο γίνεται καλύτερη κατάσταση.
Ξεκινώντας από το τελευταίο χωριό πριν την βάση βουνού βλέπω ψηλά και μακριά τα φώτα των αθλητών που προπορεύονται και με πιάνει απογοήτευση σκεφτόμενος που πρέπει να φτάσω. Δεν θα πρεπε όμως γιατί από εκεί και μετά ξεκινάει το βουνό.
Φτάνω στην βάση βουνού, κοιτάω ψηλά και παίρνω την κρυάδα. Στον σταθμό φυσάει πολύ, βάζω μπουφάν και buff και μπαίνω στο μονοπάτι. Περίπου 200 μέτρα έχω προχωρήσει και ακούω πίσω μου μια γυναίκα να φωνάζει: sorry, please help me.
Γυρνάω, είναι μια αθλήτρια από το Ισραήλ η οποία με παρακαλεί να την κρατάω από το χέρι γιατί φοβάται τα ύψη. Αν και δεν θέλω να καθυστερήσω, δυσκολεύομαι να αρνηθώ και την βοηθάω. Ανεβαίνουμε χέρι χέρι ως την κορυφή, πίνουμε ένα τσάι στον σταθμό και κατεβαίνουμε πάλι χέρι χέρι ως τον Σάγκα. Μόλις χωριστήκαμε διαπιστώνω ότι έχοντας το μυαλό μου σε όλο αυτό το περιστατικό, δεν κατάλαβα καθόλου την κούραση της ανόδου και της καθόδου από το μονοπάτι.
Συνεχίζω μέσα στην νύχτα και φτάνω ξημέρωμα στην Νεστάνη στο 170χλμ όπου με περιμένει η ομάδα. Φαγητό δεν κατεβαίνει, μασάζ στα πόδια, ανάσες και ξεκινάω. Εδώ μαθαίνω ότι ο Στέφανος σταμάτησε στην Λύρκεια, πριν το βουνό.
Φεύγω με στόχο κάθε φορά τον επόμενο σταθμό, με ψυχολογικό όριο τα 200χλμ. Να μένει δηλαδή ένας τελευταίος μαραθώνιος. Περνάω από Ζευγολατιό Αρκαδίας και μετά κόπων και βασάνων φτάνω στην Αλέα Τεγαία στο 194χλμ
Πλέον τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ.
Προσπαθώ να παλέψω με την κούραση των 200χλμ, την ζέστη που γίνεται όλο και πιο αφόρητη και κερασάκι στη τούρτα οι ανηφόρες. Επιστρατεύω ότι δυνάμεις έχω και συνεχίζω με στόχο το 220 όπου πλέον η διαδρομή γίνεται κατηφορική. Ο ήλιος καίει ανελέητα, πιάνω κουβέντα με τον εαυτό μου (αυτά που είπαμε δεν λέγονται). Τα αδέρφια της υποστήριξης προσπαθούν να με εμψυχώσουν με φωνές, συνθήματα, κόρνες, κάνουν ότι μπορούν. Δεν θέλω να το βάλω κάτω, επιστρατεύω και το τηλέφωνο στην οικογένεια για να πάρω κι από εκεί λίγη ώθηση.
Με όλα αυτά καταφέρνω να φτάσω στους Βουτιάνους στο 235χλμ μέσα σε επεφημίες των φίλων μου αλλά και όλων των ανθρώπων του σταθμού που τους έχουν ξεσηκώσει κι αυτούς. Πλέον η ψυχολογία έχει αλλάξει. Απομένουν 10χλμ εκ των οποίων τα 6-7 κατηφορικά. Θα φτάσω έστω και μπουσουλώντας.
Στις 34 ώρες και 47 λεπτά φτάνω μπροστά στο άγαλμα. Η χαρά και συγκίνηση που νιώθω δεν υπάρχουν!!!»
Ακολουθήστε το goalpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
