Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος
Tο τελευταίο τριήμερο ήταν αρκετά διασκεδαστικό για όποιον τη βρίσκει με τις υπερβολές του αθλητικού μας Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού. Αιτία ο τρόπος αντιμετώπισης της Εθνικής ποδοσφαίρου για την εμφάνισή της στο Λιχτενστάιν και της αντίστοιχης του μπάσκετ μετά τη νίκη κόντρα στην Τουρκία. Το διασκεδαστικό των ιστοριών αυτών είναι οι κρίσεις που συνόδευσαν τους ομοσπονδιακούς προπονητές – κρίσεις κατά βάση συναισθηματικές, στηριγμένες δηλαδή στο τι ένιωσαν οι… …σχολιαστές των αγώνων παρακολουθώντας τα παιγνίδια: και στις δύο περιπτώσεις ελάχιστη υπήρξε η λογική στην προσέγγιση.
Ο Φερνάντο Σάντος στήθηκε στον τοίχο γιατί η Εθνική Ελλάδος έκανε μία μετριότατη επιθετικά εμφάνιση κόντρα στο Λιχτενστάιν: πολλοί μάλιστα πιάστηκαν από την αυτοκριτική που ο ίδιος έκανε με τις δηλώσεις του για να στηρίξουν ακόμα περισσότερο τις κατηγορίες τους. Η κύρια κατηγορία ήταν ότι το 0-0 του πρώτου ημιχρόνου και η γενικά άθλια εμφάνιση της ομάδας ήρθε εξαιτίας των δικών του επιλογών, η χειρότερη εκ των οποίων ήταν τα περίφημα τρία αμυντικά χαφ – πηγή όλων των δεινών, αν πιστέψουμε τα όσα γράφτηκαν. Αν κάποιος δεν έχει δει το ματς, θα πίστευε ότι η Εθνική μας είχε στρατοπεδεύσει μέσα στην περιοχή του Λιχτενστάιν και ότι απλά έλειπαν οι πάσες στους κυνηγούς γιατί οι μέσοι δεν είχαν ποιότητα. Φυσικά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει γιατί με την ίδια ενδεκάδα (και απλώς τον χαφ Νίνη σε ρόλο έξω δεξιά αντί του επιθετικού Κονέ στο β’ ημίχρονο), η Εθνική μας με τους ίδιους χαφ έφτιαξε πέντε ευκαιρίες σε ένα εικοσάλεπτο – ευκαιρίες που πέταξε κυρίως ο Μήτρογλου πριν βρει το λυτρωτικό γκολ. Την επόμενη μέρα η νίκη της Εθνικής μπάσκετ κόντρα στην Τουρκία χωρίς τον Σπανούλη έγινε λόγος για αποθέωση του κόουτς Τρινκιέρι, που «αποδείχτηκε (!) ότι καλώς πήγε σε ένα τουρνουά με τόσους λίγους γκαρντ, γιατί είχε plan B, C, D» και δεν ξέρω τι άλλο. Και χθες ήρθαν οι Ιταλοί για να μας κερδίσουν και να καταδείξουν ότι και κάποιον γκαρντ παραπάνω η ομάδα χρειαζόταν και φυσικά ο Σπανούλης είναι απώλεια τεράστια, αφού σε ένα ματς μπορεί να δώσουν όλοι κάτι παραπάνω για να καλύψουν το κενό του, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται συνέχεια.
Ποιο είναι το διασκεδαστικό; Οτι η ευθύνη του Σάντος για την εμφάνιση στο Λιχτενστάιν είναι πολύ μικρή: στο πρώτο ημίχρονο οι παίκτες μας δεν πίεζαν, δεν ανέβαιναν, δεν έτρεχαν και δεν έπαιζαν ποδόσφαιρο, ακριβώς όπως έκαναν και στο τελευταίο δεκάλεπτο του ματς, όταν περιορίστηκαν στο να κρατήσουν το 1-0, παρ’ ότι ο Σάντος περνώντας και τον Παπαδόπουλο στο ματς, σχεδόν τους εκλιπαρούσε να παίξουν επίθεση. Οσο για τον Τρινκιέρι, για όποιον καταλαβαίνει, η νίκη σε βάρος των Τούρκων δεν ήταν προπονητικό κατόρθωμα, αλλά μια κατάθεση ψυχής των παικτών: χωρίς τον Σπανούλη φαινόταν ότι το πράγμα δύσκολα θα είχε συνέχεια, παρά τα plan B, C, D του Ιταλού.
Τα τελευταία χρόνια για χάρη της προπονητολογίας ξεχάσαμε τα βασικά: στα σπορ για να κερδίσεις πρέπει να έχεις μια στοιχειώδη καλή απόδοση, όπως είχε η Εθνική μας στο β’ ημίχρονο στο Βαντούζ. Και παρ’ όλα όσα λέγονται για «προπονητές – μάγους», χωρίς ηγέτες σαν τον Σπανούλη (ή τον Ντατόμε και τον Μπελινέλι, που είχαν χτες οι Ιταλοί) κανείς δεν κέρδισε τίποτα
πηγή: sday.gr
Ακολουθήστε το goalpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
