Ένας αριθμός τα λέει όλα: Πώς γίνεται να υποτιμάς την μαγεία; (pics, vids)

Σε έναν κόσμο γεμάτο πληροφορίες και σε μία πραγματικότητα όπου η γνώση είναι ένα κλικ μακριά, είναι πολύ εύκολο να προσπεράσεις πολλά και να τα ξεχάσεις χωρίς να δώσεις μεγάλη σημασία. Άλλωστε, ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν έχει… απεριόριστο χώρο: Κάθε λεπτό, γίνεται επιλογή και «ξεσκαρτάρισμα» στην πληροφορία.

Ζούμε διαβάζοντας εκατοντάδες ειδήσεις καθημερινά. Ακούμε δεκάδες τραγούδια, κινούμαστε σε… τρελούς ρυθμούς και κάθε κομμάτι μας αποτελείται από αριθμούς. Λογαριασμοί, χρήματα, κωδικοί, μέτρηση.

Θέλετε παράδειγμα; Οτιδήποτε σχετίζεται με το διάστημα και το σύμπαν. Τα «εκατομμύρια έτη φωτός» και η απεριόριστη δύναμη μίας μαύρης τρύπας σε κάνουν να νιώθεις μικρός, ελάχιστος, ένα τίποτα.

Πάμε και στα υλικά αγαθά. Πόσες φορές δεν διάβασες για την περιουσία του Μπιλ Γκέιτς ή του Τζεφ Μπέζος και δεν είπες «τι λες τώρα»; Δεν πάτησες κλικ για να δεις το «δείτε πόσα βγάζει ο Μπιλ Γκέιτς σε μία μέρα»; Δεν έκανες τους υπολογισμούς για να δεις πόσα κερδίζει στο λεπτό και στο δευτερόλεπτο;

Αριθμοί. Νούμερα. Σκέψεις. Πράγματα που τα διαβάζεις, αλλά – δυστυχώς – δεν θα ακουμπήσεις ποτέ. Πράγματα που ο εγκεφάλός μας δυσκολεύεται να δεχτεί και, αυτόματα, νομοτελειακά, τα θαυμάζει, γιατί του φαίνονται τόσο, μα τόσο μακρινά.

Πώς μπορείς να δεχτείς ότι κάτι που βλέπεις στον ουρανό είναι, στην πραγματικότητα, ήδη «νεκρό»; Πώς επεξεργάζεσαι ότι τα αστέρια είναι το παρελθόν; Γιατί προσπαθείς να βάλεις σε σειρά τα αμύθητα ποσά στις καταθέσεις ανθρώπων όπως ο Μπέζος και ο Γκέιτς;

Όλα τα παραπάνω – και, πιθανότατα, πολλά ακόμα – βρίσκονται σε ένα συγκεκριμένο κουτάκι. Από πάνω, το χαρτί γράφει: «Αυτά που θαυμάζω γιατί δεν μπορώ ούτε να τα διανοηθώ». Είναι λογικό. Είναι ανθρώπινο. Είναι η φύση μας.

Όταν όμως η κάμερα γυρνά στον Λιονέλ Μέσι, μάλλον ξεχνάμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τα βασικά συστατικά μας. Πώς διάολο υπάρχει εκεί έξω κόσμος που, όχι μόνο θεωρεί λογικά αυτά που βλέπει στο γήπεδο από τον συγκεκριμένο τύπο, αλλά, περνώντας στο επόμενο στάδιο, προσπαθεί συνεχώς να τα υποτιμήσει;

Πώς το κάνουν αυτό;

Μετά το χθεσινό ματς και μία ακόμα παράσταση στο φετινό Μουντιάλ («Μακράν την καλύτερη που έχουμε δει σε ατομικό επίπεδο», είπε ο Ρίο Φέρντιναντ), ο Λιονέλ Μέσι συμπλήρωσε 1000 εμφανίσεις. Μία χιλιάδα αναμετρήσεων στο κορυφαίο επίπεδο, επί περίπου μία εικοσαετία, παίζοντας στα «κόκκινα», σε (κάτι παραπάνω από) top επίπεδο, με τις άμυνες μόνιμα προσαρμοσμένες πάνω του, με απαιτήσεις, με τεράστια πίεση, με, με, με.

Σε αυτά τα 1000 παιχνίδια, το «10» της Αργεντινής μετρά (μετά και το χθεσινό γκολ κόντρα στους Αυστραλούς) 789 τέρματα. 789. Ολογράφως, εφτακόσια ογδόντα εννιά. Δίπλα η στήλη με τις ασίστ γράφει 338. 338. Ολογράφως, τριακόσια τριάντα οκτώ φορές που ένας συμπαίκτης του σκόραρε κατευθείαν μετά από πάσα του.

Σύνολο: 1122 γκολ και ασίστ σε 1000 ματς.

Ο Μέσι έχει κάτι παραπάνω από ένα γκολ ή ασίστ σε ΚΑΘΕ παιχνίδι που έπαιξε. ΚΑΘΕ ματς του τον είχε στη λίστα των σκόρερ ή σε αυτή με τις τελικές πάσες. Χωρίς να είναι σέντερ φορ και ξεκινώντας από χαμηλά στο κέντρο τις προσπάθειές του. Το «1122» δεν είναι απλά ένας αριθμός. Είναι μαγεία, είναι θαύμα. Είναι σχεδόν ανεξήγητο, όπως τα μυστήρια του σύμπαντος.

Και, που είστε: Σε αυτό το νούμερο, που προφανώς είναι δύσκολο να το πετύχεις ακόμα και στο «My Career» του FIFA, δεν υπολογίζουμε πολλά ακόμα stats στα οποία ο Μέσι κάνει… πλάκα από την ώρα που τον είδαμε στην πλάτη του Ροναλντίνιο μέχρι και σήμερα: Key Passes, επιτυχία στο «1 εναντίον 1», στημένα που κατέληξαν σε γκολ, οργάνωση, playmaking.

Δεν συζητάμε καν για άκρως ποδοσφαιρικά κομμάτια, που δεν φαίνονται στα stats και – δυστυχώς – είναι πολύ δύσκολα να καταλάβει ο απλός φίλαθλος, όπως για παράδειγμα η απίστευτη βοήθεια που δίνει στους συμπαίκτες του, το πώς κρατάει την μπάλα στα δύσκολα, τις φορές που έκανε πιο πίσω για το καλό της ομάδας ή για να δώσει ψυχολογία σε κάποιον από τους «αδερφούς» του.

Το να έχεις τον Μέσι στην ομάδα σου είναι ευτυχία. Ξέρεις ότι θα του δώσεις την μπάλα και θα κάνει κάτι. Θα βρει την άκρη. Θα σκοράρει, θα την δώσει εκεί που πρέπει, θα την κρατήσει, θα δώσει ανάσες, θα δει αυτό που δεν μπορεί να αντιληφθεί κανένας άλλος. Όλα αυτά δεν φαίνονται στην εποχή της κυριαρχίας των stats, αλλά στο γήπεδο είναι πάντα τα πιο σημαντικά.

Αλλά ας επιστρέψουμε. 1122 γκολ και ασίστ σε 1000 παιχνίδια. Πώς μπορείς να το υποτιμήσεις αυτό; Πώς γίνεται να μειώνεις το μοναδικό, το απίστευτο, το εξωπραγματικό; Πώς σκέφτεσαι ότι αυτό είναι κάτι αδιάφορο ή «μικρό»;

Σε μία κοινωνία που «διψά» για διαμάχες και στρατόπεδα του «μαζί μας ή απέναντι», ο Μέσι αδικείται, το ίδιο και ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Οι δύο τους έχουν… τερματίσει το ποδόσφαιρο, κυριαρχούν για 20 χρόνια, διαλύουν στατιστικά, ρεκόρ και ακόμα τους βλέπουμε στο κεντρικό «κάδρο» σαν σημεία αναφοράς, σαν «κολώνες».

Η Εθνική Αργεντινής που βλέπουμε στο Κατάρ θα είχε πιθανότατα αποκλειστεί στους ομίλους αν δεν υπήρχει ο Λέο εκεί: Όλα ξεκινούν και τελειώνουν εκεί. Στα 35 του και σε ματς νοκ-άουτ σε Μουντιάλ, χωρίς να πιάσει… τρελά στάνταρ απόδοσης, ο Μέσι είχε:

Lionel Messi’s game by numbers vs. Australia:

90% pass accuracy
58 passes
10 passes into final ⅓
9 touches in opp. box (most)
6 shots (most)
4 chances created (most)
2 Big Chances created (most)
2 shots on target
2 fouls won
1 tackle made
1 goal

Wow. 😮‍💨 pic.twitter.com/ugyJhTXZLR

— Squawka (@Squawka) December 3, 2022

• 58 πάσες με 90% επιτυχία
• 8 επαφές στην αντίπαλη περιοχή
• 6 σουτ, 2 στην εστία
• 4 ευκαιρίες που ξεκίνησαν από αυτόν
• 1 γκολ

Συνολικά στο τουρνουά, ο Αργεντινός σούπερ σταρ κυριαρχεί σε όλα τα stats που αφορούν την επιθετική λειτουργία της ομάδας του. Γκολ, τελικές, επαφές ανάμεσα στις γραμμές των αντιπάλων, δημιουργία, όλα γράφουν το όνομα του Μέσι στη κορυφή. Αν υπήρχε επίσης κατηγορία με τις ασίστ που… χάθηκαν από αδυναμία του τελικού παραλήπτη (βλ. Λαουτάρο και Ακούνια), θα ήταν με διαφορά πρώτος στη διοργάνωση. Δεν υπάρχει αμφιβολία: Είναι ο «Ήλιος» στο ηλιακό σύστημα της «Αλμπισελέστε».

Αφήνοντας λίγο στην άκρη το Κατάρ (αφού υπάρχει ακόμα συνέχεια), η αέναη συζήτηση για τον GOAT δεν έχει κανένα νόημα, γιατί πάντα υπάρχει το υποκειμενικό κριτήριο. Η προσωπική προτίμηση θα μπαίνει πάντα πάνω από αριθμούς, stats, τρόπαια. Και, φυσικά, πρέπει να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και να ακούγονται όλοι οι σπουδαίοι, σε όποιον χώρο και αν ανήκουν. Επίσης, το case για τον Κριστιάνο, τον Ντιέγκο, τον Πελέ, τον Κρόιφ και πολλούς ακόμα είναι σίγουρα ισχυρό. Επιχειρήματα υπάρχουν για όλους τους, όλες οι απόψεις είναι – ποδοσφαιρικά – σεβαστές.

Αλλά, διάολε, πως γίνεται να υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που δεν βλέπουν το μεγαλείο; Πώς μπορείς να μειώνεις και να υποτιμάς κάτι που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ; Κάτι που δεδομένα έχει τεράστιο δείκτη δυσκολίας και… διαλύει οτιδήποτε θεωρούσαμε «λογικό» για το άθλημα;

Πώς μπορείς να κλείνεις τα μάτια σε έναν τύπο που τα… γκρέμισε και τα γκρεμίζει όλα; Σε έναν απίστευτο ποδοσφαιριστή, που ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, κάνει ό,τι θέλει στο γήπεδο, με 3,4,5 παίκτες πάνω του και μία άμυνα να τον κυνηγά παντού; Σε έναν παίκτη με αδιανόητη πίεση από ένα έθνος, που τον βλέπει ως τον… σωτήρα και από ένα ποδοσφαιρικό κοινό που έχει μάθει να τα κρίνει όλα επιφανειακά ή, ας πούμε, από ένα τουρνουά 6-7 αγώνων και όχι από τα πεπραγμένα μίας εικοσαετίας;

Μάλλον και εδώ έχουμε ένα μεγάλο μυστήριο που δεν θα λυθεί ποτέ.

sdna.gr