Συνέντευξη του Γιώργου Δεληζήση, στο Allaboutaris.
Ο πρώην αρχηγός των κιτρινόμαυρων εξέφρασε την πικρία του για τον τρόπο που αποχώρησε από τον Άρη ενώ όσον αφορά τη Νίκη Βόλου ήταν ξεκάθαρος: Πάω στον Βόλο να ανεβάσω την ομάδα και του χρόνου επιστρέφω.
Το να βλέπεις τον Γιώργο Δεληζήση με τη φανέλα άλλης ομάδας, όσο να ‘ναι ξενίζει έπειτα από πέντε χρόνια στα κιτρινόμαυρα.
Όταν ο Πάυλος Μυροφορίδης τον έφερνε στη Θεσσαλονίκη το 2017, λίγοι φαντάζονταν τη σχέση μου θα “χτιζόταν” ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Δεν ήταν ο παίκτης με την ταχύτητα ή την ικανότητα με τη μπάλα στα πόδια. Δεν ήταν ο σύγχρονος στόπερ. Συνέβαλε όμως τα μέγιστα για την αναγέννηση της ομάδας τα τελευταία χρόνια. Ηταν όμως αυτός έζησε τα πολύ δύσκολα και τα πολύ καλά της ομάδας την τελευταία πενταετία. Αυτός που έβγαινε μπροστά για να πάρει ευθύνες και εξελίχθηκε σε έναν φυσικό αρχηγό, που δεν είχε ανάγκη το περιβραχιόνιο για να κυκλοφορεί με αυτόν τον τίτλο μέσα στο Ρύσιο.
Με όλα τα παραπάνω, προκαλείται και η πικρία στον Δεληζήση για το τέλος του στον ΑΡΗ. Δεν ήταν όπως το ήθελε ο ίδιος. Και ίσως να μην είναι το τέλος του αλλά απλά μία παρένθεση, όπως “βγαίνει” ως αίσθηση μέσα από τις δηλώσεις του στο AllAboutARIS.
Ο πολύπειρος στόπερ δεν λέει “αντίο” αλλά εις το επανιδείν, αφήνοντας την πόρτα ανοικτή τόσο αυτός όσο και ο ΑΡΗΣ.
-Έχεις συνειδητοποιήσει ότι έφυγες ή όχι ακόμα;
“Να σου πω την αλήθεια, όχι ακόμα… Πραγματικά δεν περίμενα να φύγω. Είχα δώσει τα χέρια από πέρυσι και για τη νέα σεζόν. Απέμεναν μόνο τα τυπικά. Οταν δεν κλήθηκα στην προετοιμασία, κατάλαβα ότι δεν πάει καλά. Ηδη όμως είχα καταλάβει από κάποιες κουβέντες που είχαν γίνει, ότι ο προπονητής δεν με ήθελε.
Είτε έπαιζα ένα λεπτό, είτε καθόμουν απλά στην κερκίδα, θα το σεβόμουν. Το θέμα δεν ήταν τα λεφτά ή και ντε και καλά να παίζω. Εγώ ήθελα απλά να κλείσω την καριέρα μου εδώ. Πέντε χρόνια ήμουν αρχηγός εδώ. Δεν δημιούργησα ποτέ πρόβλημα, πάντα σεβόμουν τους πάντες και το ίδιο θα έκανα και φέτος”.
-Άρα φεύγεις με πικρία…
“Φυσικά, αλλά αυτό δεν αναιρεί τον σεβασμό μου στην ομάδα και προς τον πρόεδρο ή τον κόσμο. Οσο έπαιξα, το κέρδισα με την αξία μου. Απλά εγώ ήθελα να κλείσω την καριέρα μου εδώ. Δεν περίμενα να φύγω, ούτε το σκεφτόμουν. Ηθελα να κρεμάσω τα παπούτσια μου σε ένα γεμάτο Βικελίδης, να χειροκροτήσω και να με χειροκροτήσει ο κόσμος. Δεν είναι ωραίο αυτό που έγινε…”
-Ανέφερες και τον πρόεδρο, με τον οποίο φαντάζομαι οι σχέσεις σας παραμένουν πολύ καλές.
“Πάντα έχουμε άριστες σχέσεις με τον κ. Καρυπίδη. Μιλήσαμε και μετά την πρώτη μου προπόνηση στο Βόλο. Απλά το παράπονό μου είναι ότι δεν ενημέρωσαν από την αρχή ότι δεν ήμουν στα πλάνα της ομάδας. Ας με ευχαριστούσαν και να μου έλεγαν εξ αρχής ότι δεν με ήθελε ο προπονητής. Διότι αυτό ήταν το πρόβλημα. Θα το σεβόμουν… Ισως να μην του εξήγησαν ακριβώς του ανθρώπου την κατάσταση, δεν ξέρω… Αλλά έπρεπε να ξέρει. Ούτε μου άρεσε που με αποχαιρέτησε μέσω Instagram. Ηταν κάπως…”.
-Η πόρτα κλείνει ή μένει ανοικτή;
“Θα σου πω την αλήθεια. Οταν μιλήσαμε με τον κ. Καρυπίδη, του είπα ότι θέλω να κλείσω την καριέρα μου στο Βικελίδης. Πάω στο Βόλο να ανεβάσω την ομάδα και του χρόνου επιστρέφω. Θέλω μόνο πέντε λεπτά στο Βικελίδης και μετά κλείνω την καριέρα μου. Και μου απάντησε ότι του χρόνου θα είμαι ξανά εδώ”.
Πως είδες τα ματς της Ευρώπης μακριά από το γήπεδο;
“Ηταν πολύ περίεργο. Τόσα συναισθήματα… Ειδικά με τη Μακάμπι που ήταν… καυτό το γήπεδο και εγώ έβλεπα το παιχνίδι από τον Βόλο. Δεν πίστευα ότι δεν ήμουν εκεί, να τους μιλήσω, να βγάλω ένα λόγο στα αποδυτήρια. Σκεφτόμουν τι θα τους έλεγα στο ημίχρονο.
Η ομάδα έχει κάποια κενά ειδικά στον χώρο του κέντρου. Δεν με ενθουσίασαν ακόμα οι προσθήκες που έγιναν και πόσο μάλλον πίσω που θέλει τουλάχιστον ένα καλό στόπερ για να ξεκουράζονται Φαμπιάνο και Μπράμπετς. Είναι καταπληκτικοί παίκτες. Φάνηκε ότι η ομάδα δεν ήταν καλά μεσοαμυντικά. Πλήρωσε και ατομικά λάθη αλλά τα έχει το ποδόσφαιρο”.
-Τι κρατάς από αυτά τα πέντε χρόνια;
“Η πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στα αποδυτήρια και φόρεσα αυτή τη φανέλα. Ηταν μεγάλη τιμή. Ηταν πολλές στιγμές. Η πρώτη φορά που βγήκαμε στην Ευρώπη. Το παιχνίδι με τη Μόλντε…
-Έχει και κακές στιγμές βέβαια…
“Υπήρξαν και αυτές… αποκλεισμοί. Ένα μελανό σημείο ήταν το 0-5 με τα Γιάννενα και με στιγμάτισε. Πάντα έπαιρνα τις περισσότερες ευθύνες και δεν με πείραζε καθόλου. Ημουν ο αρχηγός της ομάδας και έτσι έπρεπε να κάνω. Εγώ έπρεπε να βγαίνω μπροστά στα δύσκολα, είτε έφταιγα είτε όχι.
Η μόνη μου πικρία είναι ότι δεν σήκωσα μία κούπα ήταν το αγκάθι όλα αυτά τα χρόνια. Φτάσαμε κοντά αλλά…”
Από προπονητές;
“Εγώ στην κορυφή θα έβαζα τον Ερέρα. Φανταστικός προπονητής και άνθρωπος. Ηταν άδικο, έφυγε νωρίς, αλλά με κανέναν δεν είχα πρόβλημα. Mε τον Ένινγκ είχαμε πολύ καλή συνεργασία, με τον Μάντζιο τα πήγα πάρα πολύ καλά. Ακόμα και με τον Παντελίδη που ήρθαμε σε κόντρα, εκεί δεν έφταιγα εγώ. Ακόμα και εκεί δεν έβαλα τον εγωισμό μου από πάνω. Πάνω απ’ όλα ήταν η ομάδα. Ολοι είχαν κάτι ξεχωριστό. Με όλους κάναμε κάτι καλό”.
-Και τώρα που τελειώνουμε την κουβέντα;
“Τώρα θέλω να ευχαριστήσω πρώτα τον Μυροφορίδη, που μου έδωσε την ευκαιρία να φορέσω τη φανέλα της ομάδας. Από εκεί και μετά όλο το προσωπικό του ΑΡΗ, από την πρώτη μέρα που ήρθα στην στην ομάδα μέχρι τώρα. Τον Τσακίρη, τον Κουρουσέκο… Όσα παιδιά παίξαμε από τη Β’ Εθνική μέχρι σήμερα. Φυσικά τη διοίκηση και τον κ. Καρυπίδη, όπως και αυτόν τον υπέροχο κόσμο. Παίρνω τέτοια αγάπη στον δρόμο. Και να φανταστείς δεν έχω social media… Αυτοί είναι το μεγαλύτερο κέρδος που μπορώ να έχω από τον ΑΡΗ, φεύγοντας. Μακάρι να τα ξαναπούμε…” .
Ακολουθήστε το goalpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
