Συγκλονίζει ο Γκροζάν: «Είπα δεν μπορεί να είναι αυτό το τέλος…»

Το τρομακτικό ατύχημα του Ρομέν Γκροζάν στις 29 Νοεμβρίου στο Γκραν Πρι του Μπαχρέιν σόκαρε όλο τον πλανήτη.

Για κάποια λεπτά οι φίλοι της Formula 1 παρέμεναν καρφωμένοι στους δέκτες τους καθώς όσο δεν ξεκαθάριζε τι είχε γίνει με τον Γάλλο πιλότο, δεν υπήρχαν τηλεοπτικά πλάνα από το σημείο του ατυχήματος.

Μόλις έγινε αντιληπτό ότι ο 34χρονος οδηγός βγήκε από το φλεγόμενο μονοθέσιο που έσπασε στα δύο με μικρά εγκαύματα στα χέρια και τους αστραγάλους του, τότε ήρθαν και οι πρώτες εικόνες.

Οκτώ μέρες μετά, ο Ρομέν Γκροζάν περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τα 28 δευτερόλεπτα που έζησε μέσα στην πύρινη κόλαση του μονοθεσίου του.

Αναλυτικά όσα είπε ο Ρομέν Γκροζάν:

«Πρώτα από όλα, για εμένα δεν ήταν ακριβώς 28 δευτερόλεπτα. Μου φάνηκε μάλλον σαν 30 λεπτά -εάν θα έπρεπε να δώσω μια εκτίμηση χρόνου σε αυτό το διάστημα που έμεινα μέσα στο κόκπιτ μετά από τη σύγκρουση. Όταν το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε, άνοιξα τα μάτια μου. Έλυσα τις ζώνες ασφαλείας αμέσως.

Αυτό που δεν θυμόμουν την επόμενη ημέρα, είναι το τι έκανα με το τιμόνι, επειδή δεν θυμάμαι να το βγάζω από τη θέση του. Αλλά μου είπαν ότι ‘όχι, το τιμόνι έπεσε ανάμεσα στα πόδια σου, η κολώνα και όλα τα υπόλοιπα εξαρτήματα του συστήματος διεύθυνσης διαλύθηκαν και έπεσαν. Άρα, μην ασχολείσαι με το τιμόνι.

Κατόπιν έκανα να βγω απότομα, αλλά ένιωσα ότι κάτι ακουμπούσε το κεφάλι μου, οπότε κάθισα ξανά στο κάθισμά μου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ‘θα περιμένω. Είμαι ανάποδα, κόντρα στον τοίχο, άρα θα περιμένω μέχρι κάποιος να έρθει και να με βοηθήσει να βγω. Δεν είχα καθόλου άγχος και, προφανώς, δεν είχα καταλάβει ότι υπήρχε φωτιά.

Τότε κοίταξα δεξιά και αριστερά. Και τότε, στα αριστερά μου είδα τη φωτιά. Είπα, ΟΚ, δεν έχω χρόνο να περιμένω. Προσπάθησα να σηκωθώ προς τα δεξιά μου, αλλά δεν γινόταν. Δοκίμασα στα αριστερά -ούτε και από εκεί γινόταν. Ξανακάθισα κάτω. Και τότε θυμήθηκα τον Νίκι Λάουντα, το δικό του ατύχημα [σσ: στο Νίρμπουργκρινγκ, το 1976] και σκέφτηκα ‘δεν γίνεται να τελειώσουν όλα για εμένα έτσι. Δεν μπορεί αυτός να ήταν ο τελευταίος μου αγώνας, δεν μπορεί να είναι αυτό το τέλος. Δεν γίνεται.

Κι έτσι δοκίμασα πάλι να βγω, αλλά κόλλησα. Ξανακάθισα και τότε ήρθε η λιγότερο ευχάριστη στιγμή που το σώμα μου άρχισε να παραδίνεται, να χαλαρώνει. Είμαι ήρεμος, πεθαίνω.

Αναρωτήθηκα: Η φωτιά θα αρπάξει το παπούτσι, το πόδι ή το χέρι μου; Θα πονέσω; Πότε θα αρχίσει όλο αυτό; Αυτό για εμένα ήταν, θα έλεγα, κράτησε δύο, τρία, τέσσερα δευτερόλεπτα, αλλά όταν συνέβαινε θα πρέπει να ήταν κλάσματα του δευτερολέπτου. Και τότε σκέφτηκα τα παιδιά μου και είπα ‘όχι, δεν μπορούν να χάσουν τον μπαμπά τους σήμερα’.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αποφάσισα να γυρίσω με το κράνος προς τα αριστερά και να σηκωθώ πρώτα με το κεφάλι, μετά με το χέρι και τον ώμο μου. Αυτό κάπως δούλεψε, αλλά κατάλαβα ότι το πόδι μου έμενε σφηνωμένο μέσα στο αυτοκίνητο.

Κάθισα ξανά κάτω και τράβηξα όσο πιο δυνατά μπορούσα το αριστερό μου πόδι, έως ότου βγήκε το μποτάκι. Προσπάθησα άλλη μία φορά να βγω και οι ώμοι μου πέρασαν. Κι αφού πέρασαν οι ώμοι μου, ήξερα ότι θα μπορούσα να πεταχτώ έξω.

Έβαλα και τα δύο μου χέρια στη φωτιά σε αυτή τη φάση. Τα γάντια μου κανονικά είναι κόκκινα, οπότε είδα ότι, ειδικά το αριστερό άλλαζε χρώμα. Είχε αρχίσει να λιώνει και να γίνεται κατάμαυρο. Ένιωσα πόνο -αλλά και την ανακούφιση ότι είχα βγει από το αυτοκίνητο. Κάνω να πηδήξω τη μπαριέρα. Ένιωσα τον Ίαν Ρόμπερτς, τον γιατρό της Φόρμουλα 1, να με τραβάει από τη στολή. Άρα ήξερα ότι δεν είμαι μόνος μου και ότι υπάρχει κάποιος δίπλα μου.

Προσγειώνομαι και με πιάνουν από την πλάτη. Είμαι σε φάση ‘γαμώτο, έχω γίνει σαν φλεγόμενη σφαίρα. Έχω την εικόνα, αυτήν που έχουμε δει σε βίντεο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου όπου κάνουν δοκιμές. Βάζουν φωτιά σε έναν άνθρωπο και εκείνος τρέχει, μόνο και μόνο για να δείξουν ότι οι στολές αντέχουν. Κι έχω την ίδια εικόνα ότι έχω λαμπαδιάσει εγώ και η φωτιά τρέχει από πίσω μου.

Τινάζω τα χέρια μου επειδή καίνε και πονάω. Βγάζω τα γάντια αμέσως, επειδή έχω επίσης την εικόνα στο μυαλό μου, με το δέρμα να βγάζει φουσκάλες, να λιώνει και να κολλάει στο γάντι. Γι’ αυτό αμέσως, θέλω να βγάλω τα γάντια για να μη βγει η σάρκα μου μαζί με τα γάντια.

Τότε έρχεται ο Ίαν να με δει. Μου μιλάει και μου λέει ‘κάτσε κάτω!’ Τον βρίζω, λέγοντας ‘να μου μιλάς κανονικά, σε παρακαλώ’. Πιστεύω ότι κατάλαβε ότι ήμουν ΟΚ και ότι ήμουν εντάξει εκείνη τη στιγμή. Καθόμαστε πολύ κοντά στη φωτιά και ακούω τους κριτές με τους πυροσβεστήρες να φωνάζουν ‘καίγεται η μπαταρία, φέρτε κι άλλους πυροσβεστήρες, φέρτε κι άλλους πυροσβεστήρες.

Με πάνε στο ιατρικό αυτοκίνητο και με βάζουν να καθίσω. Μου βάζουν κρύες κομπρέσες στα χέρια μου, γιατί τους είπα ότι καίγονται, όπως και ότι έχω σπάσει το πόδι μου. Εκείνη τη στιγμή ο πόνος γίνεται πολύ δυνατός, ιδιαίτερα στο αριστερό μου πόδι. Τα χέρια μου ήταν ΟΚ, αλλά το πόδι με πονούσε πάρα πολύ.

Ο Ίαν μού εξήγησε ότι το ασθενοφόρο έρχεται, ‘θα σε πάρουν με το φορείο και θα είσαι μια χαρά’. Και τότε εγώ είπα στον γιατρό ‘όχι, όχι, όχι, να περπατήσουμε ως το ασθενοφόρο. Μου είπε ‘όχι, όχι, όχι, έρχεται το φορείο. Κι εγώ επέμενα ‘όχι, όχι, όχι’. Οπότε βγήκα από το ιατρικό αυτοκίνητο και είπα ‘τώρα περπατάμε’, οπότε ο γιατρός είπε ‘ΟΚ, σε βοηθάμε’.

Υποθέτω ότι από ιατρικής πλευράς, το να περπατήσω, δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Αλλά με κατάλαβαν ότι, για εμένα, το κλειδί εκείνη τη στιγμή ήταν να υπάρχει βιντεοσκοπημένο υλικό με εμένα να πηγαίνω όρθιος, βαδίζοντας προς το ασθενοφόρο. Παρόλο που είχα βγει μέσα από τη φωτιά, χρειαζόταν να στείλω ένα ακόμη πιο ισχυρό μήνυμα ότι ήμουν εντάξει και ήμουν σε θέση να περπατήσω.

Από εκείνη τη στιγμή και πέρα, σε όποιον με πλησίαζε του έλεγα ‘δύο καμένα χέρια, ένα σπασμένο πόδι’. Αυτό μόνο, γιατί φοβόμουν για την κατάστασή μου και ήθελα όλοι όσοι ερχόντουσαν προς το μέρος μου για να με φροντίσουν να ξέρουν ακριβώς τα συμπτώματα που είχα.

Οπότε, αυτή είναι, μάλλον η όλη ιστορία των 28 δευτερολέπτων και όσων επακολούθησαν. Όμως, όπως φαντάζεστε, αυτά τα 28 δευτερόλεπτα έμοιαζαν πολύ περισσότερα με όλες αυτές τις σκέψεις που έκανα. Θα πρέπει να ήταν μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, αλλά τώρα μου φαίνεται σαν να χρειάστηκα ένα, δύο ή τρία δευτερόλεπτα για καθετί που σκέφτηκα».