Ο Παναγιώτης Κόρμπος, μίλησε στον Γιώργο Μπιτσικώκο (sportday) και ανέδειξε όλα τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τους Έλληνες ποδοσφαριστές, αλλά και την κατάσταση που επικρατεί στις χαμηλότερες κατηγορίες.
Ο Παναγιώτης Κόρμπος διένυσε μια αξιοθαύμαστη καριέρα στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Παράλληλα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, διετέλεσε και πρόεδρος του ΠΣΑΠ, του συνδέσμου των ποδοσφαιριστών και γνώρισε σε όλο το φάσμα της την κατάσταση που επικρατεί και πέρα από την… βιτρίνα της κορυφαίας κατηγορίας της χώρας μας. Αφορμή για την συνέντευξή μας, έδωσε το γεγονός ότι πλέον αγωνίζεται σε ερασιτεχνικό επίπεδο, στην Αντίκυρα Βοιωτίας, εκεί όπου πρωτοξεκίνησε να αγωνίζεται ως ποδοσφαιστής.
Η αγάπη του για το ποδοσφαίρο είναι μεγάλη και το αποδεικνύει πλέον και από το γεγονός ότι στο Περιστέρι έχει ανοίξει τη δική του ακαδημία, προκειμένου να διδάξει στα μικρά παιδιά τα μυστικά του αθλήματος. Παράλληλα όμως, είναι μεγάλη και η απογοήτευσή του για τα όσα έχει ζήσει μέχρι τώρα σε ερασιτεχνικό επίπεδο και τις καταστάσεις που βιώνουν τα νέα παιδιά, αλλά και γενικά ποδοσφαιριστές που προσπαθούν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Κάποιες φορές μάλιστα τα πράγματα μοιάζουν και είναι απίστευτα, αλλά δυστυχώς αποτελούν και καθημερινότητα.
–Παναγιώτη πώς θα χαρακτήριζες την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο, τώρα που έχεις αποσυρθεί από την ενεργό δράση, σε επίπεδο επαγγελματία αθλητή;
-Πλέον δεν είμαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και δεν είμαι σε μια ομάδα που κάνει προπονήσεις και προετοιμασία, οπότε μπορώ και να έχω το μυαλό μου προσηλωμένο και να βλέπω τι γίνεται. Έχουμε φτάσει στα τέλη Οκτωβρίου και η Γ’ Εθνική μόλις ξεκίνησε, ενώ η Superleague2 δεν έχει ξεκινήσει καν. Λογικά οι πρόεδροι, που δεν έχουν ακόμα καθόλου έσοδα, θα δυσκολεύονται σε αρκετές περιπτώσεις να πληρώσουν τους παίκτες, οπότε το βάρος, πάλι πέφτει σε αυτούς. Τώρα μπορώ να καταλάβω το πρόβλημα συντήρησης και διαβίωσης που υπήρχε πάντοτε σε αυτές τις κατηγορίες. Ως πρόεδρος του ΠΣΑΠ επί 6 χρόνια, λάμβανα τα μηνύματα, αλλά τώρα είμαι σε θέση να τα δω και από κοντά, όλα αυτά που μου έλεγαν συνάδελφοι απ όλες τις κατηγορίες. Όσο έπαιζα επαγγελματικά, δεν μπορούσα να το καταλάβω στο100%, αλλά τώρα βλέπω ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα, το οποίο αντί να γίνεται προσπάθεια για να επιλυθεί, αντιθέτως μεγαλώνει συνεχώς.
«Είμαστε στο 2021, αλλά δυστυχώς το ποδόσφαιρο κάνει βήματα προς τα πίσω και είδαμε τι έγινε και στην περίπτωση του Νίκου Τσουμάνη»
–Νέο παιδί 20 χρονών σε άλλη πόλη. Πως είναι η καθημερινότητα με 500 ευρώ και αν τα παίρνει και αυτά.
Σίγουρα με 500 ευρώ στις μέρες μας δεν ζεις. Τίθεται λοιπόν θέμα επιβίωσης. Ακόμα κι αν είσαι σε μια ομάδα νοικοκυρεμένη και οι παράγοντές της να είναι κύριοι απέναντί σου, με 500 ευρώ δεν ζεις. Τι να πρωτοπληρώσεις; Το ρεύμα; Το νερό; Τα κοινόχρηστα; Πόσο μάλλον όταν έχεις και οικογένεια. Θα πρέπει να βρει δουλειά απαραίτητα η γυναίκα για να μπορέσεις να τα φέρεις βόλτα. Και δεν σου μιλάω μόνο να είσαι στην επαρχία. Θα σου μιλήσω και για την Αθήνα. Ήδη εμένα, που έχω τις ακαδημίες, με έχουν πάρει τηλέφωνο εν ενεργεία παίκτες από ομάδες της Superleague 2 ή της Γ’ Εθνικής και μου έχουν ζητήσει δουλειά. Να έρχονται να κάνουν προπόνηση στα παιδιά. Δεν είναι ωραία αυτά τα πράγματα. Είμαστε στο 2021 και θέλουμε να φτιάξουμε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς όμως βλέπουμε ότι πηγαίνει προς τα πίσω και με τεράστια βήματα. Και είδαμε τι έγινε και στο περιστατικό με τον Νίκο Τσουμάνη.
–Πόσοι παίκτες πιστεύεις ότι υπάρχουν, οι οποίοι να βρίσκονται στην ίδια κατάσταση;
Πιστεύω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί. Τόσα χρόνια στον ΠΣΑΠ είδα άπειρες ιστορίες. Θα σας πω μια, χωρίς να αναφέρω το όνομα της ομάδας και φυσικά των παικτών. Υπήρχαν λοιπόν 4 ποδοσφαιριστές, οι οποίοι είχαν αναγκαστεί να έχουν τα ρούχα και τα πράγματά τους σε 3 αυτοκίνητα και να κοιμούνται στο τέταρτο. Πώς αυτή η ομάδα ήταν στην Superleague 2 και οι παίκτες κοιμόντουσαν στα αυτοκίνητα; Πώς να αποδώσουν αυτοί οι παίκτες; Σε άλλη περίπτωση, υπήρξαν ποδοσφαιριστές που γυρνούσαν στα σπίτια τους και έβρισκαν τα πράγματά τους στο δρόμο, γιατί η ομάδα δεν είχε πληρώσει τα ενοίκια. Υπήρχαν ποδοσφαιριστές που ζούσαν χωρίς ρεύμα, γιατί δεν το είχε πληρώσει η ομάδα ή γιατί δεν είχαν οι ίδιοι λεφτά επειδή ήταν απλήρωτοι.
Όλα αυτά χωρίς να πιάσουμε το θέμα της ασφάλειας των παικτών και των οικογενειών τους. Πόσα περιστατικά υπάρχουν επειδή δεν πληρώθηκαν οι ασφαλιστικές εισφορές. Είναι αμέτρητα τα περιστατικά όπου ο ΠΣΑΠ βοήθησε σε τέτοιες περιπτώσεις. Κάτι επίσης που μπορεί να μην ξέρει κανείς, είναι ότι αρκετοί ποδοσφαιριστές πήγαιναν στο νοσοκομείο για να χειρουργηθούν και μετά τα νοσοκομεία τους “κυνηγούσαν”. Γιατί κανείς δεν πλήρωνε. Ούτε οι ομάδες, ούτε η Superleague 2 και τώρα αρκετά παιδιά είναι στα δικαστήρια και σε κάποιους έχουν γίνει κατασχέσεις στα σπίτια τους και γενικά σε ότι έχουν στο όνομά τους. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν, ο ποδοσφαιριστής να χτυπάει, να χειρουργείται, να είναι απλήρωτος, κανείς να μην πληρώνει την επέμβαση και στο τέλος να τον κυνηγάνε και να κινδυνεύει να χάσει και το σπίτι του. Όσο ήμουν εγώ στον ΠΣΑΠ, επειδή υπεύθυνη γι αυτό ήταν η Superleague 2, είχαμε στείλει και εξώδικα για περίπου 30-35 υποθέσεις τέτοιες που γνωρίζαμε, που μας είχαν γνωστοποιηθεί.
–Συζητάμε τόση ώρα και μιλάμε ακόμα για επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Τρέμω να σε ρωτήσω τι συμβαίνει στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
-Στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο γύρισα μετά από 18 χρόνια και πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα εάν μπορούσα να γυρίσω στο 2003. Μπορεί να έχουμε 2021, αλλά τότε τα πράγματα ήταν κατά πολύ καλύτερα. Γύρισα στην ομάδα που με ανέδειξε, τον Κυπάρισσο Αντίκυρας και βλέπω ότι τα πράγματα είναι χειρότερα από τότε. Τα γήπεδα είναι τραγικά. Καλύτερα να παίζαμε σε χώμα. Το πλαστικό το έβαλαν όταν το έβαλαν και από τότε δεν έχει αλλαχθεί ποτέ. Δεν μπορείς να το πεις πλαστικό χορτάρι, αλλά απλά καουτσούκ. Οι παίκτες έχουν συχνούς τραυματισμούς, γιατροί δεν υπάρχουν.
«Οι συνθήκες είναι τραγικές. Δεν υπάρχει ουσιαστικά τίποτα. Δεν μπορεί να γίνει συζήτηση καν για απινιδωτές. Εάν κάποιο παιδί πέσει, δεν το σώζει κανείς»
–Οι συνθήκες πως είναι δηλαδή;
Όπως το έχω καταλάβει εγώ, οι συνθήκες είναι… μαζευτήκατε; Πάμε να παίξουμε να τελειώνουμε. Ακριβώς όπως το λέω. Ούτε να τσεκάρει κανείς ποιος είναι ο γιατρός. Ασθενοφόρο φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει. Σε έναν αγώνα που παίξαμε με την Ένωση, χτύπησε ένας ποδοσφαιριστής στο κεφάλι και πήγα εγώ εκεί κοντά και έλεγα τι να κάνουν. Δεν είναι η δουλειά μου. Δεν είμαι γιατρός. Αλλά έβλεπα ότι το παιδί ήθελε ράμματα και μου έλεγαν ότι δεν θέλει. Μπορεί και αυτοί που δηλώνουν γιατροί, να μην είναι τελικά ή να έχουν ειδικότητες που δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό. Στο Καπαρέλλι μια άλλη φορά, ένα παίκτης έπαθε εξάρθρωση ωμοπλάτης και τον πήγε ο γενικός αρχηγός με το αυτοκίνητό του στο νοσοκομείο γιατί δεν υπήρχε ούτε γιατρός, ούτε ασθενοφόρο. Οι αποστάσεις για παράδειγμα για να πας είτε στο κέντρο υγείας στη Θήβα, ή στο νοσοκομείο στη Λιβαδειά είναι μεγάλες. Και θέλεις στην καλύτερη περίπτωση μισή ώρα για να πας. Χωρίς να ξέρεις τι έχεις και φυσικά και με μεγάλο πόνο μέσα στο αμάξι. Αν γίνει κάτι πιο σοβαρό, όπως είχαν πάθει εγώ που είχα σπάσει το ζυγωματικό μου στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό, δεν ξέρεις και αν θα προλάβει να φτάσει ο αθλητής στο νοσοκομείο. Φυσικά δεν μπορεί να γίνει συζήτηση για απινιδωτές. Εάν κάποιο παιδί πέσει, δεν υπάρχει κανείς να τον σώσει.
–Εσύ είχες και δεύτερη προσωπική εμπειρία, όταν χτύπησες στην Ξάνθη.
Ναι είχα κι άλλο περιστατικό στην Superleague 2. Χτύπησα στον αγώνα Ξάνθη – Ιωνικός στο 2ο λεπτό και συνήλθα σε ένα δωμάτιο στα Πηγάδια στο 88ο λεπτό. Δεν υπήρχε ασθενοφόρο στο γήπεδο για να με μεταφέρει στο νοσοκομείο και η αγωνία των ανθρώπων ήταν μεγάλη. Πώς ο διαιτητής και ο παρατηρητής άφησαν να ξεκινήσει αυτό το παιχνίδι; Δεν σου κρύβω μάλιστα ότι αυτό το περιστατικό ουσιαστικά με οδήγησε να σταματήσω από το επαγγελματικό επίπεδο. Σκέφτηκα τότε ότι έχω δύο παιδιά, έφτασα 36 χρονών και δεν αξίζει να κινδυνεύω πλέον. Πήρα την απόφαση να παίζω ποδόσφαιρο πλέον για μένα και μόνο, αλλά και πάλι βλέπω ότι οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές. Δεν είναι καν καλές.
–Όλα αυτά δεν κάνουν ένα νέο παιδί να σκέφτεται πλέον δύο και τρεις φορές πριν πάρει την απόφαση να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο;
Σαφέστατα. Παράλληλα όμως δεν υπάρχουν και ομάδες. Εμείς στην Βοιωτία θα είμαστε μόλις 9 ομάδες, ενώ έμαθα πως στο Καρπενήσι θα γίνει πρωτάθλημα με 6 ομάδες. Επίσης έχουν επικρατήσει η ξενομανία και στις κατηγορίες αυτές. Και δεν μιλάω για αθλητές – πρόσφυγες που ήρθαν και εντάχθηκαν στις τοπικές κοινωνίες και γράφτηκαν σε κάποια ομάδα. Μιλάω για κανονικές μεταγραφές ξένων στα τοπικά πρωταθλήματα. Πώς θα βρει χώρο ένα νέο παιδί λοιπόν; Και πώς θα βγουν νέοι Έλληνες ποδοσφαιριστές; Μπορεί να υπάρχει τώρα ο νόμος που να θέλει νεαρούς παίκτες να είναι μέλη της ενδεκάδας, όμως θεωρώ ότι στη δική μου την εποχή πιο εύκολα μπορούσε να παίξει ένα νέο παιδί παρά τώρα. Έπειτα υπάρχει και κάτι άλλο. Βλέπω διαιτητές που δεν ξέρω ειλικρινά εάν είναι κι όλας, να μην προστατεύουν τα μικρά παιδιά. Πάμε σε ένα χωριό να παίξουμε και οι κλωτσιές και οι μπουνιές στους πιτσιρικάδες να “πέφτουν σύννεφο” και οι διαιτητές να μην κάνουν τίποτα. Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω σε αυτά που βλέπουν τα μάτια μου. Φυσικά δεν γίνονται μόνο στην Βοιωτία αυτά. Γίνονται παντού. Εγώ δεν έπαιξα σε παιχνίδι πρόσφατα, γιατί το γήπεδο ήταν εντελώς ακατάλληλο και είπα και στους υπόλοιπους να μην αγωνιστούν. Καλύτερα να παίζαμε στο τσιμέντο. Όλα αυτά λοιπόν θεωρώ ότι αποτρέπουν νέα παιδιά από το να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο. Αντί να τα ωθούμε, τα αποτρέπουμε με τον τρόπο μας.
Ο Παναγιώτης Κόρμπος έχει δημιουργήσει την δική του ακαδημία στο Περιστέρι και προσπαθεί να διδάξει στους μικρούς αθλητές, τα μυστικά του ποδοσφαίρου
–Αφού τα βλέπεις όλα αυτά, γιατί συνεχίζεις; Που βρίσκεις το κίνητρο;
Συνεχίζω γιατί το ποδόσφαιρο είναι μικρόβιο. Αλλά παράλληλα προσπαθώ να τα αναδείξω. Στα δύο τελευταία παιχνίδια δεν έπαιξα, όχι γιατί δεν είχα όρεξη, αλλά γιατί δεν ήταν οι συνθήκες καλές. Θέλω να βοηθήσω το χωριό μου, όμως από την άλλη πλευρά δεν βλέπω ότι μπορεί να γίνει κάτι. Δεν βλέπω διάθεση ή ακόμα και την δυνατότητα για να καλυτερεύσουν οι συνθήκες.
–Σε βλέπω απογοητευμένο.
Είμαι γιατί από το 2013 που μπήκα στον ΠΣΑΠ και μέχρι το 2019 που ήμουν, έχουν ενημερωθεί για τα προβλήματα άπαντες. Χωρίς χρωματισμούς, έχω ενημερώσει όλα τα πολιτικά κόμματα. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, παλαιότερα και το Ποτάμι… τους πάντες. Όλοι γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν έχει κάνει τίποτα. Ξέρουν ότι οι παίκτες δεν πληρώνονται, ότι είναι ανασφάλιστοι, ότι μένουν στο δρόμο, ότι έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Αλλά… σφυρίζουν αδιάφορα. Αυτά δεν μου τα έχουν πει και τα ξέρω. Τα έχω κάνει εγώ. Εγώ έχω κάνει όλες τις συναντήσεις και ξέρω και κανείς δεν μπορεί να με αμφισβητήσει σε όσα λέω. Εδώ βιώσαμε το χειρότερο πράγμα με τον συνάδελφό μας (Τσουμάνη) και ουσιαστικά πέρασε στα ψιλά. Δεν ήρθε κανείς να πει: “Ελάτε εδώ ρε παιδιά. Ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής έκανε αυτό το πράγμα. Γιατί”. Ασχολήθηκαν όλοι για 2-3 μέρες και μετά κανείς δεν θέλησε να ασχοληθεί για να δούμε τι έγινε πριν από αυτό και ωθήθηκε το παιδί σε αυτό; Όλοι κοιτούν απλά να πετάξουν την ευθύνη από πάνω τους.
Ακολουθήστε το goalpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
