«Ανοιχτή πληγή» το γηπεδικό για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο…

Το καλοκαίρι που πέρασε πολλές ομάδες προσπάθησαν να βελτιώσουν τους αγωνιστικούς χώρους των γηπέδων τους, όμως για διάφορους λόγους το εγχείρημα δεν είχε επιτυχία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων…

Το διπλό κακό είναι ότι εκτός από τα πολλά χρήματα που δαπανήθηκαν, σε πολλές περιπτώσεις, το αποτέλεσμα ήταν εντελώς αρνητικό, αφού χρειάστηκε να γίνει επανασπορά ή ακόμα και εξαρχής ανακατασκευή. Η διαδικασία καθυστέρησε πάρα πολύ, οι ομάδες δεν μπορούν ν’ αγωνιστούν στη φυσική έδρα τους κι ως εκ τούτου επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο οι υπάρχοντες αγωνιστικοί χώροι.
Σε ότι έχει να κάνει με την κατάσταση που βρίσκονται τα γήπεδα αυτή τη στιγμή θα μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να τα κατηγοριοποιήσουμε ως εξής
Αρχικά είναι γήπεδα που δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο. Σ΄ αυτή την κατηγορία ανήκει το γήπεδο του Σαρακηνού και πιθανότατα το Βασδέκειο, στο οποίο έγιναν διάφορες περιμετρικές εργασίες, αλλά ο αγωνιστικός χώρος δεν είναι κατάλληλος. Σ’ αυτά τα δυο γήπεδα, όπως και του Θησέας και της Ακρόπολης Σέσκλου έγινε επανασπορά που δεν έπιασε. Τα δυο τελευταία, ωστόσο είναι σε καλύτερη μοίρα…
Σε ότι έχει να κάνει με Θησέα η τελευταία εκτίμηση ήταν ότι την προσεχή εντός έδρας αγωνιστική, όπου η ομάδα της Αγριάς υποδέχεται τον Παγασητικό, η αναμέτρηση θα γινόταν στη φυσική έδρα της ομάδας, ωστόσο αυτό μάλλον δεν θα ισχύσει. Αντίστοιχη επιστροφή περίμεναν και στην Ακρόπολη, ωστόσο οι άνθρωποι της ομάδας του Σέσκλου μάλλον θα κάνουν ακόμη λίγη υπομονή, προκειμένου ο αγωνιστικός χώρος τους να είναι απόλυτα έτοιμος,
Δεύτερη κατηγορία αποτελεί το γήπεδο Μαγνησιακού, όπου το καλοκαίρι έγιναν εκ νέου έργα αποκατάστασης και υπήρξαν μεγάλες προσδοκίες για οριστική λύση του προβλήματος. Όμως μετά από περίπου ένα μήνα χρήσης τα σημάδια της έντονης καταπόνησης του κεντρικού γηπέδου (φωτό) είναι ορατά. Η πολύωρη καθημερινή χρήση, σε συνδυασμό με τη «γεωγραφία» του γηπέδου (βρίσκεται πολύ κοντά στη θάλασσα) έχουν αρχίσει να επηρεάζουν την εικόνα και την ποιότητα του αγωνιστικού χώρου.
Σ’ αυτή την κατηγορία θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και το γήπεδο του Πυράσου που λόγω της θέσης του δίπλα στη θάλασσα. Σε πολύ κακή κατάσταση είναι και το βοηθητικό του ΕΑΚ, εξαιτίας της πολύ μεγάλης χρήσης τόσο για αγώνες όσο και για προπονήσεις. Για άλλους λόγους, σε κατάσταση εγκατάλειψης βρέθηκε το καλοκαίρι και το γήπεδο το Διμηνίου, το οποίο μετά από πολλές προσπάθειες της νέας διοίκησης ξαναπρασίνησε και φιλοξένησε τους αγώνες της ΑΕ Διμηνίου στις πρώτες αγωνιστικές, πριν η ομάδα επιλέξει να δίνει τους αγώνες της στο ΕΑΚ.

Τρίτον, έχουμε τα γήπεδα στα οποία έγιναν έργα, υπήρχε η πολυτέλεια να περιμένουν οι ομάδες να ολοκληρωθεί η διαδικασία και τα αποτελέσματα, ευτυχώς, είναι πολύ καλά. Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν τα γήπεδα της Νεάπολης, που χρησιμοποιείται από πολλές ομάδες (Παγασητικό, Δάφνη και Ηρακλή το τελευταίο διάστημα), αλλά και του ΕΑΚ, όπου η κατάσταση είναι σαφώς ευκολότερη με μόνιμη χρήση από Σαρακηνό και περιστασιακά από άλλες ομάδες που φιλοξενούνται εκεί. Εργασίες με επιτυχία έγιναν στο γήπεδο της Άλλης Μεριάς, αλλά και στη Σούρπη όπου οι άνθρωποι του Αίαντα έκαναν ριζική ανακαίνιση στους βοηθητικούς χώρους, αλλά και πολλές εργασίες εντός του αγωνιστικού χώρου.
Τέλος, χωρίς επιβάρυνση, αλλά ποιοτικά κακό αγωνιστικό χώρο, είναι το γήπεδο ΕΤΒΑ που χρησιμοποιείται από τον Πηλέα.
Ολοκληρώνοντας θα ήταν χρήσιμο να επαναλάβουμε το βασικό ερώτημα που απευθύνουν οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου, η απάντηση του οποίου ωστόσο δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση, δεδομένου ότι έχει να κάνει με τη γενικότερη φιλοσοφία χρήσης των γηπέδων κι αφορά την άποψη που υποστηρίζουν πολλοί περί μετατροπής της πλειοψηφίας των αγωνιστικών χώρων σε γήπεδα με συνθετικό τάπητα, ώστε να περιοριστεί η ανάγκη συντήρησης και να διευκολυνθούν οι ομάδες, μέσω της απεριόριστης χρήσης που μπορεί να γίνει σ’ αυτά.