Στην Κληρονόμο του Παναγιώτη Φαφούτη, η Σμαράγδα Καρύδη γίνεται πρόεδρος μίας ποδοσφαιρικής ομάδας μετά τον θάνατο του άντρα της, ενώ δεν έχει ιδέα από μπάλα. Στο Ted Lasso, την πολυβραβευμένη σειρά του Apple TV+, η Hannah Waddingham αναλαμβάνει τα ηνία της AFC Richmond μόνο και μόνο για να εκδικηθεί τον πρώην σύζυγό της και πρόεδρο της ομάδας – εννοείται ότι οι ποδοσφαιρικοί όροι τής είναι παντελώς άγνωστοι.
Δύο χαρακτηριστικά, πρόσφατα παραδείγματα της μεγάλης και της μικρής οθόνης, στα οποία οι γυναίκες που κρατούν εξέχουσα θέση στον ανδροκρατούμενο κόσμο του ποδοσφαίρου, παρουσιάζονται -τουλάχιστον, αρχικά- στερεοτυπικά, ως αυτό που λίγο πολύ περιμέναμε: μία όμορφη γυναίκα που δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα και τι θέλει τώρα τέλος πάντων και μπλέκει με ποδόσφαιρα. «Ευτυχώς όμως που η ζωή δεν είναι μυθοπλασία», μου λέει η Χριστίνα Σκέντζιου. «Στερεοτυπικές συμπεριφορές δυστυχώς υπάρχουν, αλλά οι γυναίκες που κρατούν σήμερα ηγετικό ρόλο στον αθλητισμό, το έχουν καταφέρει για όλους τους σωστούς λόγους: την κατάρτιση, το θάρρος και τη δύναμη τους που τις έφτασαν τόσο ψηλά».
Για όσους δεν τη γνωρίζουν, η Χριστίνα Σκέντζιου είναι η πρόεδρος και CEO του Ιωνικού Νικαίας. Η μοναδική γυναίκα πρόεδρος ανδρικής ομάδας μπάσκετ στην Α1 της Ελλάδας και στην Ευρώπη, σήμερα.
Τη συνάντησα στο σπίτι του Ιωνικού, στο Κλειστό Γυμναστήριο Νίκαιας ”ΠΛΑΤΩΝΑΣ’’. Μιλήσαμε για τα πάντα: από τη φιλολογία και το μπάσκετ, μέχρι τη συνεργασία με κορυφαίους ανθρώπους του χώρου, το NBA, την προεδρία, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, την επιβίωση και την ανέλιξη σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, ακόμα και για το επόμενο βήμα της, την οικογένεια που τόσο πολύ θέλει να αποκτήσει.
Δεύτερη χρονιά στη θέση του προέδρου του Ιωνικού Νικαίας. Αλήθεια, στα πιο τρελά όνειρα, υπήρχε η λέξη πρόεδρος στο λεξιλόγιό σου;
Ούτε κατά διάνοια. Ναι, αγαπώ το μπάσκετ. Ναι, είμαι ικανή και πιστεύω στις δυνάμεις μου, αλλά αυτό όχι, δεν το περίμενα. Ξέρεις υπάρχουν άνθρωποι που χαριτολογώντας λένε στον Βαγγέλη Τσάπα, τον ιδιοκτήτη της ομάδας, ότι είναι τρελός που με έβαλε σε αυτή τη θέση. Ναι, είναι τρελός, αλλά είναι και πολύ καλός, δίκαιος και διορατικός άνθρωπος. Αν πιστεύει ότι ένας συνεργάτης του αξίζει, τον βοηθάει πολύ στο να εξελιχθεί. Μακάρι ο χώρος του αθλητισμού να είχε τόσο ακομπλεξάριστους ανθρώπους, όπως είναι ο ίδιος. Του χρωστάω όλα όσα έχω καταφέρει και τον ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε και τον χώρο και τον χρόνο που μου έδωσε για να κάνω όσα θεωρώ ότι πρέπει να γίνουν.
Πώς έγινε η πρόταση;
Από τον Ιωνικό ξεκίνησα στο Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας. Στην πορεία, έγινα γενική διευθύντρια και πέρυσι πρόεδρος. Για να γίνω πιο ακριβής, πέρυσι ξεκινήσαμε να στήνουμε από την αρχή την ΚΑΕ. Αρχικά, μπήκα ως αντιπρόεδρος στο ΔΣ. Ωστόσο, επειδή είχαν ανακύψει κάτι προβλήματα και οι διαδικασίες λόγω της πανδημίας έπρεπε να γίνουν χθες και επειδή εγώ είχα όλη την τεχνογνωσία και τον χρόνο να ασχοληθώ –είμαι πολύ οργανωτικός άνθρωπος-, καταχωρήθηκα ως πρόεδρος τότε, κάτι που δεν άλλαξε στην πορεία. Αντιθέτως, έγινε επίσημο.
Να φανταστώ η δουλειά της προέδρου δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ίσως φαντάζονται οι περισσότεροι.
Είναι αλήθεια. Ακούγεται εύκολο, ότι και καλά κάθομαι όλη μέρα σε ένα γραφείο και δεν κάνω ουσιαστικά κάτι. Τα κάνουν οι άλλοι για μένα. Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Μία ΚΑΕ είναι μία ανώνυμη καλαθοσφαιρική εταιρεία. Συνεπώς, είναι σαν να διευθύνω μία επιχείρηση, έχοντας διττό ρόλο όμως και της προέδρου και της διευθύνουσας συμβούλου. Από τα χέρια μου περνούν τα πάντα: από τα λογιστικά, τις πληρωμές και τα νομικά της ομάδας μέχρι τα ταξίδια, τις παραγγελίες υλικών, τις μεταγραφές σε συνεννόηση φυσικά με τους αρμόδιους σε κάθε τομέα.
Θέλω να έχω τον έλεγχο σε όλα. Αυτό είναι καλό και κακό. Από τη μία γίνομαι συγκεντρωτική και τελειομανής, με αποτέλεσμα να δίνω ό,τι έχω και δεν έχω για να γίνει η δουλειά σωστά. Από την άλλη όμως, είμαι και τρομερά αυστηρή, πρώτα με τον εαυτό μου και μετά με τους άλλους. Δεν μου αρέσουν τα λάθη. Ξέρω ότι είναι μες στο παιχνίδι, αλλά όταν γίνονται θολώνω, θυμώνω, φωνάζω για δευτερόλεπτα και μετά ανακτώ την ηρεμία μου. Είμαι η πρώτη που θα ζητήσει συγγνώμη.
Πίστευες ότι μία δουλειά στο μπάσκετ θα είναι τόσο απαιτητική;
Θα σου απαντήσω ως εξής: ξυπνάω τα βράδια από το άγχος μου, χωρίς να υπάρχει λόγος. Απλά γιατί θέλω τα πράγματα να γίνονται πριν την ώρα τους για την ώρα τους. Φέτος, έχω μετριάσει το στρες, ίσως γιατί έχω βρει τα πατήματά μου τόσο με τη δουλειά αυτή καθ’ αυτή, όσο και με τους συνεργάτες μου. Πέρυσι, ήταν σαν να με είχαν βάλει μέσα σε μία γυάλα και να μην μπορούσα να αναπνεύσω.
Στην ερώτηση κάποιου που δεν σε γνωρίζει «τι δουλειά κάνεις;», όταν απαντάς «πρόεδρος σε ΚΑΕ», ποια είναι η αντίδραση;
Ε, δεν με πιστεύουν. Σαστίζουν λόγω του νεαρού της ηλικίας μου. Νομίζουν ότι τους κάνω πλάκα. Όταν καταλαβαίνουν ότι δεν αστειεύομαι, τότε σοβαρεύουν και ζητούν περαιτέρω εξηγήσεις. Οι άντρες δηλαδή περισσότερο. Οι γυναίκες δεν εκπλήσσονται ιδιαίτερα.
Πώς είναι όχι μόνο να επιβιώνεις, αλλά και να εξελίσσεσαι σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο όπως είναι το μπάσκετ, ο αθλητισμός γενικότερα;
Είναι μία πολύ δύσκολη περιπέτεια, που απαιτεί να έχεις ισορροπία σε όλα. Να είσαι καλή και φιλική, αλλά ταυτόχρονα και αυστηρή για να σε σέβονται. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε, ό,τι έχω καταφέρει το έχω πετύχει με τις δυνάμεις μου και ναι, στην αρχή ήταν τρομερά δύσκολα. Στα πρώτα μου βήματα όταν ασχολήθηκα με το μπάσκετ ως δημοσιογράφος στην Ελλάδα, με έβλεπαν πολλοί ως την όμορφη κοπελίτσα που τι ήρθε τώρα να κάνει εδώ. Δεν έβλεπαν πίσω από την εικόνα μου, ότι είχα τις γνώσεις, την παιδεία, την εξειδίκευση να ασχοληθώ με τον χώρο. Αυτοί ήταν άνθρωποι του παλιού συστήματος.
Γι’ αυτό και χαίρομαι καθημερινά για την εξέλιξη μου. Είναι η καλύτερη απάντηση, η πιο αποστομωτική σε εκείνους που κάποτε με υποτίμησαν, με χλεύασαν, με άφησαν άπειρες ώρες να περιμένω για ένα ραντεβού και πολλές φορές δεν «προλάβαιναν» τελικά καν να με δουν και να με ακούσουν. Είναι η καλύτερη απάντηση σε όλους εκείνους που συνεχίζουν εν έτη 2021 να υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες δεν κάνουν για όλες τις βαθμίδες εργασίας, ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα σε ένα περιβάλλον γεμάτο άντρες. Μα φυσικά και μπορούν, αν τους το επιτρέψουν, αν τις σεβαστούν.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, έχεις δεχθεί παραβιαστικές συμπεριφορές;
Έχω υποστεί σεξιστικές συμπεριφορές -πάντα εκτός του περιβάλλοντος των ομάδων-, θα ήταν ψέμα να πω το αντίθετο. Μία πολύ καλή φίλη μου όμως ήταν μεταξύ των γυναικών του αθλητισμού που έκαναν καταγγελία για απόπειρα βιασμού και σεξουαλική παρενόχληση. Χαίρομαι πολύ που το τόλμησε και τη στηρίζω όπως θα στήριζα κάθε γυναίκα στη θέση της. Η Σοφία Μπεκατώρου, αυτή η απίστευτη γυναίκα και αθλήτρια, ξεκίνησε το ελληνικό κίνημα του MeToo και άνοιξε τον δρόμο για όλες και όλους που έχουν βιώσει κακοποιητικές συμπεριφορές .
Ούτε μπορώ να φανταστώ τι θα έκανα αν γνώριζα ότι μέσα στο σπίτι μου, εδώ στον Ιωνικό για παράδειγμα, συνέβαιναν τέτοια εγκλήματα. Θα τους καταβρόχθιζα όλους. Θα έφερνα άνω κάτω τον κόσμο για να δικαιώσω τον/την συνεργάτη/ιδα μου. Ευτυχώς, πλέον είμαστε στο κατώφλι μίας νέας εποχής.
Στο ελληνικό μπάσκετ γίνονται βήματα αλλαγής;
Ναι, σιγά-σιγά γίνονται. Ενδεικτικό είναι ότι στις πρόσφατες εκλογές της ΕΟΚ (Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης) έφυγε ουσιαστικά η παλιά γενιά που παρέδωσε έργο, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, αλλά απέπνεε ένα συντηρητισμό και ανέλαβε ένας νέος άνθρωπος, ένας τεχνοκράτης που θα δώσει νέα πνοή στον χώρο, ο Βαγγέλης Λιόλιος. Επίσης, εξελέγη η Άννυ Κωνσταντίνιδου, η πρώτη γυναίκα στο ΔΣ της ομοσπονδίας.
Ο Ιωνικός είναι η μοναδική ομάδα στην A1 που έχει τρία γυναικεία μέλη σε βασικές θέσεις της ΚΑΕ: πρόεδρος, φυσικοθεραπεύτρια, Γραφείο Τύπου. Αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στον κύριο Τσάπα, που μου έχει αφήσει το ελεύθερο να δώσουμε χώρο και χρόνο σε απόλυτα καταρτισμένες γυναίκες να μπουν στον ανδροκρατούμενο χώρο του μπάσκετ και να αντιμετωπίζονται ισότιμα.
Πάμε λίγο πίσω. Πώς προέκυψε αυτή η αγάπη για το μπάσκετ;
Ο πατέρας μου ασχολιόταν παραγοντικά με το ποδόσφαιρο στα Γρεβενά. Επειδή μου άρεσε ο αθλητισμός, αλλά ήμουν αντιδραστικό πνεύμα, δεν ήθελα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Επέλεξα λοιπόν το μπάσκετ. Ξεκίνησα να παίζω από 12 χρονών σε ομάδες και στα 15 μου σταμάτησα. Ήταν τότε που έχασα τον πατέρα μου και μαζί κάθε επαφή που είχα με το άθλημα. Ούτε μπάλα ήθελα να πιάσω στα χέρια μου. Μπάσκετ δεν έπαιξα ποτέ ξανά.
Μετά πέρασα στο Τμήμα Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εκεί ξεκίνησα να ασχολούμαι δειλά-δειλά με τον εθελοντισμό σε ομάδες μπάσκετ, κάνοντας από μεταφράσεις -γνωρίζω ισπανικά, γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά- μέχρι ταξιθεσία στα γήπεδα.
Το 2007 βρέθηκα να κάνω προπτυχιακό στη Γρανάδα στην Ισπανία, στο μέρος δηλαδή που διεξαγόταν τότε το Ευρωμπάσκετ. Έκανα τα χαρτιά μου για τη θέση στο γραφείο κίνησης της ισπανικής ομοσπονδίας και με πήραν επειδή μιλούσα αρκετές ξένες γλώσσες. Εκεί γνώρισα την Εθνική μας ομάδα επί Παναγιώτη Γιαννάκη, τον κ. Βασιλακόπουλο που ήταν πρόεδρος της FIBA Europe και σημαντικούς Έλληνες δημοσιογράφους, όπως τον Βαγγέλη Ιωάννου, που με βοήθησαν στη μετέπειτα πορεία μου.
Μετά το Ευρωμπάσκετ, επέστρεψα στην Ελλάδα και εκεί που έλεγα ότι θα γίνω φιλόλογος, προτίμησα να γίνω δημοσιογράφος γιατί έπρεπε από κάπου να ξεκινήσω για να ασχοληθώ με τον χώρο του μπάσκετ. Δεν υπήρχε τότε, όπως υπάρχει σήμερα, αθλητικό management ή δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία, οπότε σπούδασα δημοσιογραφία.
Αποφοίτησα το 2009 και ξεκίνησα Γραφείου Τύπου στον Άρη. Η πρόταση ήρθε τυχαία, όταν ο τότε πρόεδρος της ομάδας με είχε δει σε ένα fashion event που είχα αναλάβει το οργανωτικό κομμάτι. Πέρασα δύο δύσκολα και ταυτόχρονα όμορφα χρόνια στον Άρη και έφυγα στο εξωτερικό για να ασχοληθώ με εθνικές ομάδες ως event director -διοργάνωση φιλικών παιχνιδιών και προετοιμασίας-, όπως της Κύπρου, της Ιταλίας, της Ρωσίας, του Βελγίου, της Βουλγαρίας, του Ισραήλ, της Τουρκίας.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, έχεις γνωρίσει σημαντικές προσωπικότητες του μπάσκετ. Ποιους ξεχωρίζεις λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους;
Έχω συνεργαστεί πράγματι με πολλούς παίκτες και προπονητές, όπως είναι ο Ντέιβιντ Μπλατ, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Φώτης Κατσικάρης, ο Λευτέρης Σούμποτιτς, ο Σιμόνε Πιανιτζιάνι και πολλοί ακόμα. Τη συνεργασία μου όμως με τους δύο πρώτους θα τη μνημονεύω πάντα, ήταν μεγάλο κεφάλαιο στην πορεία μου.
Θα σου πω όμως και το εξής: αγάπησα το μπάσκετ, θαυμάζοντας τον Πέτζα Στογιάκοβιτς, όταν έπαιζε στον ΠΑΟΚ και εγώ ζούσα στα Γρεβενά. Ήταν ένας παίκτης πρότυπο για μένα, όπως επίσης ο Γκάλης και ο Γιαννάκης. Όπως είναι σήμερα, για τη νέα γενιά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Εκτός από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, τι άλλο σου έχει κάνει εντύπωση στον Αντετοκούνμπο;
Ότι είναι ένας άνθρωπος ακομπλεξάριστος, που παρά τις δυσκολίες, αλλά και τις επιτυχίες, έχει βρει την ισορροπία του. Παραμένει ταπεινός, προσγειωμένος, γήινος. Έτυχε να τον γνωρίσω ένα καλοκαίρι που βρισκόταν στην Ελλάδα, αφού είχε πάει στο NBA και μετά τον συνάντησα ξανά πριν από τρία χρόνια στο All Star Game στο Λος Άντζελες.
Από την εμπειρία σου, μιας και έχεις βρεθεί πολλές φορές στο NBA, είναι πράγματι ένας άλλος κόσμος;
Είναι βασικά μία τεράστια γιορτή. Εξαιρώντας το αθλητικό, σε οργανωτικό επίπεδο θα μπορούσαμε να μάθουμε πολλά από το NBA. Εκεί όλα είναι θέμα μάρκετινγκ, το οποίο καμία σχέση δεν έχει με αυτό των ευρωπαϊκών ομάδων. Η Ευρωλίγκα πάει κάπως τα τελευταία χρόνια να το πλησιάσει αλλά απέχει παρασάγγας.
Σκέφτηκες ποτέ να μείνεις μόνιμα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού και να εργαστείς στο NBA;
Η αλήθεια είναι ότι έχω παρακολουθήσει πολλούς αγώνες, έχω βρεθεί σε All Star Game, έχω εργαστεί ως δημοσιογράφος κάνοντας συνεντεύξεις, έχω εκπαιδευτεί από αξιόλογους ανθρώπους του χώρου στο κομμάτι της οργάνωσης, έχω ζήσει μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Αμερική, οπότε ναι θα ήταν ψέμα να σου πω ότι δεν μου είχε περάσει από το μυαλό και μάλιστα πολύ έντονα. Ειδικά όταν ο Μπλατ ήταν στο NBA, είχα σκεφτεί να κάνω μία συζήτηση μαζί του για να συνεργαστούμε και να μπω στην ομάδα.
Από την άλλη, τότε ήμουν αέρας. Το να μείνω μόνιμα κάπου και δη σε ένα μέρος τόσο μακριά από την οικογένεια μου με άγχωνε, με έπνιγε. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον, χρόνια μετά να κάνω το βήμα.
Πρόεδρος θα γινόσουν σε άλλη ομάδα μετά τον Ιωνικό;
Όχι. Θα ήθελα να δοκιμαστώ σε κάτι άλλο. Τι θα είναι αυτό δεν το γνωρίζω ακόμα. Θέλω να είναι όμως μία μεγάλη πρόκληση. Για να είμαι όμως ειλικρινής, αυτό που ξέρω ότι πραγματικά θέλω να κάνω στο άμεσο μέλλον, δεν έχει να κάνει με τη δουλειά μου. Θέλω να καταφέρω να αποκτήσω οικογένεια. Έχω αφιερώσει τη ζωή μου στην καριέρα μου και αυτό έχει αντίκτυπο στην προσωπική μου ζωή. Άσε που δεν πιστεύω ότι αυτά τα δύο συνδυάζονται. Πρέπει να ρίξεις ρυθμούς στη δουλειά, κάτι που τα τελευταία χρόνια ήταν ανέφικτο.
Στο γήπεδο, την ώρα του αγώνα, είσαι η Χριστίνα που είσαι εδώ μαζί μου;
(Γελάει). Μεταμορφώνομαι σε ένα άλλο πλάσμα, που πρέπει να το κλειδώσεις με το που ξεκινά το παιχνίδι σε ένα κλουβί και να το αφήσεις ελεύθερο όταν τελειώσει. Ούτε ο αδερφός μου με αναγνωρίζει. Μία φορά ήρθε στο γήπεδο μαζί μου και δεν το επιχείρησε ξανά. Έπαθε σοκ γιατί φώναζα, έβριζα. Ειδικά όταν χάνουμε, τρελαίνομαι. Οι ήττες με αρρωσταίνουν. Δεν μπορώ να τις δεχτώ πώς να στο πω. Για μένα υπάρχει μόνο η νίκη.
πηγή: oneman.gr
Ακολουθήστε το goalpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
