Η αθλητική ανασκόπηση του 2016

1. Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΑΛΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ

 

Το 2016 ξεκίνησε με μια πολύ άσχημη είδηση. Στις 3 του Γενάρη η καρδιά του Μοχάμεντ Αλί σταμάτησε να χτυπάει. Ο “μέγιστος” ήταν 74 ετών και έπασχε εδώ και πολλά χρόνια από την νόσο του Πάρκινσον. Ο Αλί υπήρξε ένας χαρισματικός πυγμάχος, σίγουρα από τους κορυφαίους του αθλήματος. Ένας υπέροχος χορευτής και τεχνίτης. Το κλειδί για την επιτυχία του ήταν η ταχύτητά του. Διέθετε γρήγορα σαν την αστραπή χέρια και το αριστερό του jab (χτύπημα με μικρό άλμα) μπορούσε να κρίνει έναν αγώνα. Επίσης είχε την ικανότητα να αποφεύγει τις γροθιές του αντιπάλου του χρησιμοποιώντας πολύ τα πόδια. Στη διάρκεια των αγώνων κρατούσε τα χέρια του αρκετά χαμηλά και επιχειρούσε να αποφεύγει τα χτυπήματα περισσότερο με την κίνηση του σώματός του, αντί της συνηθισμένης παθητικής άμυνας.

Συνήθιζε να απευθύνεται με υπεροπτικό και ειρωνικό ύφος προς τους αντιπάλους του, υιοθετώντας για τον εαυτό του το παρατσούκλι The Greatest. Ιστορική έχει μείνει η φράση με την οποία αυτοχαρακτηριζόταν: “πετάω σαν πεταλούδα, τσιμπάω σαν μέλισσα”. Ο Αλί υπήρξε ο μεγαλύτερος σταρ όχι μόνο της πυγμαχίας, αλλά ολόκληρου του αθλητισμού, στις δεκαετίες που μεσουράνησε. Πρόκειται σίγουρα για μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες όλων των εποχών στον κόσμο των σπορ. Η ανάμιξή του με την πολιτική, τη θρησκεία και το αντιπολεμικό κίνημα, αλλά και ο ίδιος ο χαρακτήρας του, έδωσαν στη “χρυσή εποχή” της πυγμαχίας μια άλλη, ξεχωριστή διάσταση. Οι αγώνες του με τους Τζο Φρέιζερ και Τζορτζ Φόρμαν (τα θρυλικά “Fight of the Century”, “Rumble in the Jungle” και “Thrilla in Manila”), έθεσαν καινούργια πρότυπα στην πυγμαχία, πραγματικά αξεπέραστα μέχρι σήμερα.

2. ΓΙΟΥΣΕΪΝ ΜΠΟΛΤ, Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΣΤΑΡ ΤΟΥ ΣΤΙΒΟΥ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

 

Αν ο Μοχάμεντ Αλί υπήρξε ο μεγάλος σταρ του αθλητισμού στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, ο μεγάλος αντίστοιχος πρωταγωνιστής στο παγκόσμιο στερέωμα στον 21ο αιώνα, είναι σίγουρα ο Γιουσέιν Μπολτ. Ο Τζαμαϊκανός σπρίντερ έχτισε τον δικό του θρύλο με μεγάλες επιτυχίες σε όλη την περασμένη δεκαετία, στο Ρίο όμως φρόντισε να απογειώσει σε δυσθεώρητα ύψη τα κατορθώματά του, μαζί με τη δημοφιλία του σε κάθε γωνιά της υφηλίου. Με τρία χρυσά μετάλλια στα 100, τα 200 και τη μικρή σκυταλοδρομία για τρίτους συνεχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες, ο Μπολτ είναι πλέον και με τη βούλα ο κορυφαίος σπρίντερ όλων των εποχών, αφήνοντας πίσω του μεγάλες μορφές όπως ο Καρλ Λιούις, ο Μόρις Γκριν και ο Ασάφα Πάουελ. Ο πανύψηλος Γιουσέιν έγινε ο πρώτος στην ιστορία που κέρδισε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο για τρίτη σερί φορά στα 100 μέτρα, επίδοση που φαντάζει σχεδόν αδύνατο να καταρριφθεί στο μέλλον.

Και αν αυτό είναι αντικειμενικά δύσκολο, φανταστείτε πόσο ακατόρθωτο μοιάζει να βρεθεί κάποια στιγμή ένας σπρίντερ που έστω να ισοφαρίσει αυτά τα εννιά χρυσά στις ταχύτητες, δηλαδή τα 100, τα 200 και τα 4Χ100. Ο πανύψηλος Μπολτ με τον ασυγκράτητο διασκελισμό και την απίστευτη επιτάχυνση στο δεύτερο μισό της απόστασης (είτε μιλάμε για το κατοστάρι, είτε για το διακοσάρι), βρέθηκε στην απόλυτη ακμή της καριέρας του στο Λονδίνο, όταν συνόδευσε και τα τρία χρυσά του μετάλλια με παγκόσμια ρεκόρ. Όμως στο Ρίο, έδειξε στον υπερθετικό βαθμό το πάθος του για τη νίκη, ξεπέρασε τα προβλήματα τραυματισμού που τον εμπόδισαν να κάνει σωστή προετοιμασία και έδωσε απαντήσεις σε όσους τον αμφισβήτησαν, διαλύοντας όλους τους αντιπάλους του. Έχει ήδη ανακοινώσει ότι σκοπεύει να αποσυρθεί από την ενεργό δράση μετά το Παγκόσμιο του 2017, όμως το μεγαλείο του θα αποτελεί για πάντα σημείο αναφοράς στην ιστορία του στίβου και γενικότερα του αθλητισμού.

3. ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ, ΜΙΑ ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

 

Το βράδυ της 10ης Ιουλίου του 2016 γράφτηκε με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας του πορτογαλικού ποδοσφαίρου. Αρκετοί ήταν εκείνοι που είχαν δώσει τον τίτλο του αουτσάιντερ στην Πορτογαλία πριν ξεκινήσει το EURO της Γαλλίας, όμως λίγοι πίστευαν πραγματικά ότι η ομάδα του Φερνάντο Σάντος θα έφτανε μέχρι τον τελικό και θα σήκωνε το τρόπαιο κερδίζοντας την ίδια τη διοργανώτρια που ήταν και ένα από τα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης. Το ξεκίνημα στους ομίλους δεν έδωσε πολλές ελπίδες στους υποστηρικτές της παρέας του Κριστιάνο Ρονάλντο, αφού με τρεις ισοπαλίες (1-1 με την Ισλανδία, 0-0 με την Αυστρία και 3-3 με την Ουγγαρία), οι Ίβηρες πέρασαν στην επόμενη φάση την τελευταία στιγμή ως τρίτοι καλύτεροι 3οι. Δεν εντυπωσίασαν, δεν έπεισαν, όμως από την άλλη μεριά, δεν ηττήθηκαν σε κανένα παιχνίδι και έδειξαν ότι θα δυσκόλευαν οποιονδήποτε αντίπαλο βρισκόταν απέναντί τους. Στα νοκ άουτ, είχαν την τύχη να βρεθούν στην εύκολη μεριά του ταμπλό, αποφεύγοντας μέχρι τον τελικό όλα τα μεγάλα ονόματα: Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία. Στους “16” αντιμετώπισαν την Κροατία σε ένα πολύ κλειστό παιχνίδι, το οποίο κρίθηκε τρία λεπτά πριν την ολοκλήρωση της παράτασης με το γκολ του Κουαρέσμα. Στα προημιτελικά σειρά είχαν οι Πολωνοί. Ένα ακόμα πολύ προσεκτικό ματς και από τις δυο ομάδες, το οποίο έληξε 1-1 και κρίθηκε στη διαδικασία των πέναλτι.

Εκεί οι παίκτες του Σάντος εκτέλεσαν μια άψογη πεντάδα, σε αντίθεση με τους αντιπάλους τους που αστόχησαν με τον Μπλασικόφσκι. Η Πορτογαλία είχε φτάσει πλέον στον ημιτελικό χωρίς να έχει κερδίσει ούτε ένα παιχνίδι σε διάρκεια 90λεπτου! Κάτι που πέτυχε εναντίον της Ουαλίας, στην άτυπη μονομαχία των δυο πρωταθλητών Ευρώπης με τη Ρεάλ, Κριστιάνο και Μπέιλ. Ένα τρίλεπτο στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου ήταν αρκετό για να δώσει στους Πορτογάλους την πρόκριση στον μεγάλο τελικό. Τα γκολ των Ρονάλντο στο 50′ και Νανί στο 53′ διαμόρφωσαν το τελικό 2-0. Απέμενε μια ακόμα συνάντηση, απέναντι στη διοργανώτρια Γαλλία, στο Παρίσι. Σε έναν ωραίο σε γενικές γραμμές τελικό, οι δυο ομάδες έχασαν ευκαιρίες, είχαν δοκάρια, προσπάθησαν, όμως η κανονική διάρκεια έληξε 0-0, με μεγάλο πρωταγωνιστή τον τερματοφύλακα των Πορτογάλων, Ρούι Πατρίσιο. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είχε αποχωρήσει τραυματισμένος από τον αγώνα μόλις στο 25ο λεπτό και ο Έντερ με ένα ξερό σουτ έξω από την περιοχή στο 109′ της παράτασης, ήταν εκείνος που σημείωσε το 1-0 και ολοκλήρωσε το “θαύμα”. Οι Γάλλοι δεν βρήκαν απάντηση και όταν ο Άγγλος ρέφερι σφύριξε τη λήξη, ο Σάντος και οι παίκτες του έγιναν ένα κουβάρι, πανηγυρίζοντας έναν απρόσμενο όσο και δίκαιο θρίαμβο. Η Πορτογαλία κατέκτησε για πρώτη φορά ένα μεγάλο τρόπαιο και ο Κριστιάνο ανακουφισμένος, έκλαψε από χαρά!

4. ΚΟΜΠΙ ΜΠΡΑΪΑΝΤ, ΤΟ ΑΝΤΙΟ ΤΟΥ BLACK MAMBA

 

Ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους του ΝΒΑ, ο Κόμπι Μπράιαντ, αποχαιρέτησε μέσα στο 2016 τα παρκέ του μπάσκετ, μετά από εικοσαετή παρουσία στους Λος Άντζελες Λέικερς. Στο ξεκίνημα της σεζόν 2015-16, ο Black Mamba ανακοίνωσε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία του χρονιά στην αγωνιστική δράση και από εκεί και μετά, οι εκδηλώσεις που ακολούθησαν σε όλα τα γήπεδα του ΝΒΑ ήταν πραγματικά συγκινητικές. Από την Ανατολική μέχρι τη Δυτική Ακτή, σε κάθε γωνιά της Αμερικής, όλες οι ομάδες και οι φίλαθλοι τίμησαν τον Κόμπι, ο οποίος έγραψε μια υπέροχη επιστολή απευθυνόμενος στο ίδιο το άθλημα που υπηρέτησε και αγάπησε. Στα είκοσι χρόνια της μεγάλης καριέρας του, ο Μπράιαντ κατέκτησε κυριολεκτικά τα πάντα. Ξεχωρίζουν φυσικά τα πέντε πρωταθλήματα, τρία μαζί με τον Σακίλ στο εντυπωσιακό three-peat από το 2000 μέχρι το 2002 και αργότερα στο back to back του 2009 και του 2010, όπου ψηφίστηκε για δυο συνεχόμενες χρονιές MVP των τελικών.

Ο Κόμπι επιλέχτηκε 18 φορές για το All Star game και ήταν 11 φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας και 9 της καλύτερης αμυντικής πεντάδας. Είναι ο τρίτος σκόρερ όλων των εποχών στο ΝΒΑ, ξεπερνώντας το 2014 τον Μάικλ Τζόρνταν. Το 2006 έκανε ρεκόρ καριέρας στο σκοράρισμα, πετυχαίνοντας 81 πόντους εναντίον των Τορόντο Ράπτορς, επίδοση που είναι η δεύτερη στην ιστορία του ΝΒΑ, πίσω μόνο από τους 100 του Τσάμπερλεν. Με ύψος 1.98, ο Κόμπι Μπράιαντ, ένας από τους πιο χαρισματικούς shooting guard του παγκόσμιου μπάσκετ, πέτυχε στην καριέρα του 33. 643 πόντους (25 μέσος όρος), μάζεψε 7.047 ριμπάουντ και μοίρασε 6.306 ασίστ. Να προσθέσουμε τον τίτλο του MVP της σεζόν 2007/08, τα τέσσερα MVP σε All Star Game (2002, 2007, 2009 & 2011), τους δυο τίτλους του πρώτου σκόρερ (2006 & 2007) και φυσικά τα δυο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο Πεκίνο και το Λονδίνο με την Εθνική ομάδα των ΗΠΑ.

5. ΜΑΪΚΛ ΦΕΛΠΣ, Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

 

Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν αθλητή που στο “αντίο” του στις πισίνες, έδωσε μια ακόμα τεράστια παράσταση και γιγάντωσε ακόμα περισσότερο τον μύθο του, μαζί με τα ρεκόρ του που λογικά δεν θα καταρριφθούν ποτέ. Ο Μάικλ Φελπς ερχόμενος στο Ρίο ήταν ήδη ο αθλητής με τα περισσότερα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια (ανεξαρτήτως αθλήματος) στην ιστορία. Μετά την διετή αποχή του από το 2012 έως και το 2014, ο Αμερικανός επέστρεψε και το έκανε με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο, αφού πρόσθεσε στη συλλογή του πέντε ακόμα χρυσά μετάλλια συν ένα ασημένιο. Η “σφαίρα της Βαλτιμόρης” πρώτευσε στα 200 μ. πεταλούδας και μικτής ατομικής, καθώς και σε τρεις σκυταλοδρομίες, ανεβάζοντας τον αριθμό των χρυσών του στο εξωπραγματικό 23!!!

Αν προσθέσουμε σε αυτά, τρία ασημένια και δυο χάλκινα, φτάνουμε συνολικά στα 28 ολυμπιακά μετάλλια! Ο Φελπς κέρδισε 6 χρυσά το 2004 στην Αθήνα, αποτυγχάνοντας να ισοφαρίσει τα 7 χρυσά του Σπιτς από το Μόναχο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Πεκίνο, πήρε 8 χρυσά και έκανε ένα ακόμα ρεκόρ δικό του. Συνέχισε με 4 χρυσά στο Λονδίνο και ολοκλήρωσε την καριέρα του φέτος στο Ρίο. Έχει κερδίσει 62 μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα (50-9-3). Φυσικά, είναι ο πιο πετυχημένος αθλητής σε συγκομιδή μεταλλίων για τέσσερις συνεχόμενες ολυμπιακές διοργανώσεις (Αθήνα, Πεκίνο, Λονδίνο, Ρίο), κάτι που δεν έχει πετύχει ποτέ κανένας άλλος αθλητής ή αθλήτρια στο παρελθόν. Μια ακόμα μεγάλη προσωπικότητα που θα μας λείψει στο μέλλον από τις ολυμπιακές (και όχι μόνο) πισίνες.

6. ΜΑΡΚ ΜΑΡΚΕΘ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΤΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ

 

Πριν καν συμπληρώσει τα 24 χρόνια του, ο Μαρκ Μάρκεθ έχει βαλθεί να διαλύσει όλα τα ρεκόρ στις αγωνιστικές μοτοσικλέτες. Φέτος κατέκτησε για τρίτη φορά στην καριέρα του το πρωτάθλημα στο MotoGP, αφού μετά το διάλειμμα του 2015, επέστρεψε στην κορυφή όπως είχε κάνει το 2013 και το 2014. Με πέντε νίκες και 12 παρουσίες στο βάθρο, ο Καταλανός οδηγός μάζεψε 298 βαθμούς, 49 περισσότερους από τον Βαλεντίνο Ρόσι. Ο Μάρκεθ ξεκίνησε τη συλλογή τίτλων το 2010, όταν πρώτευσε στα 125 cc και έγινε ο δεύτερος μικρότερος σε ηλικία (μετά τον Καπιρόσι) που κέρδισε τη μικρή κατηγορία. Δυο χρόνια αργότερα, το 2012, στη αμέσως επόμενη κατηγορία, το Moto2, ο Μάρκεθ κέρδισε το δεύτερο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της καριέρας του και την αμέσως επόμενη χρονιά πέρασε στο MotoGP όπου έγραψε ιστορία. Με 6 νίκες και δέκα ακόμα παρουσίες στο βάθρο, κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σε ηλικία μόλις 20 ετών, ο μικρότερος που το έχει πετύχει στη μεγάλη κατηγορία!

Επανέλαβε τον θρίαμβό του και το 2014 με 13 νίκες και φυσικά έγινε ο μικρότερος στην ιστορία με δυο τίτλους στο MotoGP! Πέρυσι δεν τα κατάφερε, τερμάτισε τρίτος στη βαθμολογία, όμως υπήρξε “πρωταγωνιστής” στον αγώνα που έκρινε τον τίτλο υπέρ του συμπατριώτη του, Χόρχε Λορένθο. Φυσικά αναφερόμαστε στο GP της Μαλαισίας και την πτώση του Μάρκεθ από τον Ρόσι, που στοίχισε στον Ιταλό βαθμούς ποινής και τον τίτλο. Ο Καταλανός οδηγός είναι ένας από τους μόλις τέσσερις αναβάτες που έχουν κατακτήσει το Παγκόσμιο πρωτάθλημα και στις τρεις κατηγορίες (οι άλλοι τρεις είναι οι Μάικ Χέιλγουντ, Φιλ Ριντ και Βαλεντίνο Ρόσι). Στις τέσσερις σεζόν που αγωνίζεται στο MotoGP, πάντα με το νούμερο 93 και στην ομάδα της Repsol Honda, έχει τρέξει σε 72 αγώνες, έχει κερδίσει τους 29, έχει ανέβει στο βάθρο 51 φορές, έχει πάρει την pole position 37 φορές και έχει πετύχει τον ταχύτερο γύρο 34 φορές!

7. ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΟΖΙΕ, ΓΑΛΛΟ-ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

 

Μέχρι το 2004, ο Ντιντιέ Οριόλ με την θρυλική Toyota Celica ήταν ο μοναδικός Γάλλος οδηγός που είχε κερδίσει τον τίτλο στο WRC (1994). Από το 2004 μέχρι και σήμερα, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι κυριαρχούν αποκλειστικά οι “τρικολόρ”. Πρώτα ο Σεμπαστιάν Λεμπ με τους 9 σερί τίτλους (2004-2012) και μετά ο Σεμπαστιάν Οζιέ, νικητής τα τέσσερα τελευταία χρόνια (2013-2016). Ο Οζιέ, με συνοδηγό τον επίσης Γάλλο, Ζουλιάν Ινγκρασιά, κατέκτησε τα τέσσερα παγκόσμια πρωταθλήματα οδηγώντας το Volkswagen Polo R WRC, με το οποίο πήρε και τα αντίστοιχα πρωταθλήματα κατασκευαστών. Είναι ο δεύτερος πολυνίκης στην ιστορία του WRC, πίσω μόνο από τον Λεμπ, ενώ μοιράζεται αυτή τη δεύτερη θέση με τους τέσσερις τίτλους, μαζί με δυο Φινλανδούς οδηγούς, τους Γιούχα Κάνκουνεν και Τόμι Μάκινεν. Ο Οζιέ κατέχει το ρεκόρ της μεγαλύτερης διαφοράς σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι από τον δεύτερο: το 2011 με 114 βαθμούς από τον Τιερί Νεβίλ (290-176). Στη διάρκεια της καριέρας του στο WRC, έχει κερδίσει 38 αγώνες (ανάμεσά τους και το Ράλι Ακρόπολις του 2011), έχει ανέβει στο βάθρο 56 φορές και έχει πρωτεύσει σε 479 ειδικές διαδρομές!

8. ΣΕΡΖΙΟ, Ο ΗΜΙΘΕΟΣ ΤΟΥ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΙΚΟΥ ΒΟΛΕΪ

 

Η εθνική ομάδα της Βραζιλίας στο βόλεϊ κατέκτησε στο Ρίο το χρυσό μετάλλιο στο ολυμπιακό τουρνουά για τρίτη φορά στην ιστορία της (1992, 2004 & 2016). Η “σελεσάο” δεν ξεκίνησε καλά, αφού στη φάση των ομίλων κέρδισε μεν τα ματς με το Μεξικό, τον Καναδά και τη Γαλλία, αλλά έχασε και τα δυο “δύσκολα” παιχνίδια, με ΗΠΑ και Ιταλία (αμφότερα 1-3). Όμως στα νοκ άουτ βρήκε τον καλό της εαυτό, απέκλεισε κατά σειρά την Αργεντινή (3-1) και τη Ρωσία (3-0) και έφτασε στον μεγάλο τελικό όπου αντιμετώπισε την Ιταλία, την οποία κέρδισε 3-0 σε ένα εντυπωσιακό ματς, παίρνοντας τη ρεβάνς από την ήττα στον όμιλο και μαζί το χρυσό μετάλλιο. Οι Βραζιλιάνοι, χρυσοί ολυμπιονίκες στην Αθήνα (2004), είχαν χάσει τους δυο επόμενους τελικούς στο Πεκίνο (από τις ΗΠΑ) και στο Λονδίνο (από τη Ρωσία), αλλά κατάφεραν να επιστρέψουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου μπροστά στο κοινό τους.

Ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές τους ήταν ο Σέρζιο Σάντος, ο λίμπερο της ομάδας, από τους κορυφαίους στη θέση του στην ιστορία του βόλεϊ και σίγουρα ο καλύτερος στον 21ο αιώνα, με μια ζηλευτή συλλογή από αμέτρητους τίτλους και διακρίσεις. Ο Σερζίνιο, πέρα από τα τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια, έχει κερδίσει δυο χρυσά σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα (2002 & 2006), 7 χρυσά και 3 ασημένια στην World League, δυο χρυσά σε παγκόσμια κύπελλα (2003 & 2007), ένα χρυσό σε Παναμερικανικούς αγώνες (2007) και 7 χρυσά σε Πρωταθλήματα Νοτίου Αμερικής! Το 2009 έγινε ο πρώτος λίμπερο που ανακηρύχθηκε MVP στην ιστορία της FIVB World League. Μετά τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, ο Σέρζιο αποσύρθηκε από την Εθνική, αλλά επέστρεψε το 2015 για την World League. Δεν σκόπευε να πάρει μέρος στο ολυμπιακό τουρνουά του Ρίο, αλλά τελικά άλλαξε γνώμη, ντοπάρισε ψυχολογικά τους συμπαίκτες του (ειδικά στο κρίσιμο ματς του ομίλου με τη Γαλλία) και αποθεώθηκε από τους Βραζιλιάνους μετά τη λήξη του τελικού με την Ιταλία.

9. ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ, Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

 

Τελικά χρειάστηκε να περάσουν οχτώ χρόνια από το 2008, τότε που η ΤΣΣΚΑ κατέκτησε το έκτο της πρωτάθλημα Ευρώπης (91-77 την Μακάμπι στη Μαδρίτη), μέχρι η ομάδα του κόκκινου στρατού να ξαναγευτεί τη χαρά της κορυφής. Και εδώ που τα λέμε, ευτυχώς, γιατί αν είχε χάσει και φέτος, τότε ο Αντρέι Βατούτιν θα είχε πάθει σίγουρα κάποιο κακό. Φαντάζομαι, τον θυμάστε όλοι μετά τη λήξη του τελικού, να πανηγυρίζει σαν τρελός, με φανερά πάνω στο πρόσωπό του τα σημάδια της αγωνίας και της φρίκης, από όσα είχε ζήσει στη διάρκεια του ματς και κυρίως στα τελευταία δευτερόλεπτα της κανονικής διάρκειας και στο ξεκίνημα της παράτασης. Οι “Μοσχοβίτες” άρχισαν, όπως άλλωστε κάθε σεζόν τα τελευταία χρόνια, σαρωτικά, ολοκληρώνοντας τον όμιλο με ρεκόρ 9-1. Στο Top 16 τερμάτισαν και πάλι πρώτοι στο δικό τους γκρουπ (10-4) και φυσικά πήραν πλεονέκτημα έδρας για τα playoffs, όπου καθάρισαν εύκολα τον Ερυθρό Αστέρα (3-0). Στο Final-4 του Βερολίνου, η ομάδα του Ιτούδη αντιμετώπισε στον ημιτελικό την Λοκομοτίβ Κουμπάν στον ρωσικό “εμφύλιο”. Η ΤΣΣΚΑ πήρε προβάδισμα από το πρώτο δεκάλεπτο (23-12) και το διατήρησε μέχρι το τέλος, χωρίς να κινδυνεύσει από την αντίπαλό της.

Ο Νάντο ντε Κολό ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής με 30 πόντους, 3 ριμπάουντ και 4 ασίστ στο τελικό 88-81, που έστειλε τους Μοσχοβίτες στον μεγάλο τελικό, όπου περίμενε η Φενέρμπαχτσε, η οποία στον άλλο ημιτελικό είχε αποκλείσει την Λαμποράλ Κούτσα (88-77). Το τρόπαιο θα διεκδικούσαν οι δυο ομάδες με τα μεγαλύτερα μπάτζετ στη διοργάνωση και φυσικά όλοι περίμεναν την πρώτη μεγάλη μονομαχία ανάμεσα στους για χρόνια συνεργάτες στον Παναθηναϊκό, Ζέλικο Ομπράντοβιτς και Δημήτρη Ιτούδη. Η ΤΣΣΚΑ έφτιαξε μεγάλη διαφορά από το ξεκίνημα (ημίχρονο 50-30), όμως στην επανάληψη η Φενέρ ξεκίνησε μια μεγάλη αντεπίθεση που παρά λίγο να της δώσει τη νίκη. Ένα καλάθι όμως του Χριάπα πριν τη λήξη έφερε το ματς στα ίσα και τις καρδιές των ανθρώπων της ΤΣΣΚΑ στη θέση τους, αφού το φάντασμα των προηγούμενων ετών είχε κάνει την παρουσία του στην Mercedes Benz Arena. Στην παράταση η ομάδα του Ιτούδη κατάφερε να επικρατήσει 101-96 και να κατακτήσει το έβδομο Κύπελλο της ιστορίας της. MVP αλλά και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης (52 π.) ανακηρύχθηκε ο Νάντο ντε Κολό.

10. ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ, Η UNDÉCIMA ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΙΣΣΑ

 

Η Ρεάλ Μαδρίτης συνέχισε και μέσα στο 2016 να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο τον θρύλο της. Η “βασίλισσα” της Ευρώπης έφτασε μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, δίνοντας για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια, ραντεβού με την συμπολίτισσα Ατλέτικο. Οι “μερένγκες” ξεκίνησαν με περίπατο στον όμιλο, όπου παραχώρησαν μόνο μια ισοπαλία, έχοντας σε δαιμονισμένη φόρμα τον Κριστιάνο που σκόραρε κατά ριπάς. Στη συνέχεια, στο πρώτο νοκ άουτ, ξεμπέρδεψαν εύκολα με τη Ρόμα με νίκες μέσα-έξω (αμφότερες 2-0), όμως στους “8” τα βρήκαν μπαστούνια απέναντι στην Βόλφσμπουργκ, χάνοντας 2-0 μέσα στη Γερμανία. Ο επαναληπτικός στο “Μπερναμπέου” εξελίχθηκε σε ένα ακόμα ρεσιτάλ του Κριστιάνο, ο οποίος με χατ-τρικ σφράγισε το τελικό 3-0 και μαζί το εισιτήριο της πρόκρισης στον ημιτελικό.

Σε δυο πολύ κλειστά παιχνίδια με την Μάντσεστερ Σίτι, ήταν ένα αυτογκόλ των citizens (Φερνάντο) εκείνο που έλυσε τον γρίφο για την ομάδα του Ζιντάν. Από την άλλη μεριά, η “σφιχτή” Ατλέτικο ξεπέρασε την PSV στα πέναλτι και στη συνέχεια άφησε εκτός την Μπαρτσελόνα και την Μπάγερν. Στον τελικό του “Σαν Σίρο”, ο Σέρχιο Ράμος συνέχισε εκείνο που είχε αρχίσει στο “Ντα Λουζ”, βάζοντας νωρίς μπροστά στο σκορ τη Ρεάλ. Η Ατλέτικο ισοφάρισε με τον Καράσκο, το 1-1 δεν άλλαξε ούτε στην παράταση και η κούπα κρίθηκε στα πέναλτι. Οι “μερένγκες” εκτέλεσαν μια αψεγάδιαστη πεντάδα (Βάθκεθ, Μαρσέλο, Μπέιλ, Ράμος & Κριστιάνο), όμως από τους “ροχιμπλάνκος” αστόχησε ο Χουάνφραν και έτσι τα πανηγύρια κατέληξαν στο άγαλμα της Κυβέλης. Ο Σέρχιο Ράμος ψηφίστηκε Man of the Match και η Ρεάλ Μαδρίτης πρόσθεσε στη συλλογή της την undécima, το ενδέκατο Κύπελλο Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της.

11. Ο ΦΑΝ ΝΙΚΕΡΚ ΕΣΒΗΣΕ ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΡΕΚΟΡ ΤΟΥ ΤΖΟΝΣΟΝ

 

Το μοναδικό παγκόσμιο ρεκόρ στις ταχύτητες των ανδρών στον στίβο που έμοιαζε στοιχειωμένο εδώ και 17 χρόνια, ήταν αυτό των 400 μέτρων από το 1999 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σεβίλλης. Εκεί ο Μάικλ Τζόνσον, ο περίφημος “πάπιας”, είχε σταματήσει το χρονόμετρο στα 43.18″, φτιάχνοντας μια αληθινά εξωπραγματική επίδοση για την εποχή του. Χρειάστηκε να φτάσουμε στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο για να καταρριφθεί εκείνο το φοβερό ρεκόρ από έναν αθλητή της Νότιας Αφρικής. Ο Γουέιντ Φαν Νίκερκ, 24 ετών, είχε ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά του έναν χρόνο πριν, όταν με επίδοση 43.48″ είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Πεκίνου, ενώ αμέσως μετά είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο λόγω εξάντλησης! Στο Ρίο, οι μεγάλοι του αντίπαλοι ήταν οι ίδιοι που είχε νικήσει στο Πεκίνο, δηλαδή ο Λασόν Μέριτ (χρυσός στα 400 μ. το 2008 στο Πεκίνο) και ο Κίρανι Τζέιμς (χρυσός στα 400 μ. το 2012 στο Λονδίνο), δεύτερος και τρίτος αντίστοιχα στο Παγκόσμιο του 2015.

Ο Φαν Νίκερκ πέρασε στον τελικό με τον 5ο χρόνο (44.45″), ενώ Τζέιμς και Μέριτ είχαν τους δυο καλύτερους χρόνους (44.02″ & 44.21″). Ο Νοτιοαφρικανός έτρεχε στον εξωτερικό διάδρομο και μόλις ο αφέτης έδωσε το σήμα, ξεχύθηκε μπροστά φτιάχνοντας μια μικρή διαφορά από τους δυο διώκτες του. Μόλις μπήκαν στην τελική ευθεία, ο Φαν Νίκερκ είχε ένα προβάδισμα δυο περίπου μέτρων, όμως από εκεί και μετά, με μια φοβερή επιτάχυνση στα τελευταία 70 μέτρα, τους άφησε πολύ πίσω και τερμάτισε πρώτος με χρόνο 43.03″, κερδίζοντας το χρυσό και καταρρίπτοντας εντυπωσιακά το παγκόσμιο ρεκόρ! Ο Τζέιμς ήρθε δεύτερος (43.76″) και ο Μέριτ τρίτος (43.85″), ενώ ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων που και τα τρία μετάλλια κατέβαιναν τα 44 δευτερόλεπτα! Ο Φαν Νίκερκ αρχικά δεν πανηγύρισε, φάνηκε να μην πιστεύει την επίδοση που είχε πετύχει και περιορίστηκε στο να δεχτεί τα συγχαρητήρια των αντιπάλων του. Στην απονομή πάντως, ήταν γεμάτος χαμόγελα και ευτυχισμένος για το κατόρθωμά του.

12. ΛΕΣΤΕΡ, ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

 

Ήταν χωρίς καμία αμφιβολία η ποδοσφαιρική έκπληξη της χρονιάς, όχι μόνο στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, επισκιάζοντας ακόμα και το EURO της Πορτογαλίας. Η μικρή Λέστερ αποδείχτηκε πολύ πιο μεγάλη και ανθεκτική από όσο πίστευαν ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι φίλαθλοί της, γράφοντας ένα από τα πιο όμορφα όσο και απίστευτα ποδοσφαιρικά παραμύθια στην ιστορία του αθλήματος. Οι “αλεπούδες”, μια ομάδα συνηθισμένη στο να ανεβοκατεβαίνει κατηγορίες, με περισσότερες παρουσίες συνήθως στην Championship και στην League One, μετά από 132 χρόνια ιστορίας, κατάφερε να ζήσει το όνειρο. Το 2014 ανέβηκε στην Πρέμιερ και στην πρώτη της σεζόν στη μεγάλη κατηγορία μετά από μια δεκαετία, τερμάτισε στη 14η θέση, εξασφαλίζοντας την παραμονή της. Ο Κλαούντιο Ρανιέρι διαδέχτηκε τον Νάιτζελ Πίρσον στο πόστο του προπονητή και στην πρώτη αγωνιστική η Λέστερ νίκησε την Σάντερλαντ και βρέθηκε στην κορυφή. Μετά την ήττα με 5-2 από την Άρσεναλ τον Σεπτέμβριο, η Λέστερ έτρεξε ένα μεγάλο αήττητο σερί (παράλληλα με το εκπληκτικό σερί-ρεκόρ του αρχισκόρερ της, Τζέιμι Βάρντι, ο οποίος πέτυχε γκολ σε έντεκα συνεχόμενα παιχνίδια) και επέστρεψε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας.

Στις 26 Δεκεμβρίου έχασαν 1-0 από την Λίβερπουλ και υποχώρησαν στη δεύτερη θέση, όμως στις 16 Ιανουαρίου, μετά από το ισόπαλο 1-1 με την Άστον Βίλα, ανέβηκαν ξανά στην κορυφή, όπου και παρέμειναν μέχρι την ολοκλήρωση της σεζόν. Στις 2 Μαΐου του 2016, μετά το 2-2 ανάμεσα στην Τσέλσι και την Τότεναμ, η Λέστερ ανακηρύχθηκε μαθηματικά πρωταθλήτρια στην Πρέμιερ Λιγκ για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου και οι αντιδράσεις ήταν πολλές και ποικίλες. Ο Βρετανός πρωθυπουργός, Τζέιμς Κάμερον, έγραψε στο προσωπικό του twitter: “Ένας απίστευτος, όσο και άξιος τίτλος”, ενώ και ο Ιταλός ομόλογός του, Ματέο Ρέντσι, έστειλε συγχαρητήρια επιστολή. Ο εκτελεστικός πρόεδρος της Πρέμιερ Λιγκ, Ρίτσαρντ Σκάνταμορ, δήλωσε ότι το πρωτάθλημα της Λέστερ ήταν η μεγαλύτερη υπόθεση στην ιστορία της Πρέμιερ, ενώ ο Γκάρι Λίνεκερ, πρώην παίκτης της Λέστερ, παρουσίασε την ποδοσφαιρική εκπομπή του BBC, “Match of the Day”, φορώντας μόνο ένα μποξεράκι με το σήμα της ομάδας, ξεπληρώνοντας έτσι το στοίχημα που είχε βάλει λίγους μήνες πριν!

13. ΠΕΤΕΡ ΠΡΕΒΙΤΣ, ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΤΩΝ ΠΑΓΩΜΕΝΩΝ ΑΙΘΕΡΩΝ

 

Μέσα στο 2016 δεν είχαμε ούτε χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ούτε και παγκόσμιο πρωτάθλημα στα χειμερινά σπορ (FIS). Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε έναν αθλητή μέσα στη φετινή χειμερινή περίοδο (2015/16), αυτός σίγουρα είναι ο Πέτερ Πρέβιτς, άλτης του σκι, ο οποίος μέσα στη σεζόν που μας πέρασε, κατέκτησε κυριολεκτικά τα πάντα στο αγώνισμά του. Ο 24χρονος Σλοβένος “οργίασε” σε όλες τις διοργανώσεις, ανεβαίνοντας παντού στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Ήταν πρώτος στο Παγκόσμιο Κύπελλο άλματος με σκι (είχε πάρει τη δεύτερη θέση το 2014 και το 2015), πετυχαίνοντας 15 νίκες, επίδοση που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία της διοργάνωσης.

Στο τουρνουά των τεσσάρων λόφων ξεκίνησε με μια τρίτη θέση στο Όμπερστντορφ, όμως συνέχισε με τρεις πρωτιές στο Γκάρμις-Πάρτενκιρχεν, στο Ίνσμπρουκ και στο Μπίσοφσχοφεν, κατακτώντας έτσι την πρώτη θέση στη γενική κατάταξη. Οι επιτυχίες ολοκληρώθηκαν με δυο ακόμα πρώτες θέσεις, αυτή τη φορά στο Ski Flying, τόσο στο παγκόσμιο Πρωτάθλημα όσο και στο Παγκόσμιο Κύπελλο! Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Πρέβιτς είναι ο πρώτος αθλητής στην ιστορία που έκανε άλμα 250 μέτρων (14/2/2015), ενώ λίγες μέρες αργότερα, τον Μάρτιο του 2015, έγινε ένας από τους ελάχιστους αθλητές που έχουν βαθμολογηθεί σε ένα άλμα με άριστα (20) και από τους πέντε κριτές. Ο Πρέβιτς ψηφίστηκε ως ο αθλητής της χρονιάς για την Σλοβενία, διάκριση που του απονέμεται τα τέσσερα τελευταία χρόνια.

14. ΤΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΡΕΚΟΡ ΤΩΝ GOLDEN STATE WARRIORS ΣΤΟ ΝΒΑ

 

Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι ολόκληρα χρόνια, μέχρι να πέσει το απίστευτο 72-10, το ρεκόρ νικών δηλαδή των Chicago Bulls στην regular season του ΝΒΑ. Η τρομερή ομάδα του Φιλ Τζάκσον με τους Τζόρνταν, Πίπεν και Κούκοτς, απέκτησε το καλοκαίρι του 1995 τον Ντένις Ρόντμαν, εξασφαλίζοντας έτσι δυο πράγματα, στα οποία ο τρελάρας “worm” ήταν μανούλα: ριμπάουντ και εκνευρισμένους αντίπαλους. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε επιστρέψει ο “Air”, έτσι όλα έδειχναν ιδανικά για το come-back των Bulls στους τίτλους. Πραγματοποιώντας μια φοβερή σεζόν, η παρέα του Τζόρνταν άρχισε να “καταπίνει” τον έναν αντίπαλο μετά τον άλλο, προσθέτοντας συνεχώς νίκες στον λογαριασμό της. Φτάνοντας στον Μάρτιο, οι “ταύροι” μετρούσαν μόλις έξι ήττες και μπαίνοντας στον Απρίλιο, τις είχαν κάνει οχτώ, διατηρώντας όμως το απόλυτο αήττητο μέσα στην έδρα τους. Τελικά, στα τελευταία ματς έχασαν δυο φορές στο United Center από Σάρλοτ και Ιντιάνα, σταμάτησαν το ρεκόρ στο 72-10 (39-2) και στη συνέχεια πήραν το πρωτάθλημα, ξεκινώντας έτσι το δεύτερο three-peat.

Στη φετινή σεζόν, οι Warriors, που είχαν αναδειχθεί πέρυσι πρωταθλητές για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια και υπερασπίζονταν τον τίτλο τους, ξεκίνησαν με ένα εκπληκτικό 24-0, δημιουργώντας έτσι το πρώτο από τα 25 συνολικά ρεκόρ που κατέρριψαν στη διάρκεια της περιόδου 2015/16, αυτό του καλύτερου ξεκινήματος ομάδας στην ιστορία του ΝΒΑ. Συμπλήρωσαν την ένατη ήττα τους στο 78ο ματς και κέρδισαν τα τέσσερα που απέμεναν για να καταφέρουν να ολοκληρώσουν τη σεζόν με το φοβερό και τρομερό 73-9, βελτιώνοντας έτσι κατά μία νίκη την επίδοση των Bulls. Οι Warriors έγιναν η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ που δεν υπέστησαν συνεχόμενες ήττες και δεν έχασαν πάνω από μια φορά από οποιονδήποτε αντίπαλό τους! Με τις 15 νίκες που πέτυχαν στα playoffs, συμπλήρωσαν 88 σε ολόκληρη τη σεζόν, που είναι ένα ακόμα ρεκόρ για το ΝΒΑ. Με μεγάλους πρωταγωνιστές τους Στέφεν Κάρι (30 πόντους μ.ο. και MVP της regular season), Κλέι Τόμπσον (22 π.) και Ντρέιμοντ Γκριν (14 π.), η ομάδα του Στιβ Κερ έγραψε τη δική της ιστορία, όμως δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τον θρίαμβό της με ένα ακόμα πρωτάθλημα. Το γιατί, ακολουθεί στο επόμενο κεφάλαιο.

15. Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΤΟΥ ΛΕΜΠΡΟΝ ΤΖΕΪΜΣ

 

Όπως διαβάσατε παραπάνω, οι Warriors με το νέο ρεκόρ 73-9 από την κανονική περίοδο, έφτασαν στα playoffs ως το ακλόνητο φαβορί για το repeat. Στη φάση των “16” ξεπέρασαν εύκολα το εμπόδιο του Χιούστον με 4-1 και επανέλαβαν το ίδιο και στους ημιτελικούς της Δυτικής περιφέρειας, αποκλείοντας το Πόρτλαντ με το ίδιο σκορ, αν και ζορίστηκαν λίγο περισσότερο. Τα δύσκολα ήρθαν στους τελικούς της περιφέρειας με αντίπαλο την Οκλαχόμα. Για πρώτη φορά οι Warriors έδειξαν κουρασμένοι από την υπερπροσπάθεια που είχαν καταβάλλει για να καταρρίψουν το ρεκόρ των Bulls και ενάντια σε κάθε προγνωστικό, βρέθηκαν να χάνουν 3-1! Με την πλάτη πλέον στον τοίχο, η παρέα του Στέφεν Κάρι κατάφερε να πετύχει την ανατροπή κερδίζοντας τρία σερί παιχνίδια, δυο εντός και ένα εκτός, για να γίνει μόλις η δέκατη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ που πετύχαινε κάτι τέτοιο σε τελικό περιφέρειας. Το τελικό 4-3 έστειλε μεν τους Warriors στον τελικό, όμως οι πρώτες αμφιβολίες είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Αυτοί που περίμεναν απέναντι, δεν ήταν αμελητέα ποσότητα, κάθε άλλο. Οι Cavaliers που τελείωσαν την regular season με ρεκόρ 57-25, είχαν αποκλείσει στη συνέχεια το Ντιτρόιτ (4-0), την Ατλάντα (4-0) και στον τελικό της Ανατολικής περιφέρειας το Τορόντο με σκορ 4-2. Εκεί το Κλίβελαντ αν και προηγήθηκε 2-0, ισοφαρίστηκε 2-2, όμως με δυο νίκες ακόμα, πέρασε στον τελικό.

Οι Warriors κατάφεραν να πάρουν άνετα τα δυο πρώτα παιχνίδια στην έδρα τους, φτιάχνοντας μεγάλες διαφορές, όμως ήταν φανερό ότι ο Κάρι δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Οι Cavaliers μείωσαν 2-1 με πρωταγωνιστή τον Λεμπρόν, όμως οι Warriors πέτυχαν το break στο τέταρτο παιχνίδι με έναν αναγεννημένο Κάρι που πέτυχε 38 πόντους! Με το σκορ στο 3-1 όλα έμοιαζαν να έχουν τελειώσει. Ποτέ καμία ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ δεν είχε επιστρέψει από τέτοιο σκορ σε τελικούς. Οι Warriors είχαν δυο match-point, το πρώτο εκ των οποίων στο σπίτι τους. Εκεί όμως, στο πέμπτο παιχνίδι, όρθωσαν ανάστημα οι Λεμπρόν και Ίρβινγκ, πετυχαίνοντας 41 πόντους έκαστος! Οι δυο τους κράτησαν τους Cavaliers ζωντανούς και η σειρά μεταφέρθηκε στο Κλίβελαντ. Με ένα ακόμα ρεσιτάλ του Λεμπρόν (41 π.) η σειρά ήρθε στα ίσα, 3-3. Το έβδομο παιχνίδι στην Oracle Arena ήταν πολύ κλειστό, με 20 αλλαγές πρωτοπορίας στο σκορ και 11 ισόπαλα αποτελέσματα. Ενώ απέμεναν 1:50″ για το τέλος και με το σκορ στο 89-89, ήρθε η φάση της χρονιάς. Ο Αντρέ Ιγκουοντάλα προσπάθησε να αφήσει τη μπάλα στο καλάθι των Cavaliers, όμως ο Λεμπρόν με μια φοβερή τάπα που έμεινε γνωστή ως “The Block”, το απέτρεψε. Στη συνέχεια ο Ίρβινγκ πέτυχε τρίποντο και το τελικό 93-89 έδωσε στο Κλίβελαντ το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία του μετά από μια απίστευτη όσο και πρωτοφανή ανατροπή! Ο Λεμπρόν Τζέιμς ανακηρύχθηκε MVP των τελικών.

16. ΜΑΡΕΪ & ΚΕΡΜΠΕΡ, ΑΛΛΑΓΕΣ ΦΡΟΥΡΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

 

Το 2016 σηματοδότησε την αλλαγή στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης του τένις, τόσο στους άντρες όσο και στις γυναίκες, και μάλιστα, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, μετά από χρόνια! Ο Σκωτσέζος Άντι Μάρεϊ έσπασε την για 122 εβδομάδες κυριαρχία του Νόβακ Τζόκοβιτς και ανέβηκε στο νούμερο 1 της ATP, ως ο πρώτος Βρετανός που πετυχαίνει κάτι τέτοιο. Ο Μάρεϊ ηττήθηκε σε δυο συνεχόμενους τελικούς Grand Slam από τον Τζόκοβιτς: πρώτα στο αυστραλιανό Open (3-0 σετ) και μετά στο Roland Garros (3-1), όμως στη συνέχεια κατέκτησε το Wimbledon για δεύτερη φορά στην καριέρα του, μετά από έναν συναρπαστικό τελικό με τον Καναδό Μίλος Ράονιτς (3-0). Λίγες εβδομάδες αργότερα, διπλασίασε και τα χρυσά του μετάλλια στους Ολυμπιακούς αγώνες, αφού μετά το Λονδίνο, κέρδισε και στο Ρίο, αυτή τη φορά τον Χουάν Μαρτίν ντελ Πότρο (3-1). Ο Μάρεϊ κέρδισε και το ATP World Tour Finals (2-0 τον Τζόκοβιτς), σταματώντας την τετραετή κυριαρχία του Σέρβου στο συγκεκριμένο τουρνουά. Μετά από όλες αυτές του τις επιτυχίες, ο 29χρονος Σκωτσέζος ψηφίστηκε καλύτερος Βρετανός αθλητής για το 2016.

Ανατροπή όμως είχαμε και στις γυναίκες, με την Αντζελίκ Κέρμπερ να ανεβαίνει στο νούμερο 1 του WTA, εκθρονίζοντας από εκεί την για σχεδόν τέσσερα χρόνια, πρώην πλέον “βασίλισσα”, Σερένα Γουίλαμς. Η 28χρονη Γερμανίδα, στην μακράν καλύτερη χρονιά της καριέρας της, ήταν παρούσα σε όλα σχεδόν τα μεγάλα ραντεβού της σεζόν. Κατέκτησε το αυστραλιανό Open, το πρώτο της Grand Slam, νικώντας 2-1 την Σερένα, έχασε 2-0 από την Σερένα στον τελικό του Wimbledon και πήρε και το US Open με τη νίκη της (2-1) επί της Τσέχας Καρολίνα Πλίσκοβα. Η Κέρμπερ έφτασε σε δυο ακόμα μεγάλους τελικούς, τους έχασε όμως αμφότερους: πρώτα στο Ρίο, όπου περιορίστηκε στο ασημένιο μετάλλιο μετά την ήττα της με 2-1 από την Πορτορικανή Μόνικα Πουτζ και μετά στο WTA Finals, όπου έχασε από την Σλοβάκα Ντομινίκα Τσιμπουλκόβα (2-1). Μετά το US Open ανέβηκε στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης. 

17. ΚΡΙΣ ΦΡΟΥΜ, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ TOUR DE FRANCE

 

Ο 103ος Γύρος Γαλλίας ήταν ένας από τους πιο βαρετούς των τελευταίων χρόνων, αφού έχασε όλη την προοπτική του από την πρώτη κιόλας μέρα, με την πτώση του Κονταδόρ. Από την άλλη όμως, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε στον Κρις Φρουμ ότι σε αυτόν τον Γύρο ήταν πραγματικά απολαυστικός. Κυριάρχησε απόλυτα, όπως το 2013 και πέρυσι, αλλά με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Πρόσφερε απλόχερα θέαμα σε όλα τα τερέν, κερδίζοντας χρόνο στην κατηφόρα, στην ευθεία, στα βουνά, στο χρονόμετρο, παντού. Ακόμα και στο γαλλικό φιάσκο του Βαντού, δεν δίστασε να τρέξει στην ανηφόρα, εκθέτοντας τους διοργανωτές και κερδίζοντας τη συμπάθεια του κόσμου. Απέδειξε περίτρανα ότι είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του Tour de France, το σημείο αναφοράς του εδώ και μια τετραετία.

Βέβαια ο Βρετανός είχε το προνόμιο και την πολυτέλεια να συνοδεύεται από την κορυφαία ομάδα της τελευταίας εικοσαετίας. Η Sky πλαισίωσε τον Φρουμ με οκτώ ποδηλάτες, οι οποίοι πρώτον, αποτελούν την αφρόκρεμα σε κάθε πιθανό τερέν και δεύτερον, ήταν 100% αφοσιωμένοι στον αρχηγό τους. Ο συνδυασμός του ομαδικού αθλήματος με την ατομική διάκριση, βρήκε στην ομάδα του Μπρέιλσφορντ την τέλεια εφαρμογή. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και σε άλλους πολύ σημαντικούς τομείς, όπως είναι η ψυχολογία, η ετοιμότητα, το δέσιμο, αλλά και η τεχνογνωσία, μαζί με μια πρωτοφανή υλικοτεχνική υποστήριξη που αγγίζει την τελειότητα στην επιστημονική ανάλυση και την εξονυχιστική προετοιμασία κάθε πιθανής παραμέτρου, βασικής ή δευτερεύουσας.

18. ΝΙΚΟ ΡΟΣΜΠΕΡΓΚ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ F1 ΣΤΑ… ΠΙΤ

 

Η φετινή Φόρμουλα 1 μας επιφύλαξε μια μεγάλη μονομαχία ανάμεσα σε δυο ομόσταυλους πιλότους, τον Νίκο Ρόσμπεργκ και τον Λιούις Χάμιλτον. Οι δυο οδηγοί της Mercedes AMG πάλεψαν μέχρι και τον τελευταίο αγώνα για την κατάκτηση του παγκόσμιου πρωταθλήματος. Τελικά εκείνο που άλλαξε σε σχέση με τα δυο προηγούμενα χρόνια, ήταν η σειρά κατάταξης των δυο. Ο Χάμιλτον που είχε κατακτήσει τον τίτλο το 2014 και το 2015, με τον Ρόσμπεργκ και τις δυο χρονιές στη δεύτερη θέση, αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε. Έτσι, ο 31χρονος Γερμανός έφτασε για πρώτη φορά στην καριέρα του στην κορυφή, επαναλαμβάνοντας τον θρίαμβο του πατέρα του, Κέκε Ρόσμπεργκ, το 1982. Αυτή είναι μόλις η δεύτερη φορά στην ιστορία της F1 που πατέρας και γιος κερδίζουν το πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1, μετά τους Γκράχαμ Χιλ (1962 & 1968) και Ντέιμον Χιλ (1996). Η σεζόν άρχισε με τέσσερις συνεχόμενες νίκες του Ρόσμπεργκ, ο οποίος έφτιαξε διαφορά από τον Χάμιλτον.

Ο Βρετανός αντεπιτέθηκε, κερδίζοντας έξι Γκραν Πρι έναντι ενός μόνο του Νίκο και μετά τον αγώνα της Ουγγαρίας πέρασε μπροστά στη βαθμολογία, κρατώντας το προβάδισμα μέχρι την Ιαπωνία, όπου το παρέδωσε και πάλι στον Ρόσμπεργκ. Στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος, ο Χάμιλτον πήρε τέσσερις σερί νίκες, αλλά δεν μπόρεσε να καλύψει τη διαφορά. Στον τελευταίο αγώνα στο Αμπού Ντάμπι, ο Χάμιλτον χρειαζόταν τη νίκη και τον Ρόσμπεργκ εκτός βάθρου για να πετύχει την ανατροπή, όμως τελικά ο φινλανδικής καταγωγής Γερμανός τερμάτισε στη δεύτερη θέση, κατακτώντας το πρώτο του πρωτάθλημα. Ο Ρόσμπεργκ αγωνίζεται από το 2006 στην F1, έχει κερδίσει 23 γκραν πρι και έχει πάρει 30 φορές την pole position. Η έκπληξη πάντως ήρθε πέντε μέρες μετά την πτώση της τελευταίας καρό σημαίας της σεζόν, στις 2 Δεκεμβρίου, όταν ο Ρόσμπεργκ ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου ότι αποσύρεται από τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, θεωρώντας ότι τώρα που έφτασε στην κορυφή, είναι η κατάλληλη στιγμή για να εγκαταλείψει την αγωνιστική δράση.

19. ΑΣΤΟΝ ΙΤΟΝ, Ο ΔΙΣ ΧΡΥΣΟΣ ΥΠΕΡΑΘΛΗΤΗΣ ΣΤΟ ΔΕΚΑΘΛΟ

 

Από το Πόρτλαντ του Όρεγκον στις ΗΠΑ κατάγεται ο μεγαλύτερος υπεραθλητής της τελευταίας πενταετίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι γνωστό πως όταν μιλάμε για τους δεκαθλητές, αναφερόμαστε σε πραγματικά “φαινόμενα” της φύσης. Και ο Ίτον είναι ο κορυφαίος όλων με διαφορά. Ξεκίνησε τη μεγάλη καριέρα του το 2011, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Νότιας Κορέας και έκτοτε κερδίζει μόνο χρυσά σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις, είτε πρόκειται για δέκαθλο στον ανοιχτό στίβο, είτε για έπταθλο στον κλειστό. Έχουμε και λέμε: Τρία χρυσά στο Παγκόσμιο κλειστού στίβου (2012, 2014 & 2016), δυο χρυσά στο Παγκόσμιο ανοιχτού στίβου (2013 & 2015) και δυο χρυσά στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου (2012) και του Ρίο (2016)! Ο Ίτον είναι κάτοχος των παγκόσμιων ρεκόρ τόσο στο έπταθλο (6645 βαθμοί), όσο και στο δέκαθλο (9045), ενώ είναι μόλις ο δεύτερος δεκαθλητής στην ιστορία που ξεπέρασε τους 9000 βαθμούς (μετά τον Ρόμαν Σέμπρλε). Με την νίκη του στο Ρίο, έγινε ο τρίτος δεκαθλητής με δυο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, μετά τον Αμερικανό Μπομπ Ματίας (1948 & 1952) και τον Βρετανό Ντάλεϊ Τόμσον (1980 & 1984). Τα πιο δυνατά αγωνίσματα του Ίτον είναι οι ταχύτητες (100μ., 400μ., 110μ. εμπόδια), το μήκος και το επι κοντώ.

20. ΓΙΟΧΑΝ ΚΡΟΪΦ, ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΙΠΤΑΜΕΝΟ ΟΛΛΑΝΔΟ

 

Το ημερολόγιο έδειχνε 24 Μαρτίου του 2016 όταν ο 68χρονος Γιόχαν Κρόιφ άφησε την τελευταία του πνοή σε μια κλινική της Βαρκελώνης, νικημένος από τον καρκίνο. Έναν μήνα νωρίτερα, είχε δηλώσει ότι έκανε χημειοθεραπεία και πως ο οργανισμός του αντιδρούσε θετικά στην θεραπεία. Όταν όμως η ασθένεια έκανε μετάσταση στον εγκέφαλο, δεν υπήρχε πλέον επιστροφή. Ο “ιπτάμενος Ολλανδός”, ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος παίκτης όλων των εποχών και μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, έγραψε τη δική του ιστορία στον “Αίαντα”, την Μπαρτσελόνα και την Εθνική Ολλανδίας, ενώ στη συνέχεια θριάμβευσε και ως προπονητής του Άγιαξ και των “μπλαουγκράνα”. Το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο βρήκε την πλήρη εφαρμογή του στο υπέροχο, αέρινο στιλ του και στη μοναδική του ικανότητα να διευθύνει μαεστρικά το παιχνίδι όλων των ομάδων στις οποίες διέπρεψε.

Ο Κρόιφ υπήρξε ένας αξεπέραστος δημιουργός και εκτελεστής μέσα στο γήπεδο, με μοναδική διορατικότητα και αντίληψη του χώρου, εκπληκτικός στο να αξιοποιεί τους συμπαίκτες του. Κατέκτησε όλους τους πιθανούς τίτλους με τον Άγιαξ και την Μπαρτσελόνα, ενώ ηγήθηκε της Εθνικής Ολλανδίας, μιας εκ των κορυφαίων ομάδων στην ιστορία του αθλήματος. Άλλαξε τη μοίρα της Μπαρτσελόνα, οργανώνοντας με υποδειγματικό τρόπο την περίφημη Μασία και δημιούργησε την ομάδα-μύθο της Dream Team, με την οποία πρόσφερε θέαμα και σάρωσε όλα τα τρόπαια στην Ισπανία και την Ευρώπη. Η φιλοσοφία του επηρέασε το σύγχρονο ποδόσφαιρο, κυρίως σχετικά με το πώς χτίζονται οι μεγάλες ομάδες και με το πώς λειτουργούν αγωνιστικά μέσα στο γήπεδο, πάντα με επιθετικούς προσανατολισμούς και συνεχείς αλλαγές θέσεων.

21. Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΠΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΑΠΕΚΟΕΝΣΕ

 

Στις 28 Νοεμβρίου η τραγωδία χτύπησε τον κόσμο του αθλητισμού. Ένα αεροσκάφος τύπου Avro RJ85 της βολιβιανής εταιρίας LaMia, συνετρίβη στην Κολομβία, παρασέρνοντας στον θάνατο 71 από τους συνολικά 77 επιβαίνοντες. Η μοιραία πτήση τσάρτερ 2933 μετέφερε 73 επιβάτες και 4μελές πλήρωμα, ανάμεσα στους οποίους 22 παίκτες της βραζιλιάνικης ομάδας Σαπεκοένσε, 23 μέλη του συλλόγου, δυο καλεσμένους και 21 δημοσιογράφους. Η Σαπεκοένσε ταξίδευε στην Μεντεγίν, όπου θα αντιμετώπιζε την Ατλέτικο Νασιονάλ στον πρώτο τελικό του Copa Sudamericana, του αντίστοιχου Europa League της Λατινικής Αμερικής, στην σημαντικότερη στιγμή της ιστορίας της. Από το δυστύχημα επέζησαν ένα μέλος του πληρώματος, τρεις παίκτες και δυο ακόμα επιβάτες. Οι έρευνες για τα αίτια της πτώσης του αεροσκάφους βρίσκονται σε εξέλιξη, με τις πρώτες ενδείξεις να κάνουν λόγο για σφάλματα του πιλότου, της εταιρίας και των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας της Βολιβίας. Ο  πιλότος δεν προχώρησε σε διαδικασία ανεφοδιασμού κατά τη διάρκεια της πτήσης και δεν ανέφερε τις μηχανικές βλάβες που προέκυψαν εξαιτίας της έλλειψης καυσίμων, αναφέρουν τα πρώτα συμπεράσματα.

Η Ατλέτικο Νασιονάλ ζήτησε από την CONMEBOL, την διοργανώτρια αρχή του Copa Sudamericana, να απονείμει το τρόπαιο στην Σαπεκοένσε, για να τιμηθεί με αυτόν τον τρόπο η μνήμη των νεκρών του συλλόγου: “Για εμάς, η Σαπεκοένσε θα είναι η αιώνια πρωταθλήτρια αυτού του Κυπέλλου”, ανέφερε στην επιστολή της η κολομβιανή ομάδα. Στις 5 Δεκεμβρίου η CONMEBOL ανακοίνωσε επίσημα ως κάτοχο του τίτλου την Σαπεκοένσε και βράβευσε την Ατλέτικο για το fair play της. Οι εκδηλώσεις συμπαράστασης από όλο τον κόσμο του αθλητισμού ήταν μαζικές. Στα γήπεδα τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή, ενώ πολλές ομάδες και παίκτες φόρεσαν την φανέλα της Σαπεκοένσε, ανεβάζοντας τις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στη Βραζιλία κηρύχτηκε τριήμερο εθνικό πένθος και ο πρόεδρος της FIFA, Τζιάνι Ινφαντίνο, εκφώνησε τον επικήδειο στο γήπεδο της Σαπεκοένσε, παρουσία αντιπροσωπείας της διεθνούς ομοσπονδίας (Ζίντορφ, Πουγιόλ) και χιλιάδων φιλάθλων του συλλόγου, κλείνοντας με τα εξής λόγια: “Σήμερα είμαστε όλοι Βραζιλιάνοι, σήμερα είμαστε όλοι Σαπεκοένσες”.

sport24.gr