Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος έκανε απίστευτα πράγματα στο Ευρωμπάσκετ U18. Ηταν ο αρχηγός της πρωταθλήτριας Ευρώπης, ο κορυφαίος παίκτης της, ο MVP της διοργάνωσης σημειώνοντας ένα και παρ’ ολίγον δύο ακόμη «Triple Double Figure», ενώ στους νοκ άουτ αγώνες έπαιξε 37’ απέναντι στη Γαλλία, 37’ με τη Λιθουανία και 40’ με την Τουρκία.
Το πιο απίστευτο, όμως, είναι ότι αγωνίστηκε με έναν αστράγαλο, που τον βλέπεις και τρομάζεις! Δεν το είπε ποτέ, ούτε παραπονέθηκε, ούτε γκρίνιαξε, ούτε ζήτησε αλλαγή. Και φυσικά οι έξω έβλεπαν ένα παιδί να καταβροχθίζει τους αντιπάλους του, να γεμίζει τις κατηγορίες της στατιστικής και να προσυπογράφει τη μια νίκη μετά την άλλη θεωρώντας ότι το διάστρεμμα που είχε υποστεί στην Κρήτη αποτελούσε παρελθόν. Αμ δε που αποτελούσε παρελθόν!
Ο Βασίλης κατάπινε μονορούφι τον πόνο του και συνέχιζε να οδηγεί και να καθοδηγεί. Με τέτοιο αρχηγό πώς να μην τρώνε σίδερα και οι υπόλοιποι; Πώς να μην δικαιολογηθούν οι βουτιές στο παρκέ για μια χαμένη μπάλα; Πώς να μην έχει εξήγηση ο βαθμός της αυτοθυσίας, που διέκρινε όλους τους παίκτες του Ηλία Παπαθεοδώρου; Ενας έπεφτε, τέσσερις τον σήκωναν. Σε τελική ανάλυση, αυτή η ομάδα, που δεν είχε πλουσιότερο ταλέντο από άλλες, πώς να μην κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης;
Συγγνώμη για τη μικρή παρένθεση, αλλά πριν από καμιά 20αριά χρόνια ο Γιάννης Γιαννούλης, που τότε έπαιζε στον ΠΑΟΚ, μου είχε εκμυστηρευτεί μια ιστορία, που ταιριάζει γάντι: «Μπροστά μας, στα αποδυτήρια, ο Μπάνε χτύπαγε τις ενέσεις για να αντέξει τον πόνο. Πώς να μην μασάμε σίδερα οι υπόλοιποι;». Ετσι ακριβώς συνέβη και στην Εθνική U18, η οποία καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής στον Βόλο κουβαλούσε στα σπλάχνα της ένα μυστικό: Ο τραυματισμός του Χαραλαμπόπουλου επιδεινώθηκε.
Το πρώτο σοκ συνέβη στην Κρήτη, στις 23 Ιουνίου 2015, στον τελευταίο φιλικό αγώνα της U19 με αντίπαλο τις ΗΠΑ. Το γήπεδο πάγωσε, ομοίως οι συμπαίκτες και οι προπονητές του, όταν ο Χαραλαμπόπουλος προσγειώθηκε πολύ άτσαλα στο παρκέ με αποτέλεσμα να γυρίσει το πόδι του. Ο αγώνας δρόμου είχε ξεκινήσει. Με ειδικό μηχάνημα που έφερε από την Αθήνα, άρχισαν οι εντατικές φυσικοθεραπείες υπό το άγρυπνο βλέμμα του Αντώνη Καραντώνη. Ο μικρός ήθελε να παίξει σαν τρελός. Δεν το συζητούσε καν.
Προστατεύθηκε στα τρία πρώτα ματς, πάτησε για 13’ το παρκέ στο παιχνίδι με την Ισπανία και έκτοτε δεν πήρε ανάσα! Κάποια στιγμή και μετά τα 36’ στον χαμένο ημιτελικό με τους μετέπειτα πρωταθλητές κόσμου Αμερικανούς, το πόδι δεν άντεξε. Δεν αντιδρούσε καν στις ενέσεις (!) και έπειτα από 9’ συμμετοχής στον μικρό τελικό με την Τουρκία αποσύρθηκε και δεν ξαναμπήκε…
Στον Βόλο, όμως, ήθελε τόσο πολύ ένα μετάλλιο και το μάτι του γυάλιζε! Ποτέ δεν έγινε καλά, στοιχειωδώς καλά, αλλά και με ένα πόδι άρχισε να προσκαλεί τους αντιπάλους του σε απανωτά πάρτι! 16 π., 7 ρ., 3 ασ. με την Ιταλία, 15 π., 8 ρ., 10 ασ. με την Τουρκία, 12 π., 9 ρ., 4 ασ. με την Ρωσία στη Β’ Φάση. Πάρε να ‘χεις! Με ένα πόδι τούμπανο, που όχι μόνο δεν παρουσίαζε βελτίωση –γιατί δεν υπήρχε χρόνος μέχρι το επόμενο ματς- αλλά υπέστη και υποτροπή!
Ο μικρός, όμως, είχε πλέον μετατραπεί σε άλογο κούρσας. Φορώντας παρωπίδες και αντλώντας ψυχική δύναμη από τη λάμψη του τροπαίου, μπήκε στην τελική ευθεία βγάζοντας φωτιές: Triple Double στον προημιτελικό με τη Γαλλία (13 π., 11 ρ., 10 ασ. σε 37’) και μυθικές εμφανίσεις στον ημιτελικό με τη Λιθουανία (22 π., 14 ρ., 7 ασ. σε 37’) και στον τελικό με την Τουρκία (23 π., 8 ρ., 4 ασ. σε 40’). Κρατηθείτε: Με ένα πόδι έβγαλε… εννέα αγώνες σε δέκα ημέρες με μέσον όρο 16,6 πόντους, 8,1 ριμπάουντ και 5,2 ασίστ σε 33,1’ συμμετοχής! Τι άλλο να πούμε σε αυτό το παλικάρι εκτός από ένα τεράστιο RESPECT!
sdna.gr
Ακολουθήστε το goalpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
