Ο Αλέξης Σπυρόπουλος αναλύει το «θαύμα» της Μονακό και τη μεταγραφή του Ριμπολόβλεφ που βοηθά τους Μονεγάσκους να ανακαλύπτουν το αληθινό φως του ποδοσφαίρου! Και δεν είναι μεταγραφή ποδοσφαιριστή…
Όταν ο Ριμπολόβλεφ (ο Ρώσος που αγόρασε τον Σκορπιό για να μη λέει η κόρη του πως ο μπαμπάς την άφησε δίχως προίκα…) πήρε τη Μονακό ευρισκόμενη ακόμη στη β’ κατηγορία, το πρώτο που σκεφτήκαμε ήταν «τώρα θα γίνει της τρελής» στη Γαλλία. Απ’ τη μια, αυτός. Απ’ την άλλη, το Κατάρ. Δηλαδή, η Παρί Σεν-Ζερμέν. Αλλιώς, το χρήμα από τις χώρες που θα διοργανώσουν τα επόμενα δύο Παγκόσμια Κύπελλα.
Πέντε-έξι χρόνια μετά, σήμερα πράγματι γίνεται ακριβώς της τρελής. Η Μονακό είναι πρώτη στο πρωτάθλημα, μια πρωτιά-κεκτημένο της Παρί Σεν-Ζερμέν την προηγούμενη τετραετία, και έχει…κι άλλο. Είναι στον τελικό (φυσικά, εναντίον της Παρί Σεν-Ζερμέν!) του Λιγκ Καπ, είναι «μέσα» στο Κύπελλο, είναι «μέσα» στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ανταγωνιστική εδώ, όχι μόνο απέναντι στο Κατάρ, αλλά και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Δηλαδή, τη Μάντσεστερ Σίτι.
Η μόνη διαφορά σε σχέση με όσα πρωτοσκεφτήκαμε, είναι ότι όλα αυτά ξεκίνησαν να συμβαίνουν από τη στιγμή που ο Ρώσος είδε και κατανόησε το αληθινό φως του ποδοσφαίρου. Από τη στιγμή, σημαίνει αυτό, που έπαψε να ξοδεύει για λαμπερούς σταρ και το γύρισε στο ν’ ανατρέφουν οι ίδιοι στο κλαμπ τους επόμενους σταρ. Τους καινούργιους Τουράμ, τους καινούργιους Πετί, τους καινούργιους Ανρί.
Δίπλα στον λαμπερό πλην «τελειωμένο» Φαλκάο, τώρα βλέπει κανείς να τιτιβίζουν άγνωστα πουλιά του οικοσυστήματος που προορίζεται να γίνουν, στον καιρό τους, γνωστά. Πότε; Μόλις μετακινηθούν. Όπως μετακινήθηκαν (και στέκομαι μονάχα στα «χοντρά», όχι στα ψιλολόγια, αυτών των ολίγων ετών της μεταστροφής του Ρώσου…) ο Κοντογκμπιά στην Ιντερ, ο Μαρσιάλ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Αμπντενούρ στη Βαλένθια, ο Ροδρίγες στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Φερέιρα Καράσκο στην Ατλέτικο, ο Κουζάβα στην Παρί Σεν-Ζερμέν. Σούμα, περίπου 250 εκατομμύρια.
Συμβαίνει δε, όλο αυτό, μ’ ένα ποδόσφαιρο που ξεχειλίζει αλεγκρία. Λεμάρ, Μπερνάρντο Σίλβα, Μ’Μπαπέ, Μπακαγιοκό, Φαμπίνιο, Σιντιμπέ, Μεντί. Τα, περί τον Φαλκάο, πουλιά. Μια παιδική χαρά. Στα 26 ματς του πρωταθλήματος, έχουν κάνει 76 γκολ. Η Μπαρσελόνα, για να βρούμε ένα μέτρο, έχει κάνει 63. Η Νάπολι, 60. Η Μπάγερν, 46. Στην Αγγλία, η «καλύτερη επίθεση» είναι στα 54.
Στην πραγματικότητα η Μονακό κάνει, ταυτόχρονα, τέσσερα πράγματα…που δεν γίνεται να συμβαίνουν, και τα τέσσερα μαζί, σ’ ένα πρότζεκτ. Φέρνει ανταγωνιστικά αποτελέσματα, παίζει μπαλάρα, πουλάει παίκτες, βγάζει παίκτες. Το κάνει ακόμη πιο εκπληκτικό, ότι τούτο διαδραματίζεται σ’ ένα μέρος όπου το ποδόσφαιρο «δεν υπάρχει». Ποιος γιος Μονεγάσκου θ’ ασχοληθεί με τη μπάλα; Θα κάνει ιστιοπλοία, σκι, ιππασία, τέτοια πράγματα…
Αυτό ανάγκασε τη Μονακό ν’ αναπτύξει εις βάθος, ένα πανεθνικό δίκτυο σκάουτιγκ. Να προσηλυτίζει και να μαζεύει γαλλάκια, από μέρη της χώρας όπου το ποδόσφαιρο «υπάρχει». Να τους διδάξει possession και transition. Να τους προσφέρει μια, ομολογουμένως, τρομερά ελκυστική προοπτική. Να ζήσουν σ’ ένα τέτοιο μέρος, να μη κουβαλήσουν πίεση στους ώμους, ν’ αναδειχθούν στη βιτρίνα πιο γρήγορα απ’ όσο κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό αλλού, να φύγουν για τις Ιντερ και τις Ρεάλ και τις Γιουνάιτεντ ο καθένας στη στιγμή του. Μια διαδικασία που κάνει τον μικρό που ονειρεύεται, να λέει «θέλω να πάω κι εγώ εκεί». Όχι τον μικρό Γάλλο, μόνο. Και τον Πορτογάλο, και τον Βραζιλιάνο, και τον όποιον…
Μία «ανταλλαγή» το περασμένο καλοκαίρι είναι απολύτως συμβολική, των κατευθύνσεων. Η Παρί Σεν-Ζερμέν πήρε από τη Μονακό τον αριστερό της μπακ, τον Κουζάβα. Η Μονακό πήρε από την Παρί Σεν-Ζερμέν τον διευθυντή της ακαδημίας της, τον Μπερτράν Ρεζό. Εκείνον που ανέδειξε (στα χρόνια που υπηρέτησε στο Παρίσι) τον Ραμπιό, τον Αρεολά, τον Σακό, τον Κομάν, τον Κιμπέμπε. Τον Ρεζό, τον σύστησε στον Ρώσο της Μονακό ο Κλοντ Μακελελέ. Με την ατάκα, κάποτε θα μ’ ευγνωμονείς γι’ αυτό…
sdna.gr
Ακολουθήστε το goalpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
