Θρίαμβος μέσα από τα συντρίμμια

Το χτύπημα του Εγκέλαδου στον Βόλο, στις 19 Απριλίου 1955, έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα ισχυρότερα που έπληξαν τη χώρα μας. Ο απολογισμός ήταν τραγικός: 37 νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, χιλιάδες άστεγοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα 10.047 οικήματα που αριθμούσε τότε η πόλη, τα 8.352 υπέστησαν σοβαρές υλικές ζημιές…

…και τα περισσότερα ήταν μη κατοικήσιμα, ενώ άλλα 459 καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Ανάμεσα στα κτίσματα που κατέρρευσαν ήταν και η λέσχη του Ολυμπιακού Βόλου. Η ομάδα που είχε προσφέρει μεγάλη χαρά στην πόλη, με την πρόκρισή της στην τελική φάση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος επί της ισχυρής Δόξας Δράμας, με δύο νίκες μάλιστα (3-2 και 2-1), είχε δεχθεί ισχυρότατο πλήγμα. Πολλοί παίκτες της ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες άστεγους της πόλης και, μοιραία, οι υποχρεώσεις του είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ακόμα κι αυτός ο μεγάλος αγώνας με την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, για τη φάση των «16» του Κυπέλλου Ελλάδας. Εννέα ημέρες πριν τον σεισμό ο Ολυμπιακός είχε υποδεχθεί την «Ένωση» στον Βόλο και την είχε απειλήσει σοβαρά με αποκλεισμό. Αν και προηγήθηκε με γκολ του Μιχάλη Βατάλα στο 13′, αλλά ακριβώς στην εκπνοή ο Λάκης Εμμανουηλίδης ισοφάρισε σε 1-1, οδηγώντας το ματς σε επαναληπτικό στην έδρα της ΑΕΚ (κατά τα αγγλικά πρότυπα). Παρά την ατυχία, στον Βόλο εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι η πρόκριση ήταν εφικτή με νίκη στην Αθήνα και προετοιμάζονταν σκληρά γι’ αυτήν. Μέχρι που ήρθε ο σεισμός…
Όπως ήταν λογικό, για κάποιες μέρες ήταν αβέβαιο ακόμα και το ταξίδι του Ολυμπιακού Βόλου στην Αθήνα για τη ρεβάνς. Όμως, στο μικρό διάστημα που μεσολάβησε μέχρι τις 27 Απριλίου, κατέστη εφικτή μία πρόχειρη ανασύνταξη, ώστε η ομάδα να εκπληρώσει την ανειλημμένη υποχρέωση. Ο προπονητής, Κώστας Ζώγας και οι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές που φορούσαν τότε τα ερυθρόλευκα, όπως ο Τσιγαρίδας, ο Δημητρακόπουλος, ο Παπαζήσης, ο Δημόπουλος και οι αδελφοί Βλαχάβα, προετοιμάστηκαν όπως-όπως για το μεγάλο παιχνίδι, το οποίο, μες στα προβλήματα που ξαφνικά είχαν αποκτήσει στο κεφάλι τους, παρέμενε γι’ αυτούς σπουδαίο. Σπουδαία, όμως, ήταν και για τους Αθηναίους η παρουσία των Βολιωτών ποδοσφαιριστών στην πρωτεύουσα. Η περιπέτεια των κατοίκων του Βόλου είχε συγκινήσει όλη την Ελλάδα και η αποστολή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης απ’ όλες τις γωνιές της χώρας προς τους σεισμοπαθείς συνεχιζόταν καθημερινά. Η διοίκηση της ΑΕΚ υποδέχθηκε θερμά τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, ενώ οι εφημερίδες καλούσαν τον κόσμο να πάει στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, για να τους εμψυχώσει. Μόνο και μόνο για το γεγονός ότι είχαν αφήσει πίσω τους τους άστεγους συγγενείς τους, για να παίξουν μπάλα. Για την φανέλα και την πόλη τους και όχι για τα χρήματα.
Ήταν πραγματικά από τις περιπτώσεις που η συμμετοχή και μόνο είχε τεράστια αξία, αλλά να που στο τέλος ήρθε και η νίκη! Το γκολ του Βασίλη Δημητρακόπουλου στο 82′ με κοντινό σουτ, έδωσε προβάδισμα στον Ολυμπιακό Βόλου και προκάλεσε δέος στους 7.000 θεατές στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και οι εντυπωσιακές αποκρούσεις του τερματοφύλακα, Πάρη Τσιγαρίδα, έμελλε να το διατηρήσουν μέχρι τέλους. Μάλιστα, στο 70′ ο Βογιατζής πέτυχε και δεύτερο γκολ για τους Θεσσαλούς, το οποίο όμως κακώς ακυρώθηκε ως οφσάιντ από τον διαιτητή. Και το 0-1, όμως, ήταν αρκετό. Η μεγάλη ΑΕΚ των διεθνών Κώστα Πούλη, Γιάννη Κανάκη, Ανδρέα Σταματιάδη και Λάκη Εμμανουηλίδη, φιναλίστα του 1953 και νικήτρια του Κυπέλλου το 1956, είχε μείνει εκτός από τους ηρωικούς σεισμοπαθείς Βολιώτες, οι οποίοι είχαν γράψει μία από τις ομορφότερες ιστορίες του ελληνικού ποδοσφαίρου! «Η ψυχολογία μας δεν ήταν καλή, λόγω της άσχημης κατάστασης που είχαμε αφήσει πίσω μας στον Βόλο. Όταν όμως έφτασε η ώρα να αρχίσει το παιχνίδι, σκεφτόμασταν μόνο τη νίκη», είχε δηλώσει ένας από τους έντεκα ήρωες του Ολυμπιακού, ο Βάιος Δημόπουλος, στο αφιέρωμα της SportDay της 27ης Απριλίου 2005, για την 50ή επέτειο της ιστορικής νίκης. Νεοσύλλεκτος στο Πολεμικό Ναυτικό ο ίδιος, αισθανόταν ακόμα πιο άσχημα που ήταν μακριά από τους δικούς του. Έπαιξε, όμως, στο ματς και ήταν από τους διακριθέντες. Η πρόκριση του Ολυμπιακού Βόλου επί της ΑΕΚ το ’55, φανέρωσε ίσως για πρώτη φορά τη δύναμη που ασκούσε το ποδόσφαιρο στην ελληνική κοινωνία. Άνθρωποι που βίωναν δύσκολες στιγμές καθημερινά λόγω της καταστροφής, είχαν πάρει χαρά και κουράγιο από τη νίκη έντεκα συμπολιτών τους που κλωτσούσαν μία μπάλα με κοντά παντελονάκια. Οπωσδήποτε δεν άλλαξε κάτι εντυπωσιακά στη ζωή τους εκείνες τις μέρες, αλλά έστω κι ένα μικρό χαμόγελο να πρόσφερε στο βασανισμένο πρόσωπο κάθε Βολιώτη αυτή η νίκη, δεν ήταν και λίγο.

ΑΕΚ (Τρύφων Τζανετής): Κρεούζας, Τσαγγαράκης, Μουρατίδης, Παραγυιός, Ταψής, Πούλης, Εμμανουηλίδης, Κανάκης, Παπαγεωργίου, Σταματιάδης, Κουντούρης. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΒΟΛΟΥ (Κώστας Ζώγας): Τσιγαρίδας, Παπαζήσης, Βλαχάβας Κ., Βλαχάβας Λ., Γεωργιάδης, Τσαχουρίδης, Βατάλας, Δημόπουλος, Δημητρακόπουλος, Χαλκιάς, Βογιατζής.
Πηγή: oldfootball.gr