«Όταν διαγνώσθηκα με καρκίνο δεν άρχισα να αναρωτιέμαι για ποιο λόγο συνέβη σε εμένα. Θα ήταν υποκριτικό να το πω όταν είμαι απλά ένας στους τόσους ανθρώπους που αρρωσταίνουν. Ήταν κάτι που έπρεπε να περάσω για να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Ίσως ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Αν ήμουν γενναίος; Δεν ξέρω αν αυτή είναι η σωστή λέξη. Νομίζω ότι με χαρακτηρίζει επιμονή για να τα καταφέρω. Δεν ξέρω τι σημαίνει γενναιότητα. Μόνο όταν φοβάσαι μπορείς να γίνεις θαρραλέος. Επομένως, αν δεν ξεπεράσεις τον φόβο, πως θα ξέρεις ποιoς είσαι πραγματικά; Έδωσα μια υπόσχεση στον 90χρονο πατέρα μου. Του είπα ότι δεν πρόκειται να πεθάνω πριν από αυτόν και τη μητέρα μου» είχε πει για την πιο δύσκολη μάχη που έδωσε στη ζωή του, που άρχισε το 2018 όταν διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάγκρεας.
Πέντε χρόνια πάλεψε σκληρά ο παλαίμαχος Ιταλός άσος, η κατάσταση του οποίου επιδεινώθηκε ττις τελευταίες ημέρες. Πέθανε σε κλινική του Λονδίνου, όπου είχε εισαχθεί για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που είχε.
«Στο φινάλε μίας μακράς και δύσκολης “διαπραγμάτευσης” με την υπέροχη ομάδα των ογκολόγων μου, αποφάσισα να διακόψω, ελπίζω προσωρινά, τις νυν και τις μέλλουσες επαγγελματικές υποχρεώσεις μου. Ο στόχος είναι να χρησιμοποιήσω όλες την ψυχική και σωματική ενέργεια για να βοηθήσω το σώμα μου να ξεπεράσει αυτή τη φάση της αρρώστιας, ώστε να είμαι σε θέση σύντομα να αντιμετωπίσω νέες περιπέτειες και να τις μοιραστώ μαζί σας» είχε πει στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου, όταν έγινε γνωστό ότι έπρεπε να αφήσει το πόστο του στην Εθνική Ιταλίας.
Ένας εκ των κορυφαίων επιθετικών της δεκαετίας του 1990 και ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς ποδοσφαιριστές της εποχής του.
Γεννήθηκε στις 9 Ιουλίου 1964 στην Κρεμόνα. Άρχισε την καριέρα του στην Κρεμονέζε το 1980, με τις εμφανίσεις του να εντυπωσιάζουν την Σαμπντόρια, που τον απέκτησε το 1984. Κατά τη διάρκεια θητείας του εκεί, κατέκτησε την ιταλική Serie A, 3 κύπελλα και το Κύπελλο Κυπελλούχων.
Μεταγράφηκε στη Γιουβέντους το 1992, κατακτώντας ακόμη ένα Κύπελλο Ιταλίας και πάλι το πρωτάθλημα και επιπλέον ένα ιταλικό Σούπερ Καπ, το UEFA Champions League και το Κύπελλο UEFA. Το 1996 εντάχθηκε στη Τσέλσι για να γίνει παίκτης-προπονητής της την επόμενη σεζόν. Στην Αγγλία κατέκτησε το Κύπελλο, το Λιγκ Καπ, το Κύπελλο Κυπελλούχων και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ.
Είναι ένας από τους μόλις δέκα ποδοσφαιριστές που έχουν κατακτήσει και τις τρεις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις (Πρωταθλητριών, Κυπελλούχων, UEFA), και ο μόνος επιθετικός! Είναι επίσης ο μόνος παίκτης στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ιστορία που έχει μετάλλια νικητή, αλλά και μετάλλια φιναλίστ και από τα τρία ευρωπαϊκά Κύπελλα!
Ο Βιάλι υπήρξε επίλεκτο μέλος της Εθνικής Ιταλίας απ’ το 1985 ως το 1992. Φόρεσε το εθνόσημο 59 φορές σκοράροντας 16 γκολ. Έπαιξε σε δύο Μουντιάλ (1986, 1990) και σε ένα Euro (1988) κι ήταν μέλος της ομάδας που τερμάτισε τρίτη στο Παγκόσμιο Κύπελλο που έγινε εντός συνόρων. Κατά τη διάρκεια της εικοσαετούς καριέρας του έπαιξε 732 αγώνες και σκόραρε 275 γκολ. Είναι ο δέκατος κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου.
To 2019 ανέλαβε ρόλο στην Εθνική Ιταλίας δίπλα στον ομοσπονδιακό τεχνικό Ρομπέρτο Μαντσίνι, άλλοτε συμπαίκτη του και κολλητό φίλο του. Πανηγύρισαν μαζί την κατάκτηση του Euro από την Σκουάντρα Ατζούρα.
Το 2018, μέσα από την αυτοβιογραφία του, ο Βιάλι μίλησε για πρώτη φορά ανοικτά για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Όπως λέει, για να κερδίσει τη μάχη με την αρρώστια, ο Βιάλι έπρεπε να περάσει χειρουργείο και περισσότερους από εννέα μήνες θεραπείας, κατά τη διάρκεια των οποίων φορούσε φούτερ κάτω από το πουκάμισό του, ούτως ώστε να μη γίνει αντιληπτό το πόσο τον είχε επηρεάσει ο καρκίνος σωματικά.
«H ζωή είναι 20% αυτά που συμβαίνουν και 80% πως αντιδράς σε αυτά. Δεν θα πω ότι είμαι ευγνώμων για τον καρκίνο, αλλά δεν τον βλέπω ως μάχη, μα σαν ευκαιρία. Είναι μια συντροφιά στο ταξίδι και ελπίζω ότι σύντομα ή πιο αργά θα κουραστεί να με συντροφεύει».
sdna.gr
Ακολουθήστε το goalpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
