Δεν μπήκε στον στίβο για να γίνει πρωταθλήτρια, δοκίμασε απλά να τρέξει και η σπίθα γεννήθηκε. Μέσα από αμέτρητες ώρες προπόνησης «έχτισε» την πορεία της και κέρδισε τη συμμετοχή της σε μεγάλες διοργανώσεις και παράλληλα, το δικαίωμα να ονειρεύεται τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Με χαμόγελο, ειλικρίνεια και αυτοσαρκασμό, η 26χρονη αθλήτρια μίλησε για την πορεία της στον στίβο, τις μικρές και μεγάλες μάχες της, τους στόχους που κυνηγά και την καθημερινότητα που χτίζει. Από την Κομοτηνή, όπου προπονείται σε εγκαταστάσεις που θυμίζουν περισσότερο… δοκιμασία, μέχρι το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων, η Δήμητρα μοιράστηκε μαζί μας σκέψεις και εμπειρίες που την καθόρισαν, αναφέρθηκε στη συμβολή του προπονητή της και θυμήθηκε τη… μοναδική εμπειρία στο Ερζερούμ. Φυσικά, από το «μενού» δεν έλειψαν και οι αγαπημένες της συνήθειες, το γεμιστό κατσικάκι της μαμάς, τα video games και τα κατοικίδια της.
«Θα ήθελα να βρεθώ και στο Παγκόσμιο στο Τόκιο»
Πώς εξελίσσεται η προετοιμασία σου για τον ανοιχτό;
«Έχουμε ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό την προετοιμασία. Είμαστε σε αρχικό στάδιο. Πηγαίνουμε καλά προς το παρόν».
Τι γεύση σου άφησε ο φετινός κλειστός;
«Η χρονιά ήταν πετυχημένη στον κλειστό στίβο καθώς συμμετείχα σε Πανευρωπαϊκό και Παγκόσμιο. Στάθηκα λίγο άτυχη στο Πανευρωπαϊκό καθώς αρρώστησα τις ημέρες των αγώνων αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να είμαι δυσαρεστημένη. Συμμετείχα σε δύο μεγάλες διοργανώσεις. Ήταν ωραίες εμπειρίες».
Η εξέλιξη σου έχει αρχίσει να γίνεται εμφανής και στο κοινό. Ποιο το «μυστικό»;
«Η εξέλιξη μου είναι φυσικό επακόλουθο της προσπάθειας μου όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί να γίνεται αντιληπτό τώρα αλλά η εξέλιξη ήρθε σταδιακά και προσπαθούσαμε κάθε χρόνο να προσθέσουμε ακόμη ένα λιθαράκι».
Ποιοι οι στόχοι σου για τον ανοιχτό;
«Στον ανοιχτό θα ήθελα να βρεθώ στο Bruno Zauli με την ομάδα της σκυτάλης. Θα τρέξω και στο εαρινό πρωτάθλημα και αν δω ότι είμαι σε καλή κατάσταση, θα κυνηγήσω και κάτι ακόμη. Θα ήθελα να βρεθώ και στο Παγκόσμιο στο Τόκιο».
«Έτρεξα ένα 200άρι, ήμουν γρήγορη και μου είπαν αυτό θα κάνεις»
Πώς άρχισε το ταξίδι σου στον στίβο;
«Άρχισα την ενασχόληση σου με τον στίβο στα 16 μου χρόνια. Δεν σκεφτόμουν ποτέ ότι θα κάνω πρωταθλητισμό. Πήγαινε η ξαδέρφη μου και θέλησα να πάω και εγώ. Μπήκα έτρεξα, ήμουν γρήγορη, πήρα πανελλήνιο και μετάλλια με τον πρώην προπονητή μου, τον Παύλο Παρασκευόπουλο, και σιγά σιγά άρχισα να το σκέφτομαι πιο σοβαρά».
Γιατί επέλεξες τις αποστάσεις ταχύτητας;
«Δεν τις επέλεξα (γέλια). Όταν άρχισα σε μικρή ηλικία, μας έβαλαν να τρέξουμε ένα 200άρι και ήμουν από τις πιο γρήγορες και μου είπαν ότι αυτό θα κάνω (γέλια). Από τότε μόνο σπριντ κάνω. Δεν έχω δοκιμάσει κάποιο άλλο αγώνισμα. Δεν έχω δοκιμάσει εμπόδια ή κάτι άλλο. Ούτε στη βαλβίδα δεν έχω μπει. Έγιναν όλα αρκετά τυχαία (γέλια). Δεν άρχισα από μικρή ηλικία για να τα δοκιμάσω όλα. Απλά μπήκα στο γήπεδο, έτρεξα γρήγορα και μπήκα στα σπριντ».
Τι σε εντυπωσιάζει στις μικρές αποστάσεις;
«Η κούρσα είναι φοβερή όταν βρίσκεσαι στον βατήρα. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει πριν ακούσεις το μπαμ. Με εξιτάρει περισσότερο, βέβαια, η προπόνηση γιατί βλέπεις πόσο έχεις δουλέψεις για να βρεθείς σε αυτό το σημείο».
Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του προπονητή σου (Χρήστος Τσιπουρίδης);
«Ο προπονητής μου είναι το πιο σημαντικό κομμάτι. Χρειάζονται δύο για να χορέψουν ταγκό, όπως λένε. Ο Χρήστος ήθελε έναν άνθρωπο να δουλέψει και εγώ ήθελα να το κάνω και βρήκαμε την τέλεια συνταγή. Προσέχει τους αθλητές του, στέκεται δίπλα τους. Έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη μου. Το 50% της δουλειάς είναι το δικό μου κομμάτι και το άλλο μισό του ανήκει. Εμπιστεύομαι πολύ τη δουλειά του».
«Τα ταρτάν γενικά στην Κομοτηνή μοιάζουν με τσίχλα – Τρία χρόνια περιμένουμε να στρώσουν το καινούργιο»
Πού κάνεις προπονήσεις; Είσαι ικανοποιημένη με τις εγκαταστάσεις;
«Κάνω προπονήσεις στην Κομοτηνή. Τελείωσα τις σπουδές μου, έκανα και το μεταπτυχιακό μου εκεί, οπότε χρησιμοποιώ το γήπεδο για προπονήσεις. Όπως συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, οι εγκαταστάσεις στην Κομοτηνή δεν είναι καλές. Είναι αλήθεια ότι τα στάδια δεν συντηρούνται σε όλη τη χώρα. Το πρόβλημα μας τώρα είναι ότι στο στάδιο που υπάρχει μέσα στην πόλη δεν έχει στρωθεί εδώ και τρία χρόνια το ταρτάν. Περιμένουμε ακόμη.
Δεν ξέρω που χωλαίνει η διαδικασία αλλά για να έχει καθυστερήσει τρία χρόνια είναι ζήτημα πολλών. Δεν είναι δική μου δουλειά να πάω και να ρωτήσω τι γίνεται; Να πάω και να πω φτιάξε μου το στάδιο; Πρέπει οι αρμόδιοι να κυνηγήσουν και να προσπαθήσουν να βελτιωθούν οι εγκαταστάσεις σε όλες τις πόλεις. Αν πιέσουν λίγο όλοι, πιστεύω θα βελτιωθεί η εικόνα κάθε σταδίου σε αυτή τη χώρα. Ακόμη από το στάδιο μέσα στην πόλη, έχουμε και το πανεπιστημιακό στάδιο, το οποίο ευτυχώς υπάρχει αλλά και αυτό χρειάζεται αλλαγή. Τα ταρτάν γενικά στην Κομοτηνή μοιάζουν με τσίχλα. Αν καθίσεις, θα σου μείνει κάτι πάνω στο ρούχο».
Είναι εύκολη η εύρεση χορηγών; Εργάζεσαι για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις;
«Η υποστήριξη έρχεται καθαρά από τους χορηγούς. Όμως, το να γυμνάζεσαι σε μια μικρή πόλη λειτουργεί και αποτρεπτικά για τους χορηγούς. Επίσης, αν θέλεις να πηγαίνεις σε μεγάλες διοργανώσεις στον ιδιωτικό τομέα είναι δύσκολο να δουλέψεις. Ποιος εργοδότης θα δεχθεί ότι πρέπει να λείπω από τη δουλειά κάποιες μέρες γιατί πρέπει να ξεκουραστώ για να συμμετέχω στους αγώνες; Είναι φυσικό ότι ο άνθρωπος επιλέγει έναν εργαζόμενο για να δουλεύει. Δεν είναι εύκολο να σου πει ναι, κάτσε. Ο μόνος τρόπος να έχεις κάποιο εισόδημα έτσι είναι αν είσαι ικανός και τυχερός και μπορείς να ανταπεξέλθεις δουλεύοντας και κάνοντας παράλληλα προπονήσεις».
Πώς διαχειρίζεσαι το άγχος σου; Σε έχει περιορίσει σε αγωνιστικό κομμάτι;
«Έχω άγχος αλλά είναι παραγωγικό. Δεν με περιόρισε ποτέ. Δεν με εμπόδισε σε κάτι. Έχω χάσει αρκετές φορές στη διάρκεια της καριέρας μου και μπαίνοντας στην κούρσα δεν σκέφτομαι το αποτέλεσμα ή το πως θα φανώ. Τρέχω για εμένα και έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Ο μόνος που μπορείς να απογοητεύσεις στο τέλος της ημέρας είναι ο εαυτός σου».
Τις ημέρες της εμμήνου ρύσεως πώς τις διαχειρίζεσαι;
«Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Δεν έχω δυνατούς πόνους όλες τις ημέρες. Απλά προσαρμόζω το πρόγραμμα αν χρειάζεται αλλά σίγουρα δεν θα χάσω κάποια προπόνηση. Το πιο δύσκολο είναι να είσαι αδιάθετη στους αγώνες. Εκεί πρέπει να είσαι στην καλύτερη δυνατή σου κατάσταση και προφανώς σε επηρεάζει. Φαντάσου να είσαι αδιάθετη πρώτη μέρα και να έχεις αγώνα και να είσαι 20% κάτω. Στην προπόνηση δε θα φανεί η διαφορά αλλά στον αγώνα θα φανεί».
«Έβλεπες λεκάνες να πετιούνται – Δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω επειδή ήμασταν γυναίκες, έπρεπε να βγούμε καλυμμένες»
Έχεις ολοκληρώσει τις σπουδές σου στο ΤΕΦΑΑ. Σκέφτεσαι να ακολουθήσεις την προπονητική;
«Θα ασχοληθώ με το γυμναστηριακό κομμάτι αλλά ακόμη δεν ξέρω αν θα ασχοληθώ με την προπονητική ή τον μαζικό αθλητισμό. Δεν έχω σίγουρο πλάνο ακόμη γιατί έχω επικεντρωθεί στην αθλητική μου καριέρα».
Ποια ήταν η πιο παράξενη εμπειρία στην αθλητική σου πορεία;
«Το 2022 στο Βαλκανικό Σκυταλοδρομιών στο Ερζερούμ πιστεύω ότι ήταν ότι χειρότερο έχει υπάρξει σε αθλητική διοργάνωση. Δεν ξέρω ποιος το σκέφτηκε πραγματικά (γέλια). Μας είχαν βάλει σε μια εστία φοιτητών, την οποία την ανακαίνιζαν εκείνη την περίοδο και πετούσαν μπάζα από τον πάνω όροφο κάτω. Έβλεπες λεκάνες από τις τουαλέτες να πετιούνται.
Το φαγητό ήταν ανύπαρκτο. Τρώγαμε πρωινό και βραδινό. Το μεσημέρι μας έδιναν μια φραντζόλα ψωμί, τυρί, χυμό και ένα φρούτο. Εμείς σαν αθλητές ψωμί δεν τρώγαμε. Δεν ήταν καλή η διοργάνωση.
Δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω επειδή ήμασταν γυναίκες, έπρεπε να βγούμε καλυμμένες και στέλναμε τους άνδρες αθλητές της αποστολής σε ένα εμπορικό για φέρουν φαγητό. Είχε γίνει και ένας διαπληκτισμός και τα πράγματα ήταν πιο περίπλοκα.
Επίσης, ήταν Βαλκανικό και τρέχαμε με την Ινδία. Δεν ξέρω ποιος το σκέφτηκε και πως το διοργάνωσαν. Δεν συμμετείχαν πολλές βαλκανικές χώρες. Η διοργάνωση δεν έγινε ξανά. Ήταν κάτι που δεν περιμέναμε.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, είχαμε πρόβλημα με τα διαβατήρια και τις ταυτότητες. Από την Κωνσταντινούπολη πετάξαμε στο Ερζερούμ κανονικά αλλά όταν ήταν να επιστρέψουμε, στο αεροδρόμιο στο Ερζερούμ είχαμε πρόβλημα και δεν ήξερε και κανένας αγγλικά και δεν μπορούσαμε να συννεννοηθούμε (γέλια). Ήταν τρομερή αποστολή. Θα έχουμε να το διηγούμαστε».
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου στόχος ως αθλήτρια;
«Ονειρεύομαι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Προσπαθώ να χτίσω ένα σερί με συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις και κάποια στιγμή θα έρθει και αυτό. Υγεία να έχουμε και προχωράμε βήμα βήμα».
Γνωρίζοντας καλύτερα τη Δήμητρα
Πρότυπο: «Δεν έχω κάποιο αθλητικό πρότυπο. Στη ζωή έχω πρότυπο τη μητέρα μου γιατί είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί πάντα και έχει κάθε μέρα καλή διάθεση. Γενικά θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν τη δυνατότητα ότι και να συμβαίνει στη ζωή τους, χαμογελούν και το αντιμετωπίζουν με θάρρος και ευγένεια».
Αγαπημένο Φαγητό: «Τρώω τα πάντα. Λατρεύω το καλό φαγητό. Τρελαίνομαι για το γεμιστό κατσικάκι στη γάστρα της μαμάς μου. Μου αρέσει ο μουσακάς και οι σούπες».
Αγαπημένο χρώμα: «Μπλε».
Αγαπημένο τραγούδι: «Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο. Ακούω τα πάντα ανάλογα τα κέφια. Αν η παρέα θέλει μπουζούκια σήμερα, θα πάμε μπουζούκια. Αν θέλει ροκ, τότε ροκ. Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που ακούνε κάθε μέρα το ίδιο στυλ τραγουδιών. Μου αρέσει να εναλλάσσω. Ακούω τα πάντα, εκτός από τραπ (γέλια)».
Ελεύθερος χρόνος: «Τον ελεύθερο μου χρόνο προτιμώ να διαβάζω κάποιες έρευνες σχετικές με την προπονητική, να κάνω κάτι με φίλους και γνωστούς ή να παίζω video games. Υπάρχει nintendo και playstation στο σπίτι και κάποιες φορές θα πάω και στα ΝΕΤ. Μου αρέσουν και οι βόλτες στην εξοχή».
Αγαπημένη ταινία: «Δεν έχω κάποια αγαπημένη ταινία ή σειρά. Μου αρέσουν όλα τα είδη. Ξέρω όλες τις ατάκες από τις ελληνικές σειρές όπως το Παρά Πέντε, οι Σαββατογεννημένες, Ευτυχισμένοι Μαζί».
Γούρι: «Ένα ματάκι έχω στο παπούτσι μου. Θα φορέσω και αν μου δώσει κάτι ένα μέλος της οικογένειας μου».
Κατοικίδια: «Έχω μια γάτα στην Κομοτηνή και εδώ στον Βόλο έχω ένα σκυλάκι».
Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου με μια λέξη: «Είμαι overthinker. Υπεραναλύω τα πράγματα, τα σκέφτομαι πολύ».
Ακολουθήστε το goalpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
