Η ιστορία και το σχέδιο πίσω από αυτό το εκπληκτικό Βέλγιο

Ήταν οι πρώτες εκπληκτικές τηλεοπτικές αναμνήσεις. Ο Ντιεγκίτο έκανε τη μπάλα να μοιάζει μαγική και σημάδευε ανεξίτηλα την ποδοσφαιρική νιότη εκείνης της πιτσιρικαρίας, που ξεροσταλιαζόταν στις διακοπές του καλοκαιριού, σε μία ταπεινή ασπρόμαυρη 14άρα. Υπήρξε όμως και μία στιγμή εκεί στο Μεξικό, που ο Μαραντόνα έκανε ακόμα και πολλούς φίλους της Αργεντινής να στεναχωρηθούν. Ηταν στον ημιτελικό του Μουντιάλ, όταν άφηνε εκτός τελικού την αγαπημένη ομάδα όλων των ουδέτερων. Μαζί με αυτούς και οι πιτσιρικάδες που είχαν λατρέψει τις μαγικές ασίστ κάποιου νεαρού ονόματι Σίφο και έμεναν με το στόμα ανοικτό, όταν έβλεπαν το θηρίο τον Κέλεμανς να κάνει τις επελάσεις του, παίρνοντας παραμάζωμα συμπαίκτες και αντιπάλους.

Ηταν υπέροχο εκείνο το Βέλγιο. Η καταπληκτική ομάδα που είχε στήσει ο Γκι Τάις, ο οποίος είχε στο ρόστερ του σούπερ παίκτες όπως το 10άρι Εντσο Σίφο (κορυφαίος νέος παίκτης του τουρνουά), τον τερματοφύλακα Ζαν Μαρί Πφαφ, τον μέσο (παίζω παντού) Γιαν Κέλεμανς (οι δύο αυτοί βρέθηκαν στην καλύτερη 11άδα του Μουντιάλ), τους αμυντικούς Ερικ Γκέρετς, Φράνκι Βαν Ντερ Ελστ, Ζορζ Γκρουν, τον μέσο Ρενέ Βαντερέικεν, τον εξτρέμ Φράνκι Βερκότερεν, τον επιθετικό Νίκο Κλάεσεν κ.α.

Η ξαφνική παρακμή
Εκείνο το σύνολο που τερμάτισε τελικά τέταρτο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, δεν ήταν ουρανοκατέβατο. Είχε κάνει δυναμικά την εμφάνιση του στο EURO του 1980, όταν και έφτασε στον τελικό (ηττήθηκε 2-1 από τη Δυτική Γερμανία). Δύο χρόνια αργότερα βρέθηκε και σε Μουντιάλ και έκτοτε έδωσε το παρών για έξι διαδοχικές φορές έως και το 2002, χρονιά που έπαψε να υπολογίζεται από τους αντιπάλους. Η παρακμή είχε φανεί δύο χρόνια νωρίτερα. Στο EURO που οι Βέλγοι είχαν συνδιοργανώσει μαζί τους Ολλανδούς, πάτωσαν, μην περνώντας καν από τους ομίλους. Ηταν η στιγμή της μεγάλης ντροπής και κατά συνέπεια της μεγάλης αλλαγής…

Στα 13 χρόνια που ακολούθησαν εκείνη την τραγική εντός έδρας συμμετοχή, το Βέλγιο έπιασε πάτο για τα καλά. Οι κακές στιγμές όμως αποτελούν πλέον παρελθόν εδώ και αρκετό καιρό, καθώς η τωρινή ομάδα ισοφάρισε τώρα την επιτυχία εκείνης της πραγματικά μεγάλης Εθνικής των ’80ς και δείχνει πως έχει και όσα χρειάζονται ώστε να την ξεπεράσει. Τι μεσολάβησε όμως για να κάνουν το άλμα από την παρακμή, στην πρόκριση επί της Βραζιλίας και μάλιστα κατακτώντας την καθολική αναγνώριση για το όμορφο παιχνίδι τους και κάνοντας άπαντες να τους φοβούνται; Η απάντηση είναι κάπως σύνθετη και περιέχει τρία ξεχωριστά, αλληλένδετα δεδομένα…

Η αποτυχημένη ομάδα του 2000 που απαρτιζόταν σχεδόν αποκλειστικά από Βαλόνους και Φλαμανδούς

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ… ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ: που έκαναν οι σύλλογοι από τις πρώην αποικίες της χώρας, αλλά και από τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στα τέλη των ’80ς και στις αρχές των ’90ς εντός Βελγίου. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια η Εθνική στελεχωνόταν σχεδόν αποκλειστικά από Βαλόνους και Φλαμανδούς (σ.σ.: οι δύο εθνότητες που κατοικούν στην χώρα). Ξαφνικά λοιπόν βρέθηκαν οι Βέλγοι να έχουν στο ομοσπονδιακό συγκρότημα τους εξαιρετικούς παίκτες, οι οποίοι όμως έχουν καταγωγή κυρίως από την Αφρική και πιο συγκεκριμένα το Κονγκό. Για παράδειγμα στο ρόστερ του Μουντιάλ βρίσκονται οι Αξελ Βίτσελ (Μαρτινίκα), Μαρουάν Φελαϊνί (Μαρόκο), Βενσάν Κομπανί (Κονγκό), Ρομέλου Λουκάκου (Ζαΐρ), Νασέρ Τσαντλί (Μαρόκο), Ντεντρίκ Μπογιάτα (Κονγκό), Γιανίκ Καράσκο (Ισπανία-Πορτογαλία), Γιούρι Τίλεμανς (Κονγκό), Αντνάν Γιανουζάι (τριπλό μείγμα καταγωγής), Μούσα Ντεμπελέ (Μάλι), Μίτσι Μπατσοαυγί (Κονγκό). Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελπίδων τους και γενικότερα στα μικρότερα Εθνική κλιμάκια

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ… ΕΞΑΓΩΓΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ: Οι περισσότεροι από τους διεθνείς τους αγωνίζονται στην Premier League και όχι απλά παίζουν, αλλά πρωταγωνιστούν στους μεγάλους συλλόγους του Νησιού. Ο Βέλγος ποδοσφαιριστής λοιπόν  εξελίσσεται σε δυναμικά ανερχόμενο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας. Ολοι αυτοί διεκδικούν τίτλους σε μεγάλα πρωταθλήματα και επειδή είναι κατά βάση νεαροί ακόμα, γαλουχούνται σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Οταν λοιπόν συγκεντρώνονται μαζί με τη φανέλα των Κόκκινων Διαβόλων, το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται αυτό το εκρηκτικό μείγμα που έχει κερδίσει το σεβασμό και έφτασε στο σημείο να είναι ημιφιναλίστ Παγκοσμίου Κυπέλλου.

ΤΟ ΤΡΙΤΟ -και σημαντικότερο- ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ… ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ: Πρόκειται για μία απλή, μα παράλληλα τόσο πολύπλοκη στην υλοποίηση της ιδέα. Τη συνέλαβε και την προώθησε ο Μισέλ Σαμπλόν, ο οποίος αδιαμφισβήτητα στο μέλλον θα δοξάζεται ως αναμορφωτής του αθλήματος στην χώρα. Ο εν λόγω κύριος που είχε την ιδιότητα του γενικού διευθυντή της Εθνικής, υπήρξε μέλος του τεχνικού τιμ της σε τρία συνεχή Μουντιάλ (Μεξικό, Ιταλία, Η.Π.Α.). Ολα όμως ξεκίνησαν μετά την παταγώδη αποτυχία στο EURO του 2000. «Ή θα αλλάζαμε ή θα γινόμασταν ο περίγελος της Ευρώπης», είχε αιτιολογήσει σε μία συνέντευξη του πριν κάποια χρόνια.

Στη λογική της «Μασία»
Τι έκανε ο Σαμπλόν; Ουσιαστικά έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία της σχολής ποδοσφαίρου του Βελγίου. Αρχικά ξεκίνησε συνεχείς επαφές με τις Ομοσπονδίες της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Γαλλίας. Αφού πήρε ιδέες, θα έπρεπε να καταφέρει και το πιο δύσκολο. Επρεπε να πείσει τους συλλόγους του Βελγίου να αλλάξουν τη δομή των ακαδημιών τους. Ουσιαστικά εκείνο που τους ζήτησε, ήταν να παίζουν όλες οι μικρές ομάδες τους έως και τις Under-17 με 4-3-3. Αυτό το σύστημα θα έπαιζε πλέον σε μόνιμη βάση και η Εθνική ανεξαρτήτως προπονητή. Ολο αυτό θυμίζει αναμφίβολα τη λογική της Μπαρτσελόνα με τη «Μασία» και το παιχνίδι που μαθαίνουν να παίζουν από μικροί οι Μπλαουγκράνα.

«Η μεγάλη δυσκολία ήταν να πείσω τις πιο μεγάλες ομάδες και κυρίως τις Αντερλεχτ, Σταντάρ Λιέγης να μάθουν στα παιδιά τους σωστά το παιχνίδι και όχι να κυνηγούν το αποτέλεσμα σε αυτές τις ηλικίες. Οταν όμως είδαν τα θετικά αποτελέσματα, πείστηκαν και δεν νομίζω ότι θα υπάρξει γυρισμός», εξηγούσε ο Σαμπλόν, που πλέον βλέπει τους καρπούς των ιδεών του να αποδίδουν εκπληκτικά αποτελέσματα. Το πρώτο καλό σημάδι ήρθε στο EURO Under-17 του 2007 με τους Αζάρ και Μπεντέκε να οδηγούν την χώρα για πρώτη της φορά σε αυτές τις ηλικίες στην τελική τετράδα. Εναν χρόνο αργότερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ήρθε η απόλυτη δικαίωση  για τον Σαμπλόν που είδε μία παρέα με λίγο μεγαλύτερα παιδιά την οποία οδηγούσαν οι Φελαϊνί, Κομπανί, να φτάνει μία ανάσα από το χάλκινο μετάλλιο (4η θέση).

Ταλέντο χωρίς ταβάνι
Ωστόσο, υπάρχει και το Αύριο που αναμένεται εξίσου εντυπωσιακό ή και ακόμα καλύτερο. Με μέσο όρο ηλικίας τα 26 χρόνια και μοναδικούς πάνω από τα 30 τους Μέρτενς, Κομπανί και υπεροπλία σχεδόν σε όλες τις θέσεις (πονάει μόνο στους πλάγιους μπακ), οι Κόκκινοι Διάβολοι φωνάζουν ότι ήρθαν για να μείνουν και πως στο μέλλον τους δεν χωρούν όρια παρά μονάχα κάποια κορυφή σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Και ίσως έφτασε η ώρα για τούτη τη χρυσή φουρνιά να δικαιώσει τις προσδοκίες. Δύο ανάσες της έμειναν ακόμα…

gazzetta.gr