Αποκλείεται να στέκεσαι γερός στα πόδια σου και να μην αναρωτηθείς «πού διάολο βρίσκει τη δύναμη και χαμογελά»…
Και όμως.
Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Ιβάν Κλάσνιτς, που δίνουν, καθημερινά, μια πραγματική μάχη, προκειμένου να κρατηθούν στη ζωή και χαμογελούν. Ονειρεύονται. Ελπίζουν.
Ακόμη και αν έχουν απογοητευτεί οικτρά, σαν τον παλαίμαχο επιθετικό.
Από το 2004, όταν και κατέκτησε το νταμπλ με τη Βέρντερ, το νεφρό του 37χρονου, σήμερα, Κροάτη δεν λειτουργεί. Τόσο το μόσχευμα της μητέρας του, όμως, όσο και του πατέρα του, «απορρίφθηκαν» από τον οργανισμό του. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισε να παίζει! Στο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του NDR, λέει: «Οι γονείς μου έχασαν ένα νεφρό και ήταν δύσκολο για μένα, αλλά τους ευγνωμονώ τόσο πολύ… Είναι δίπλα μου σε όλη αυτήν τη μάχη που δίνω».
Τρεις φορές τη βδομάδα, λοιπόν, εδώ και 13 χρόνια(!), ο Κλάσνιτς «βάζει» το χαμόγελό του και πηγαίνει στο ειδικό κέντρο για αιμοκάθαρση. Το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να ζυγιστεί. Δεν πρέπει να ξεπερνά τα 86 κιλά, για αυτό και το πρωινό του περιλαμβάνει… ένα ποτήρι νερό! Τις πέντε ώρες που βρίσκεται εκεί, κοιμάται. «Το όνειρό μου είναι να στέκομαι γερά στα πόδια μου και να συνεχίσω μια φυσιολογική ζωή. Τα πόδια μου είναι πρησμένα, γεμάτα υγρό και είναι δύσκολο», τονίζει.
Θυμάται, μάλιστα και λέει αστειευόμενος στην κάμερα του NDR, για τη σεζόν 2003-2004, όταν η Βέρντερ κατέκτησε τα πάντα στη Γερμανία: «Αν ήμουν υγιής, δεν θα έβαζε 28 γκολ μία σεζόν o Aϊλτον (σ.σ. συμπαίκτες τότε). Είχαμε καλό προπονητή, ομάδα, έδρα, όλα ήταν τέλεια».
Στη συνέχεια, τα λόγια του συγκινούν: «Αναρωτιόμουν, σκεφτόμουν, ”γιατί σε μένα”. Ο Θεός έχει ένα σχέδιο, πρέπει να ηρεμήσω και να ακολουθήσω την επιθυμία του. Δεν είμαι ειδικός, αλλά θα μπορούσαν οι γιατροί να δουν πως κάτι συνέβαινε. Έπρεπε να το δουν, ήταν τόσο σοβαρό! Όταν έγινε η μεταμόσχευση με το νεφρό της μητέρας μου, κάτι δεν πήγαινε καλά. Και, πρακτικά, έπρεπε να της το επιστρέψουν».
Όσο για τη δεύτερη μεταμόσχευση, σημειώνει: «Είμαι ποδοσφαιριστής και οι ποδοσφαιριστές είναι προληπτικοί. Για αυτό δεν ήθελα μια νέα επέμβαση στη Βρέμη, ακόμη και την ίδια ημέρα (Πέμπτη). Έτσι, την έκανα την Παρασκευή, στο Ανόβερο. Ο πατέρας μου υπέγραψε με ψεύτικο όνομα. Θυμάμαι πόσο χαρούμενος ήμουν, λογάριαζα τις διακοπές μου και την επιστροφή μου. Η Βέρντερ με είχε προσέξει και μου έστειλε ειδικό κόουτς.
Επέστρεψα έπειτα από έξι μήνες. Πρώτα στη δεύτερη ομάδα και μετά στην πρώτη. Δεν θα ξεχάσω τους φίλους της Σαν Πάουλι, που στο πρώτο μου ματς με καλωσόρισαν με μια σημαία της Κροατίας. Αμέσως είπα πως θέλω να μου συμπεριφέρονται κανονικά, και έτσι έγινε. Μπήκα σε έναν ρυθμό που ήθελα, αλλά και η δεύτερη μεταμόσχευση απέτυχε».
«Θέλω ένα νέο νεφρό και μια ζωή χωρίς προβλήματα», προσθέτει, ύστερα από πέντε ώρες στο ειδικό κέντρο, όπου έχασε 2,7 κιλά υγρό! Και περιμένει, όπως και, περίπου, 8000 ασθενείς, για ένα νέο νεφρό, με τον μέσο χρόνο αναμονής να είναι έξι με επτά χρόνια.
Ακολουθήστε το goalpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
