Του Χρήστου Μπουκώρου
δημοσιογράφου, υπ. βουλευτή Μαγνησίας της Ν.Δ.
Το οικοδόμημα του επαγγελματικού αθλητισμού και ιδιαίτερα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και του επαγγελματικού μπάσκετ στηρίζεται δυστυχώς σε σαθρές βάσεις και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος χτισμένος στην άμμο.
Κάποια φωτεινά διαλείμματα, όπως της εθνικής μπάσκετ το 1987 και της εθνικής ποδοσφαίρου το 2004, δεν στάθηκαν ικανά για να δώσουν την ώθηση για μια μόνιμη ανάπτυξη του επαγγελματικού μας αθλητισμού.
Ήταν απλά φανταχτερές βιτρίνες, που μόλις έφυγε από πάνω τους το φως της πρόσκαιρης εθνικής ανάτασης και υπερηφάνειας άφησαν να φανερωθεί το κενό και η γύμνια που υπήρχε στο εσωτερικό του όλου οικοδομήματος. Αυτή η κατάληξη του επαγγελματικού μας αθλητισμού για τους γνωρίζοντες ήταν απολύτως φυσιολογική, αφού ήταν ολοφάνερο ότι τόσα χρόνια οικοδομούσαμε ανάποδα. Από πάνω προς τα κάτω και όχι από κάτω προς τα πάνω.
Γι΄αυτό το σαθρό οικοδόμημα φταίμε όλοι μας. Πρώτα η πολιτεία, μετά οι παράγοντες. Οι αιτίες γεγονότων βίας ξεκινούν έξω από το γήπεδο και μεταφέρονται σε αυτό.
Είναι τέτοια η δύναμη του ποδοσφαίρου που μπορεί ένα πρόσωπο παντελώς άγνωστο χωρίς καμιά κοινωνική καταξίωση να γίνει πασίγνωστο, ασχολούμενο με κάποια ομάδα και ιδίως εάν η ομάδα έχει πολλούς οπαδούς.
Πολλοί χρησιμοποιούν την ομάδα ως ασπίδα σε τυχόν ανομίες.
Εμπρηστικές δηλώσεις παραγόντων καλλιεργούν φανατισμό.
Η ψυχολογία του όχλου δημιουργεί και παρασύρει και πολλούς νέους θερμόαιμους με αποτέλεσμα να γίνεται έκρηξη βίας πλέον από πολλούς. Τι γίνεται με αυτό το οικοδόμημα αθλητισμού όπως σήμερα έχει κτιστεί; Ασχολήθηκε ποτέ αληθινά με τα προβλήματα οργανωτικά και δομικά κανείς;
Ο «φίλαθλος πελάτης» που καταναλώνει και απαιτεί υψηλό επίπεδο υπηρεσιών, ασφάλεια και άνεση υπολογίζεται; Η πολιτεία τόσα χρόνια νομοθετούσε όχι για να βάλει βάσεις, αλλά για να μπαλώσει τρύπες.
Το ίδιο πρόβλημα παρουσιάζει και η δημόσια διοίκηση του αθλητισμού. Ουδέποτε διοίκησε πραγματικά, αλλά πάντα αποσπασματικά και συγκυριακά. Τα προγράμματα του κάθε κυβερνώντος κόμματος, αν και εφόσον υπήρχαν, έμπαιναν στην λίστα αναμονής και πρώτο μέλημά μας ήταν πλέον πως θα διαχειριστούμε την υπάρχουσα κατάσταση με το μικρότερο δυνατόν πολιτικό κομματικό και προσωπικό κόστος.
Το ίδιο ισχύει και για τους παράγοντες που κατά καιρούς διοίκησαν ομάδες λίγκες και ομοσπονδίες. Πρώτο τους μέλημα το σωματειακό και όχι το γενικό συμφέρον του αθλήματος και φυσικά η προσωπική τους συμβίωση στον χώρο.
Η εφαρμογή του νόμου, έστω και αυτού του κουτσουρεμένου και ανεπαρκούς για την εποχή μας, δεν είχε γι’ αυτούς καμία σημασία. Και γιατί να έχει άλλωστε αφού ποτέ κανένας δεν ελέγχθηκε σοβαρά αν όντως τηρεί ή παραβιάζει το νόμο; Γνωρίζει κανείς σήμερα σε ποιόν πραγματικά ανήκουν οι επαγγελματικές ομάδες; Ποιος κατέχει πραγματικά τις μετοχές μιας Π.Α.Ε.; Πόσοι από αυτούς που διοικούν τον επαγγελματικό αθλητισμό μπορούν νόμιμα να το κάνουν; Γιατί πράγματι η πολιτεία το επιτρέπει;
Γνωρίζει κανείς τα πραγματικά έσοδα και έξοδα των ομάδων; Πώς ελέγχεται ένας προϋπολογισμός; Ελέγχεται; Υπάρχουν αξιόπιστοι ελεγκτικοί μηχανισμοί προς τούτο; Πώς ελέγχονται πριν ξεκινήσει μία αγωνιστική χρονιά τα οικονομικά αδιέξοδα πολλών ομάδων Π.Α.Ε.; Πώς επιτρέπονται σε πολλές Π.Α.Ε. να ξεκινήσουν αφού γνωρίζουμε από πριν ότι δεν θα τελειώσουν την αγωνιστική χρονιά;
Και μετά από όλα αυτά, δικαιούμαστε σήμερα όλοι εμείς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τόσο στρεβλά ασχολούμαστε με τον επαγγελματικό αθλητισμό, να παραπονούμαστε για την έλλειψη φίλαθλου πνεύματος και την καθολική εξάπλωση της βίας στα γήπεδα;
Όταν ο επιρρεπής στη βία νεαρός, όχι λόγω ποδοσφαίρου αλλά λόγω της γενικευμένης κοινωνικής σήψης, βλέπει μπροστά του όλο αυτό το μπάχαλο που λέγεται επαγγελματικό ποδόσφαιρο, επαγγελματικό μπάσκετ κλπ, ποιο σοβαρό κίνητρο έχει για να σεβαστεί το σαθρό περιβάλλον μέσα στο οποίο και αυτός καλείτε να λειτουργήσει σαν φίλαθλος ή οπαδός οργανωμένος ή μη, πολύ δε περισσότερο όταν συχνά τον παροτρύνουν στην παραβατική συμπεριφορά, άμεσα ή έμμεσα οι ίδιοι οι διοικούντες των ομάδων;
Υπάρχει εθνική αθλητική διαπαιδαγώγηση στην χώρα που γέννησε τον αθλητισμό; Θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνεται στα σχολεία το μάθημα της φυσικής αγωγής, μάθημα αθλητικής διαπαιδαγώγησης; Θα υπάρξει κάποτε έλεγχος από την πολιτεία, πραγματικός έλεγχος σε όλους τους τομείς; Γιατί δεν εφαρμόζονται οι νόμοι; Τι κάνει η πολιτεία; Πως γίνεται να μην εφαρμόζεται τίποτε;
Η κυβέρνηση δυστυχώς του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον τελευταίο υφυπουργό της κ. Γ. Βασιλειάδη, έφερε μεγάλη αναστάτωση στον χώρο του αθλητισμού προπάντων στον χώρο του ποδοσφαίρου με τους κομματικούς διορισμούς σε όλες τις θέσεις που δημιούργησαν για να βολέψουν δικά τους παιδιά κυρίως στην Ε.Π.Ο. με την βοήθεια και του προέδρου της κ. Γραμμένου διέγραψαν την λέξη «αξιοκρατία’’ και εφάρμοσαν κομματική γραμμή, αλλά και με την περίφημη αναδιάρθρωση στον χώρο του ποδοσφαίρου που έκαναν τη νύχτα μέρα και διέλυσαν ιστορικές ομάδες και που τίποτε καλό δε φαίνεται να προβάλει.Οι πράξεις βίας αυξήθηκαν κατακόρυφα, με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε ραντεβού θανάτου, δολοφονικές επιθέσεις σε διαιτητές, καταστροφές γηπέδων, δραματική μείωση των θεατών, μόνιμες απαγορεύσεις μετακίνησης φιλάθλων στερώντας έτσι συνταγματικά δικαιώματάτους, χωρίς οι ανίκανοι υπεύθυνοι του ΣΥΡΙΖΑ να μπορούν ή και να θέλουν να κάνουν κάτι για να βελτιωθεί η κατάσταση αυτή, αφήνοντας στην τύχη του μια λαϊκή κοινωνική εκδήλωση όπως είναι το ποδόσφαιρο που λατρεύεται από το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού.
Όλα αυτά και πολλά άλλα στρεβλά του αθλητικού μας οικοδομήματος, θα κληθεί να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που έχει πραγματικά τη βούληση να διορθώσει τα εγκληματικά λάθη και παραλείψεις του ΣΥΡΙΖΑ στον ελληνικό αθλητισμό και στο ποδόσφαιρο, με νηφαλιότητα αλλά και αποφασιστικότητα σε συνεργασία με ανθρώπους που αγαπούν τον χώρο και απαλλαγμένους από κομματικά πάθη που μόνο κακό έφεραν την τελευταία τετραετία.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον «Πρωταθλητή»
Ακολουθήστε το goalpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
